Z pewną taką nieśmiałością pragnę zwrócić na Waszą uwagę na fakt, iż pierwszy tom Legend Diuny, zatytułowany "Dzihad Butleriański" jest już dostępny w Bibliotece. Kto jeszcze nie czytał, a czuje potrzebę zapoznania się z dziełem panów Andersona i Herberta ma okazję sam się przekonać, co z tego tworzonego w kooperacji prequela "Diuny" wyszło

Wiadomo, fani "Diuny" i tak sięgną - ja natomiast polecam tym, którzy "Diuny" nie znają a lubią, na przykład, "Gwiezdne wojny". Może się spodobać!

Trzy razy czytałam samą tylko ,,Diunę", bo do dalszych części jakoś nie mogę się dostać. To w bibliotece nie ma, w empiku też. Coś może człowieka trafić. Zaliczam tę serię do moich ulubionych. A co do tłumaczeń... Czytałam tylko tłumaczenia Marszała. Jeśli nie znajdę ich w jakiejkolwiek księgarni, trudno, kupię wersję Łozińskiego (bezcześciciel!) i osobiście, przy pomocy mojego kochane długopisa zmienię to co nie marszałowskie na takie, jak ma być.

Moim zdaniem przeczytanie samej "Diuny" wystarczy. Nastepne ksiazki wg mnie sa juz tylko wydumanymi powiesciami, ktore maja sie sprzedawac poniewaz osadzone zostaly w klimatach znanych z "Diuny".

Nazywając "wydumanymi powieściami" następne książki masz na myśli te, które wyszły spod pióra syna Herberta? Oryginalnego cyklu nie nazwałbym "wydumanym" - dla mnie jest to konsekwentne rozwijanie pomysłu i idei z pierwszej książki. Wg mnie wszystkie książki Franka Herberta trzymają wysoki poziom.

Tak mam na myśli te ktore wyszly spod piora Briana Herberta, ktory wraz z Andersonem probuje nieudolnie nasladowac styl ojca.

Wydawało mi się, że on raczej styl ojca parodiuje, a nie naśladuje.
Kanoniczna Diuna jest dla mnie wzorem książki doskonałej, ulubioną lekturą, w której pomimo wielokrotnego powracania ciągle znajduje coś nowego i zaskakującego. Chociaż dla mnie nie to jest książka s-f, a wielki traktat ekologiczno- psychologiczno- socjologiczno- polityczny udający książkę s-f (tak jak Neon Genesis Evangelion udając opowieść o wielkich robotach naprawdę mówi o naszym dojrzewaniu). Odwrotnie niż większosc fanów Herberta wole ostatnie tomy i nie uważam, aby "Bóg- Imperator" był kiepski. Ten cykl nie ma kiepskich tomów. Mam też to szczęście, iż Diune odziedziczyłam jeszcze po bracie, w pierwszym polskim wydaniu, w dobrym tłumaczeniu (myślałam, ze mnie piorun Thora strzeli jak zobaczyłam w tej serii kieszonkowej, ze z fremenów zrobili wolan). Z książek okołodiunicznych popełnianych przez jego syna przeczytałam tylko Ród Atrydów i przekartkowałam Ród Harkonennów. Nie mam zamiaru tykac nic więcej nawet końcówką palca. Nie jestem fanką postawy pt. " jesli to nie kanoniczne i nie autora to nie warte czytania". Próbowałam czytac, ale te ksiażki sie nie bronią. Nie dla mnie. To bardziej fanfick do Diuny (swoją drogą fanficki do tego w necie krążą lepsze) niż osobna książka w tym temacie. Lubie s-f kiedy fabuła i niesamowite okoliczności kosmiczne są tylko pretekstem do ukazania czegos więcej, jak u le Guin czy Lema i, ponad wszystko, Herberta. S-f pisanie dla radosci tworzenia opisów maszyn i pustki kosmicznej to juz nie moja liga. Ksiażki Braina to tylko s-f trzeciej kategorii, bez żadnych ideologicznych i filozoficznych podstaw i podtekstów. Nie jest w stanie zmierzyc sie z talentem ojca, więc stoi na z góry straconej pozycji. Mógł lepiej spożytkować swoje prawa autorskie.
Na tle ludzi, którzy czytali pierwszy tom i dalej już nie ruszą i tak jestem tolerancyjna wielce z moją awersją do pisaniny Braina. Rozumiem ludzi, którzy poprzestają na pierwszym tomie. Im dalej tym bardziej depresyjnie, bo przecież w miarę rozwoju akcji obserwuje się rozkład i całkowitą zagładę świata z pierwszej części, który zdążyło się pokochac. Osobiście najbardziej lubie ostatni tom, za bene gesserit, odrade, Duncana i tega, murbelle i rebeke, najlepsze dialogi i najciekawsze pomysły. Nie potrafię jednak nikomu z ręką na sercu polecic dalszych tomów. Dla mnie są genialne, ale niech każdy czyta na własną odpowiedzialność.

Niechęć do dalszych szęści "Diuny" to jedno a ja i pewnie inni (nawet jeśli to niewielu) ucieszą się z pojawienia następnej części trylogii "Legendy Diuny" zatytułowanej "Krucjata przeciw maszynom" (zakupiłem ją przed chwilą a kosztuje w wydaniu Rebidu 59 zl w empiku) . Fabuła w początkach pierwszego rozdziału mówi że akcja ma miejsce po 25 latach dżihadu rozpoczętego w pierwszym tomie trylogii i to na razie z informacji

tak sie zastanawiam jak odpowiedziec zeby nie napisać za wiele

Jakoś tak pare lat temu zakochałem się w oryginalnym cyklu i coś mnie trafiło jak zakończyłem kapitularz, który wiadomo jak się kończy a tu wielka niespodzianka i informacja, że autor nic więcej nie zdołał napisać .... i w takim stanie nienasycenia przetrwałem pare lat aż tu nagle okazało sie ze dostępne sa jeszcze dwa tomy autorstwa syna Herberta "hunters of Dune" i "sandworms of Dune" przyznam szczerze ze na prawde warto bylo je przeczytać. Wyjaśnia się w tych tomach praktycznie wszystko co pozostało zawieszone w kapitularzu ...

A tak przy okazji:
- prawdziwym i ostatecznym Kwisach Haderach jest .... no przecierz nie napisze kto przeczytajcie sobie sami choć miłośnicy cyklu znaja już te postać
- a no i oczywiście zaskoczeniem jest informacja przed jakim to wrogiem uciekają Czcigodne Macierze (choć czy na prawde tak wielkim??)

Ostatnio zabrałem się za dżihad butlerjański. Wg mnie to zupełnie dobra książka o ile nie będzie się jej traktować jako części cyklu a co najwyżej jako osadzoną w realiach. Ostatnio dobrze napisanej, lekkiej fantastyki jest jak na lekarstwo. Książki Herberta seniora to były opowieści o ludzkiej duszy i naturze władzy osadzone w przyszłości. Ksiązki Herberta juniora to lekka lektura do poduchy porównywalna moim skromnym zdaniem z dziełami popełnianymi przez J.Ringo czy D.Webera. Bohaterowie papierowi ? Pewnie, że tak ale czy H. Harrington albo Herzer to postacie wielowymiarowe ? Nie wydaje mi się, a Dżihad czyta się naprawde dobrze i widzę spory postęp w porównaniu np do rodu Atrydów, który choć nie wiem dlaczego strasznie kojarzył mi się z sędziwym "Umrzeć by nie zginąć" T. Markowskiego z którego wiała sztuczność i nuda

Na początek pytanie: czy ktoś jeszcze poza mną i kilkoma osobami, które z różnych przyczyn na razie milczą, czytał "Krucjatę przeciwko maszynom"? A może zraziliście się dość niskim poziomem pierwszego tomu tej prequelowej trylogii? Jeśli tak, to z tego miejsca chciałbym poinformować, że drugi tom (nieznacznie, ale jednak) jest lepszy od pierwszego!

Początek wydał mi się raczej mało zachęcający - rażący głównie tymi samymi błędami, co w pierwszym tomie - ale im dalej w las, tym robi się lepiej. Jestem po 1/3 lektury i kilka wątków podąża w dość ciekawym kierunku i, co podoba mi się najbardziej, wcale nie tak łatwo przewidzieć, jak się rzeczy potoczą (to mnie najbardziej wnerwiało w "Dżihadzie...").

Oczywiście, daleko panom H&A do poziomu Herberta ojca, ale w stosunku do tomu 1 "Legend..." postęp jest zauważalny. Gdyby panowie wyciągnęli jakieś konkretne wnioski i nie dążyli do nachalnego "pokazywania" nam, jak doszlo do niektórych wynalazków, oraz łopatologicznego wyjaśniania kwestii typu "skąd się wzięli Fremeni" a "skąd się wezmą Bene Gesserit i sardaukarzy", to czytałoby się to całkiem przyjemnie.

Na koniec mała dygresja - osobiście uważam, że gdyby nie sztuczne rozciąganie niektórych wątków całą historię dżihadu butlerjańskiego dałoby się zamknąć w jednym tomie. No, ale pieniądz żądzi światem a zyski z trzech książek, to nie to samo, co z jednej

A po skończeniu "Krucjaty..." mam zamiar zrobić sobie "analizę porównawczą" i przypomnieć oryginalną serię. Już czas.

EDIT: Mam tylko nadzieję, że waśń między rodami Atrydów i Harkonnenów NIE ZOSTANIE wyjaśniona tym, że panowie Vor i Xavier pokłócą się o kobietę. Wtedy się dopiero na Herberta juniora wk****wię!

Czytałem komplet prequela czyli " The Butlerian Jihad ", "The Machine Crusade" oraz "The Battle of Corrin " i powiem tak. Powinny to przeczytać osoby, które przy " Władcy Pierścieni" Tolkiena czytałyby też " Silmarrilion". Czyli jak ktoś chce się dowiedzieć, o samych początkach. Ciekawe pomysły, ciekawe postacie, ale niestety intryga miejscami dosyć miałka, i opisana językiem , który mnie nie zachwycił. Aczkolwiek wyjaśnia jak powstali Fremeni, dlaczego ludzkość boi się maszyn myślących, dlaczego Atrydzi i Harkonennowie są wrogami ( choć szczerze mówiąc, to akurat jest kiepskie, spodziewałbym się większego wyrafinowania).
Przyznam szczerze już bardziej podobała mi się seria o rodach. Brak jej jeszcze rozmachu, ale jest dobra. Tyle, że jak czytałem w oryginale, to było zupełnie inaczej. Ci Wolanie i robale w polskim wydaniu przyprawiali mnie o krwiożerczą goraczkę, po której chciałem połamać rękę tłumaczowi
Według mnie brak w tych książkach podstępów, subtelności, finzaji, i starcia umysłów. Po Tytanach żyjących tyle lat spodziewałbym się większego wyrafinowania. A od ludzi, którzy sie im przeciwstawili i pokonali, jeszcze większego. Coś w rodzaju przemyśleń Pirxa w " Teście pilota Pirxa", który pokonał robota korzystając z ludzkich słabości niepojętych przez mechaniczna istotę.
I zgadzam się, że całe legendy Diuny można było zamknąć w 1 tomie. Ale biorąc pod uwagę początek pierwszego tomu i historię cymeków, tytanów i Omniusa, to samą tę historię można było opisać w jednym tomie. Albo i w całej trylogii

"Krucjatę przeciwko maszynom" czytam z doskoku, na komórce i męczy mnie ta bajka dla dzieci okropnie. Jest to ksiązka słaba (lekko tylko lepsza niż pierwszy tom tej "epickiej" opowieści), nudna, ze sztampową fabułą i równie szablonowymi postaciami. Krótko mówiąc, po mniej więcej 93% lektury (jak pokazuje pasek postępu na komórce) mogę stwierdzić, że mega-duet stworzył kolejną padakę, żerując na prozie mistrza. Nie wiem, ile lat bym musiał mieć, żeby to coś mi się podobało - siedem? osiem?

Wiem, że pisałem wyżej, że jest lepiej niż w przypadku tomu pierwszego, ale dochodzę do wniosku, że musiałem być wtedy albo niewyspany, albo pijany Może jakiś progres jakościowy jest, ale na takiej zasadzie, że pierwsza była bardzo zła, a ta jest tylko zła

Już niedługo ją skończę i biorę się za oryginalną sagę. Mam nadzieję, że jakieś 20 stron "Diuny" pomoże mi się skutecznie wyleczyć z traumy po kupie stworzonej przez Briana i Kevina. Kurde, tak sobie myślę, ze tylu jest dobrych pisarzy sci-fi a musiało paść na takie beztalencie, jak Anderson. Bogowie mają poczucie humoru.

Trzeciego tomu nie czytam - zapoznam się z jakimś streszczeniem najwyżej.



Bez jaj! Ty tak poważnie? Jeśli tak to porównanie chybione w 100% Ja mam lepsze - "Legendy Diuny" mają się tak do oryginalnej serii, jak "Siedmiu Krasnoludków - Historia Prawdziwa" do "Władcy Pierścieni". Albo tak, jak "Kroniki Blarni" do "Opowiesci z Narnii". Żenady w tym tyle samo, tylko do śmiechu mniej.

Jako, ze obiecałem sobie, że nie sięgnę po ostatni tom, bo szkoda mi czasu na tego typu miernoty, to postanowiłem sobie rzucić okiem na streszczenie, żeby dowiedzieć się, co tkwi u podstaw rodowej wróżdy między rodami Atrydów i Harkonnenów . Jak wiemy z pierwszego tomu "Diuny" genezą konfliktu było enigmatyczne okrycie się hańbą przodka Harkonnena w trakcie Bitwy pod Corrinem... Cóż, nie chcę Wam psuć "radości", ale powiem tylko tyle, że taką hańbę to o kant dupy rozbić, za przeproszeniem, bo wg tego, co napisali FH & KJA to Baszar Abulurd Harkonnen (taki tam z niego Harkonnen - wcześniej znany jako Abulurd Butler), mogę stwierdzić, że był on bardziej bohaterem, bardziej ludzkim niż Atryda. Nie wnikam w szczegóły, bo nie chcę spojlerować, ale dla mnie takie wyjaśnienie, to ŻENUA! Tak, jak większość tego, co wyjaśniają w "Legendach..." wyżej wymienieni panowie.

Niniejszym wyrzucam tą trylogię z pamięci i uznaję z nieistniejącą!

Zauważ, że nie napisałem, iż "Legendy..." są jak "Silmarrilion" do " Władcy Pierścieni", napisałem, że powinny to przeczytać osoby, które sięgnęłyby po "Silmarillion". A może raczej po "Niedokończone opowieści". Innymi słowy fani, którzy chcą wiedzieć wszystko i nie przeszkadza im JAK jest to napisane. Całkowicie się zgadzam w sprawie zdrady Harkonena, chyba zabrakło autorom pomysłu. Za zdradę uważałbym, gdyby Harkonen np. dał się przeciągnąć maszynom na swoją stronę w zamian za obiecaną władzę, albo np. żonę Atrydy, albo własne Imperium albo można wymyślić coś innego. To co tam zaprezentowano jest kiepskie ! I to delikatnie mówiąc!
Wygląda mi na to, że Frank Herbert był myślicielem, ale jego syn tylko niezbyt utalentowanym rzemieślnikiem, który nie potrafi nawet stworzyć pomysłu na miarę ojca. A może po prostu leniem ?
Chętnie sięgam po ksiązki, gdzie autor ma pomysły na zawiłość intrygi, która jednak nie wykracza poza prawdopodobieństwo, no i potrafi to opisać. Nie ma takich książek dużo- " Diuna" z pewnością się jednak do nich zalicza. Seria "Rody..." już mniej, ale jest kilka pomysłów. Niestety " Legendy..." czyta się właśnie jak " Legendy i baśnie polskie "

BH jest niczym i do spółki z innym niczym zrobili coś, czego dla mnie nie ma

Kontynuacje powstały i - o zgrozo! - nadal powstają ze względów finansowych i są żałosną próbą wyciśnięcia pieniędzy ze spuścizny po FH. Masa książek, jaką planują wydać ci panowie jest przerażająca... aż się boję, co będzie, kiedy na ekrany w 2010 wejdzie nowy film. Pewnie zaczną figurki fremenów i czerwie-maskotki sprzedawać, dziady.