Nie uważam "Pól Trzcin" za zbyt długie a już na pewno za nudne(awe). Koncepcja umieszczenia Lenina i Dzierżyńskiego w egipskim raju (Pilipiuk w opowiadaniu wyjaśnia jak do tego doszło) moim zdanie jest świetna. Opowiadanie ma dość dynamiczną akcję i znalazłem w nim zaledwie kilka irytujących fragmentów (subiektywne odczucie). Bardziej irytuje mnie bałagan w opowiadaniach, kilkakrotnie natrafiłem na odniesienia do zdarzeń, o których czyta się dwie, trzy historyjki później. Trudno powiedzieć czy to wina autora, czy wydawca poukładał to tak, jak mu pasowało. No i zmiany poziomu intelektualnego Wędrowycza: od prawie kompletnego idioty do niemal filozofa. To tak sobie pokrytykowałem , ale tak naprawdę, to lubię twórczość Pilipiuka w większości przejawów; nie czytałem dotychczas tylko Dzienników norweskich

"Kuzynki" Pilipiuka i to naprawde świetna powieść podobnie jak 2 kolejne części: Księżniczka, Dziedziczki - choć niestety jak przy Operacji dzień wskrzeszenia - słabo się kończy. Całkiem nieźle napisane i przyjaźni trzech kobiet ale mi podoba się postać Alchemika - gość jest naprawde genijalny- a i tekstami rzuca niezłemi.
Pilipiuk potrafił zgrabnie i rzeczowo opowiedzieć te historię - ma gośc fantazje( pseudo-wampir).Na niektórych akcjach można naprawdę niewyrobić ze śmiechu.
Jakub Wędrowycz jest za to bardzo nierówny- momentami genijalny a inym razem kicha. Mi się podoba i polecasm

Andrzej Pilipiuk dla mnie świetny gość!!! naszego kraju w takim wydaniu jeszcze nie widziałam a gdyby mu się tak bliżej przyjrzeć to może na co drugiej polskiej wsi jest taki Wędrowycz no może nie egzorcysta amator ale bimbrownik i miły sąsiad który spory rozstrzyga stalą i ogniem!! co do pozostałych książek tego autora ja nie narzekam mi się podobają a język jakim pisze Pilipiuk jest tak miły i przystępny że książki się chłonie całym sobą!!!!!

Edit by Obi: Typowy przejaw przerostu formy nad treścią. Maskowanie spamu kilkoma linijkami nie pomoże. Ostrzeżenie za to, że post nie wnosi nic do tematu.

PS. Co ma NASA (w końcu amerykańska agencja) do Polski?

Czytałem jeden tom Wędrowycza i przemilczę.

Kuzynki - trylogia rewelacyjna. Masa świetnych pomysłów na tajemnice, doskonałe opisy eksperymentów, doświadczeń. Wiedza Autora wylewa się z takich właśnie szczególików. Wolna narracja pozwala rozkoszować się książką, która równocześnie nie nudzi. Świetne odwzorowanie postaci, każda z nich jest zupełnie inna, doskonale opisana a całość poprowadzona tak, że każdy czytelnik może przywiązać się do dowolnego z głównych bohaterów.

Zadziwia mnie zdolność łączenia przeszłości ze współczesnością, co doskonale wpisuje się w alchemiczną długowieczność.

Trzeba mieć spaczone poczucie humoru i skłonności do perwersji, żeby lubić Wędrowycza. Ja mam i lubię Zachwyca mnie jego bezczelność i niezależność - taki typowy szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie co żywemu nie przepuści (jakkolwiek idiotycznie by to brzmiało). Zadziwiające, że ten sam człowiek napisał cykl norweski, który przynudził mnie strasznie. Kuzynki z kolei to dobra powieść na dobrym poziomie. Zupełnie jakby jego książki pisało trzech różnych ludzi.

wandering, poczucie humoru to raz... ale jeszcze trzeba wciągnąć się w wykreowany przez Autora świat. Mi niestety sie to nie udało, widocznie nie jest on dla mnie tak atrakcyjny jak to co przedstawił w Kuzynkach.

Za Pilipiukiem nie przepadam. Przeczytałem Kuzynki i nic więcej. Może się kiedyś zmuszę do przeczytania cyklu o Wędrowyczu. Tak go wszyscy chwalą. Na razie znam dwa opowiadania tylko.

Jakuba Wędrowycza przeczytałem polowę przy okazji pobytu u wuja. Książka naprawdę fajna. Podobało mie się to, że Jakub typowy żul ma tyle dziwnych i śmiesznych przygód. Książkę z chęciom dokończe. Trzeba tylko kupić, bądź ściągnać ebooka. ;D

W mojej opinii tworczosc Pilipiuka o Jakubie Wedrowyczu zasluguje na gest uznania - kapelusze z glow Autor z duza dawka humoru, nie raz dosc czarnego przedstawia nam realia zycia ludzi zwyklych, prostych, ich konfrontacje z coraz bardziej pedzacym w przyszlosc "wielkim swiatem", ich uprzedzenia i wiare w stare zwyczaje. Dla mnie sa to pozycje kierujace do refleksji - moj Ojciec pochodzi z Dubienki, a z tamtad juz tylko rzut beretem i ladujemy na Starym Majdanie... Taaaak, tam rzeczywiscie mozna spotkac takich ludzi, granaty wynosic z lasu wiadrami i polowac na wilki z linka hamulcowa Ile przepelnionych smiechem godzin spedzilam czytajac mojemu dziadkowi przygody Egzorcysty i Bimbrownika, a dziadek tylko komentowal: O! ten to calkiem jak Kolodziejko, a ten wcielony Malinowiak dorzucajac przy tym garsc anegdot z zycia mieszkancow tych okolic. Lektura rewelacyjna i godna polecenia.

Wędrowycza widywalem na półkach w ksiegarni i jakoś mnie nie interesowal dziadek ubrany w łachmany z sierpem w dłoni. Leżał jak leżał i nie wadziliśmy sobie nawzajem. Jakimś cudem wpadł mi na kompa ebook i z braku innych pozycji począłem czytać i... po chwili zacząłem śmiać sie sam do siebie:). Skrzywiony obraz polskiej lubelszczyzny wyszedł autorowi całkiem morowo a humor jak humor nie do każdego trafia(nie wszyscy śmieją się z Monty Pythona). Do mnie trafił idealnie. Przeczytałem już drugi tom i poczynam rozglądac się za trzecim. Reszty dokonań Pilipiuka nie czytałem ale nie wykluczam w przyszłości.
PS Jakub trochę kuleje z prezencją ale jaki kraj taki superbohater :D:D:D

Lubie perwersyjny humor w opowiadaniach o Wedrowyczu, jakos kazda osoba ktorej pozyczalem ksiazki o nim, bardzo sie podobalo. Czarny humor w swietnym wydaniu, tak jak meganer25 napisal, do mnie tez ten humor trafil idealnie

Czytając Wasze opinie dochodzę powoli do wniosku, że chyba będę musiał jeszcze raz sięgnąć po Jakuba. Polska wieś jest mi bardzo bliska, szczególnie ta lubelska... może jest to książka do czytania której trzeba się zabrać inaczej, niż sądziłem. Może właśnie to co mi wadziło jest jej atutem? Czasami chyba pojawiają się takie książki do których musimy mieć kilka podejść, może to wynikać z faktu, że dziwnie czyta się różne zupełnie w klimacie i gatunku książki jedna po drugiej, trzeba przestawić się na specyfikę narracji, przedstawionego świata, charakterystycznego humoru.

Muszę zauważyć pewną żecz dotyczącą twórczości Andrzeja Pilipiuka. Znam wiele osób które zachwycają sie dziełami mistrza a zarazem "największego piewcy polskiej wsi od czasów Reymonta" ale w tym gronie nie ma żadnej kobiety. Sam próbowałem zachęcic dziewczyny do czytania jego książek ale nic z tego nie wyszło. Wszystkie po przeczytaniu jednej lub dwóch stwierdzały że śą nudne i nieciekawe. Coś nusi w tym być bo i na tym forum nie widzę zbyt wielu osób płci przeciwnej. Ciekaw jestem waszych opinii na ten temat.

Pilipiuk jest świetny przeczytałem kilka jego książek. Kuba rozpruwacz wymiata XD . I nawet mam koleżankę która tez go zachwalała

skryba91 no ja jestem zdziwiony bo wlasnie kilku kobietom pozyczalem niektore z opowiadan o Jakubie Wedrowyczu i im rowniez bardzo sie podobaly. Raczej to nie byly kobiety ktore interesowaly sie taka folko-fantastyczna literatury, czytajace glownie dramaty, obyczaje etc.