Swiat seri George R. R. Martin - "Pieśń Lodu i Ognia" rzeczywisci znakomicie ukazuje kazdy szczegol zycia zamieszkujacych go ludzikow czego moim zdzaniem brakowalo nieco Tolkienowskiej serii gdzie wieksz nacisk byl polozony na rzeczy wielkie i wzniosle.Jednak pierszenstwo przyznaje naszemu rodakowi Sapkowskiemu. Nie zapomina on o detalach i potrzebach bohaterow i otaczajacego ich swiata. Wszechobecn ludzka pazernosc tak wladzy jak i pieniedz oraz niezmierzona ambicja rzadzacych swiatem zywotnie wplywa na wydarzenia w tym swiecie.Ciezko jednakze ocenic ktory z ksiazkowych swiatow jest najdoskonalszy czy tez najbardziej realny. Mysle ze kazdy to ocenia indywidualnie w zaleznosci od wlasnych zmyslow oraz dotychczasowych przezyc w swoim zyciu

Cóż, nie napiszę niczego odkrywczego w tym temacie, najważniejsze zostało napisane: Tolkienowskie Śródziemie i świat wiedźmina.

Nad stworzeniem całej historii Śródziemia, zawartej w Sirmarilionie mistrz Tolkien pracował niemal całe życie i widać tego efekty. Niezwykle opowiedziana historia Ardy od zarania dziejów. Zgadzam się trochę z panem powyżej, że brakuje tam czasem takich bardziej codziennych szczegółów, ale nie można mieć wszystkiego
Świat Sapkowskiego jest bliższy naszemu, rzekłbym nawet, że jest w pewnym stopniu jego odwzorowaniem. Wiele nawiązań pozwala świetnie wczuć się w wiedźmiński klimat.
I kolejne uniwersum, a mianowicie galaktyka z świata gwiezdnych wojen. Nie będę się rozpisywał, ale mnogość ras, planet, bohaterów mówi sama za siebie. Choć trudno się czasem w tym wszystkim połapać.

Świat wykreowany przez Sapkowskiego w wiedźmińskiej sadze. Tak, wiem, możecie mu zarzucić wiele niedociągłości, zwłaszcza w porównaniu z Tolkienem, ale mi wszystko najbardziej mnie ujął. Może dlatego, że mimo, że jest fantastyczny, tak bardzo przypomina nasz, swoiste odbicie w krzywym zwierciadle - krzywym, ale przy tym do bólu szczerym. I to właśnie kocham u Sapkowskiego.

Moim zdaniem najlepsze jest Śródziemie i Diuna Herberta. Czuć w nich, że tamtejsze cywilizacje mają długą i bogatą historię. Co do Tolkienowskich elfów nie mogę oprzeć się wrażeniu, że na tych swoich białych okrętach dopłynęli Alagaesii Paoliniego (której nie zaliczam do najlepszych). U Tolkiena czuć rozwój i wymieranie cywilizacji. W Diunie czuć te tysiąclecia, przeprowadzki, węfórwki narodów, wichury historii i zamiecie wojenne z przeszłości.

Tolkien to zdecydowany numer jeden w tej sprawie. Cały świat jest uporządkowany. Wiadomo co gdzie leży.Szczegółowe mapy wręcz powalają. Polityka pańśtw śródziemia czy tez jaktoś woli krain jest umotywowana, chodzi mi o to że nie jest idealna ale my dzięki znajomości historii tego świata decyzje te rozumiemy.

Ja uważam, że najlepiej wykreowanymi światami są te z cyklu "Malazańskiej..." oraz "Koła Czasu". Sposób opisania sprawia, że czytelnikowi wydaje się jakby był tam naprawdę. Światy są duże, ładnie opisane, pojawiają się tam elementy historii poszczególnych krain, nacji.
I ogólnie nie licząc magii, te światy wydają się takie...prawdziwe.

No jak dla mnie "Malazańska Księga Poległych". Ciekawy ogromny świat, gdzie autor w każdej części pokazuje coraz to nowe aspekty. Ciekawe według mnie jest to, że "groty" są osobnymi światami w których żyją inne rasy. I bardzo mi się podobają ascendenci i ich moce Opis świata nawiązuje nie tylko do wyglądu, ale też do kultów, historii, pradawnych ras itp.

Wybaczcie ale nie będę oryginalny dla mnie jest to tolkienowskie Śródziemie powody :
-Konkretna mapa obrazująca krainy ,
-Rasy mieszkające w owych krajach ,
-Cechy im przypisywane (charakterystyka powierzchowności , charaktery) ,
-Wydarzenia historyczne danego świata ,
Tyle tak w pierwszym rzucie przychodzi mi na myśl ...

Dla mnie zawsze najważniejsze w kreacji świata były logika i konsekwencja. Fantastyka już z zasady opisuje zwykle sprawy, istoty, światy powiedzmy "nierzeczywiste", więc jeśli na dodatek opis będzie pełen błędów, nieścisłości, nielogiczności, to lepiej nawet nie zaczynać czytać. Nie znam tych wszystkich światów i cykli, które tu opisaliście, ale z tych, które poznałem najbardziej cenię "Diunę" Herberta, właśnie za logikę i konsekwencję. Świat niby prosty, bez mnóstwa ras i niezwykłych istot, wszędzie piach i czerwie, piach i czerwie, ale każde działanie, każdy tamtejszy zwyczaj ma swoje uzasadnienie, ma jakiś cel i konsekwencję. Nie ma tam (albo jest ich bardzo niewiele) zbędnych ozdobników, których często autorzy używają, żeby było "ładniej" albo żeby "lepiej się czytało". Już kilka razy sięgałem do Herberta i pisząc to właśnie uświadomiłem sobie, że dawno nie odwiedzałem Arrakis...

Kilka razy wymieniono świat Malaziańskiej Księgi Poległych steworzony przez Stevena Eriksona, który zdystansował moim zdaniem wszystko stworzone w ostatnich latach. Czuć świerzość i gemiusz autora, że nadmienię tylko duet Tehol Beddict i Bugg. Ale nie o tym chciałem napisać. Gorąco polecam cykl "Odblaski Eterny" Wiery Kamszy. Wspaniała proza rosjanki zadowoli tych, którzy wyrośli na Dumasie, wiedzą co to internat i doceniają wielopoziomową intrygę wplecioną w świat jakże nam bliski i odległy zarazem. Na razie tylko dwa tomy po Polsku nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego i brak wiadomości co do ciągu dalszego. Czytających po rosyjsku zapraszam na ciąg dalszy na fora z dopiskiem .ru.

Bezapelacyjnie śródziemie - lepszego nie ma i raczej nie będzie. Większość osób które czytały władce pierścieni narzeka na zbyt rozległe i rozbudowane opisy a według mnie to właśnie takie opisy pozwalają wykreować i zobaczyć taki świat we własnej głowie

osobiście uważam, że jednak ani nie Tolkien, ani tym bardziej Sapkowski, ale Lucas i jego Star Wars expanded universe. świat tak rozbudowany i wielowymiarowy, że jego eksploracja może zająć lata, nawet pokolenia. Ci młodzi i ci bardziej doświadczeni pisarze mają tam miejsce do rozwinięcia swych nawet najbardziej szalonych wizji, a mimo to całość tworzy spójny, logiczny świat. po drugie, świat Marka Rein Hagena, czyli world of darkness, pełen dziwnych i nadnaturalnych istot, którego tryby doskonale się zazębiają, niezależnie od epoki w jakiej toczy się akcja danej gry/książki/serialu/filmu/whatever i istoty, którą przychodzi nam kreować. od klasycznego gotyckiego wampira po odmieńca, tak dobrze wpasowanego w kanon baśni różnych kultur. pełny szacun dla pana Hagena, nota bene teraz zaangażowanego w obronę suwerennotci Gruzji, w której od kilku lat mieszka. co do świata andrzeja sapkowskiego to... nie sądzę aby należały mu się aż takie pochwały. przede wszystkim dlatego, że mimo tylu książek i opowiadań, historia świata i jego głębsza przeszłość jest ledwie "liźnięta". wielki błąd i minus jak stąd do mahakamu

Tolkien stworzyl epopeje,musial wiec ,stworzyc dla swoich bohaterow kompletna rzeczywistosc,tym bardziej rozbudowana im wiekszy rozmach dzialan postaci.Jest co podziwiac,ale wole inne ,moze nie z takim rozmachem rozbudowane,bardziej kameralne swiaty.Jest wielu autorow ktorzy nie spedzili kilkunastu lat nad jedna ksiazka a opisali swiaty,ktore zachwycily.

------------------ Dodano: Dzisiaj o 9:38:32 ------------------
Sapkowski-jego trylogia husycka nie zachwyca fabula a czyta sie znakomicie.Opisal swiat nam znany,dodajac do niego szczypte magii.I za oknem wszystko sie zmienia.

Moim faworytem jest Pratchett i jego świat dysku gdzie absolutnie wszystko - od religii i bóstw po rynsztoki miast jest doskonale opisane. Niewiele w tyle pozostaje rzeczywistość, w której żyje Geralt wykreowana przez Sapkowskiego oraz Tolkienowskie Śródziemie.

Nie będę chyba oryginalny jeśli stwierdzę że na pierwszym miejscu jest dla mnie Tolkienowskie Śródziemie (zdaje się że ciężko byłoby znaleźć w tym temacie coś nowego).
Jednak chciałbym zwrócić uwagę na świat stworzony przez b. wielu autorów i niesamowicie zróżnicowany mianowicie świat Gwiezdnych Wojen (chodzi o cały cykl kilkudziesięciu książek). Gdzie istnieje mnóstwo róznych istot i planet a każda ma swoją własną historie którą autorzy starają sie choś w przybliżeniu przedstawić. Świat praktycznie nieograniczony przestrzenią a ciągle trwająca historia pokazuje że czasem też nie do końca.
Aaa... i jeszcze świat Conana też bardzo głęboko wbił mi się w pamięć.