100 rocznicę urodzin obchodzi dziś szwedzka autorka literatury dziecięcej Astrid Lindgren. Urodzona w rodzinie zamożnego chłopa od najmłodszych lat była przygotowywana do objęcia posady sekretarki w jednym z sztokholmskich biur. Swoją przygodę z literaturą rozpoczęła późno, bo w wieku 37 lat napisaniem książki Zwierzenia Brit-Marii. Powieść została bardzo pozytywnie przyjęta przez młodych czytelników i autorka rozpoczęła pisanie kolejnych książek dla dzieci. Lindgren zastąpiła moralizatorstwo dawnych utworów humorem, trafną obserwacją obyczajowo-psychologiczną oraz powiązaniem świata swych książek ze współczesną rzeczywistością lub ludową fantastyką.

Wśród jej dorobku literackiego znajduje się ponad 20 powieści i zbiorów opowiadań dla dzieci, a ponadto sztuki teatralne i słuchowiska radiowe. Wiele z jej powieści zostało sfilmowanych. Przygody Pippi czy dzieci z Bullerbyn znane są dzieciom na wszystkich kontynentach. Pisarka doczekała się wielu prestiżowych nagród szwedzkich i zagranicznych (m.in. Right Livelihood Award w 1994 roku). W Polsce przyznano jej Order Uśmiechu, a 2 maja 1989 tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego.

Najpopularniejsze utwory Astrid Lindgren to:

- Pippi Pończoszanka, w Polsce znana też jako Fizia Pończoszanka, tytuł oryg. Pippi Långstrump (1945, wydanie polskie 1961)
- Pippi wchodzi na pokład, tytuł oryg. Pippi Långstrump går ombord (1946)
- Dzieci z Bullerbyn, tytuł oryg. Alla vi barn i Bullerbyn (1947, wydanie polskie 1957)
- Rasmus, Pontus i pies Toker, tytuł oryg. Rasmus, Pontus och Toker (1957)
- Dzieci z ulicy Awanturników, tytuł oryg. Barnen på Bråkmakargatan (1958)
- Emil ze Smalandii, tytuł oryg. Emil i LĂśnneberga (1963)
- Latający szpieg czy Karlsson z dachu, tytuł oryg. Redigerar Karlsson på taket smyger igen (1968)
- Bracia Lwie Serce, tytuł oryg. BrĂśderna Lejonhjärta (1973)

Ja z sympatią wspominam ekranizację książki:
Emil ze Smalandii, tytuł oryg. Emil i LĂśnneberga (1963)
Są to przygody małego rozrabiaki, który każdy swój figiel odsiadywał w drewutni

Mi się podobała "Ania z Zielonego Wzgórza", ale "Dzieci z Bullerbyn" nie przeczytałam nigdy do końca. Może to dlatego, że kiedy dziecko jest małe to okładka i cały wygląd książki są dla niego ważne. A mnie trafiła się książka pożółkła ze starości, posklejana i dalej rozpadająca się....do tego kartki były nie po kolei...Wydanie było kieszonkowe i było ich tyle, że w wieku 8 lat nie umiałam nawet doliczyć do tej ostatniej strony żeby to poskładać. Ostatecznie się obraziłam na książkę i do dziś mam jakiś uraz, nie przeczytałam jej....

Zawsze kiedy czytam nazwisko Astrid Lindgren stawiam sobie pytanie. Dlaczego niedostała ona Nagrody Nobla?.

Dzieci z Bullerbyn czytałam chyba 20 razy. Za każdym razem jest tak samo fajna, jak wcześniej. Bracia Lwie Serce może nie 20, ale też dużo. I za każdym razem zastanawiam się jak ona to zrobiła, że zastanawiam się jak to wszystko się skończy, a przecież od tak dawna znam jej zakończenie... Z tym chyba trzeba się już urodzić...

Tak, ja też uwielbiam "Dzieci z Bulerbyn". Czytałam ją kilka razy jako dziecko, nidgy mi się nie znudziła i za kazdym razem przeżywałam wydarzenia "razem z dziećmi z Bulerbyn" na nowo . Super ksiązka, naprawdę

------------------ Dodano: Dzisiaj o 18:26:43 ------------------
Za to Pippi kompletnie mi nie podchodziła, nie wiem czemu, heh. Widzę, że nie tylko mi

ja z twórczości Astrid, to najbardziej ukochałam książkę "Rasmus i włóczęga". Przygody Rasmusa i Oskara były tak przepysznie opisane, że jako chyba dziewięciolatka nie marzyłam o niczym innym, tylko żeby być sierotą w Domu Dziecka, uciec z niego w świat i wędrować z sympatycznym włóczęgą...a wędrując zarabiać na jedzenie śpiewaniem ludziom pod oknami....dobrze, że mama o tym nie wiedziała, bo by mnie pewnie z domu nie wypuściła na krok hahaha

Mi jak bylem mały Astrid Lindgren czytała mama zanudzałem ja tym od rana do wieczora.
Wielkie dzięki za przypomnienie dzieciństwa może jeszcze wrócę do kilku z tych tytułów .
Mniej więcej połowy z nich nie znałem może nad robie zaległości .

[quote="ziazi"]Mi się podobała "Ania z Zielonego Wzgórza", ale "Dzieci z Bullerbyn" nie przeczytałam nigdy do końca. Może to dlatego, że kiedy dziecko jest małe to okładka i cały wygląd książki są dla niego ważne. A mnie trafiła się książka pożółkła ze starości, posklejana i dalej rozpadająca się....do tego kartki były nie po kolei...Wydanie było kieszonkowe i było ich tyle, że w wieku 8 lat nie umiałam nawet doliczyć do tej ostatniej strony żeby to poskładać. Ostatecznie się obraziłam na książkę i do dziś mam jakiś uraz, nie przeczytałam jej....[/quote]

Droga ziazi Anię z Zielonego Wzgórza napisała Lucy Maud Montgomery

Cóż, ja z Lindgren czytałem tylko Dzieci z Bullerbyn, ale jak czytałem!!! W dzieciństwie istniała jedynie ta książka! Mam 31 lat, a pamiętam ją jak dzisiaj. Przeczytana kilkadziesiąt razy! Byłem zafascynowany.
Teraz żałuję, że nie przeczytałem innych jej książek, jednak miłe chwile wspomnień z Dziećmi wynagradzają mi to. Najlepsza książka mojego dzieciństwa!!

To byly czasy. U nas na osiedlu nie bylo dziewczynki ,ktora by nie czytala "Dzieci z Bullerbyn". Oczywiscie ksiazka byla przeczytana niezliczona ilosc razy. Najbardziej lubilam jak czytala ja mama ,bo ona zawsze dorzucala do tego anegdotki za swojego dziecinstwa.

Nie będę oryginalna chyba, ale mi tż Pippi jakoś się nigdy nie podobała. Dzieci z Bullerbyn za to były moją ulubioną książką dzieciństwa i wyobrażeniem idelanego miejsca zamieszkania i zabaw z rówieśnikami, szczególnie, że jestem jedynaczką.

Astrid Lindgren można podziwiać za wiele rzeczy; za to, że tak dobrze rozumie dzieci, a w jej książkach wszystkie „ważne” dla nich sprawy są potraktowane w poważny, a jednocześnie zrozumiały dla dzieci sposób. Kiedy byłam mała, bardzo lubiłam czytac jej książki. Moimi ulubionymi był „Karlssson z dachu” i „Ronja – córka zbójnika”. Za „Dziećmi z…” nigdy ni przepadałam. Nie mogłam ich strawić ani jako szkolnej lektury – z ręką na sercu przyznaję, ze od razu sięgnęłam po streszczenie, żeby się nie męczyć z czymś, co było dla mnie niejadalne – ani (w późniejszym wieku) jako zwykłej książki.
Nie wiem, co mi się tak dokładnie w niej nie podobało; chyba denerwował mnie głównie fakt, że mimo kłótni/waśni/sporów/nieporozumień, wszystko tam żyją w spokoju i harmonii. Natomiast podziwiałam ją za świat, jaki udało się jej stworzyć. I Ronja, i Karlsson są po prostu niezwykli – na pewno każde dziecko chciałoby mieć takiego przyjaciela. Przy nich Briita, Anna, czy Olle wydają się nieciekawi, zupełnie zwyczajni. I to pewnie to tak mnie do nich zniechęciło.
Trzeba przyznać, że Lindgren wie, „co lubią dzieci” – w jej książkach jest wszystko to, co rodzice chcieliby przekazać dzieciom w prostej, zrozumiałej formie. Ma niesamowity język doskonale zna psychikę dzieci i bardzo obrazowo potrafi wszystko opisywać. Jej książki uczą i bawią – i tak właśnie powinno być.
(Inna sprawa: znam parę osób, które uważają, ze jej książki „nie są już na czasie”).

Uwielbiałam czytac dzieci z bullerbyn, mama miala problem żeby mnie odciągnąc od książki,niedawno zobaczyłam że ma ja moja siostrzenica, chciałam przeczytac, ale niestety chyba czar prysł, a może juz jestem za stara na ta ksiażkę

Gdzie tam za stara Któż nie lubi czasem powspominać książek z dzieciństwa. A Dzieci z Bullerbyn to klasyka. Świetny był też serial, trochę go jeszcze pamiętam - najśmieszniejsza była wyprawa Lisy i Anny do sklepu