Ja nie znosiłam "Opowieści o pilocie Pirxie", mimo że Lem pisze generalnie dobrze, to przez tą ksiązkę ciężko było mi przebrnąć. Dan Brown ma styl dziennikarza z gazety bulwarowej- wymyśla sobie coś bardzo sensacycjnego i dorzuca do tego trochę prawdziwych faktów, by wyglądało to bardziej prawdopodobnie i robiło większe wrażenie. Bo niektóre rzeczy sa tam prawdziwe, ale przysłonięte są fikcja i teoriami spiskowymi.
Nie podobała mi się jeszcze "Placówka"
Nie poleciłabym również Danielle Steele- niby pomysły są dobre, ale ksiązki zbyt martyrologiczne

Fatalnie wrażenie na mnie zrobiły książki z cyklu "Kroniki Jakuba Wędrowycza" Pilipiuka. Zdecydowanie nie dla mnie. Pierwsze skojarzenie, to humor w stylu Kiepskich, który zdecydowanie mnie nie bawi.



Dan Brown ma niesamowity zmysł marketingowy. Kod Leonarda DaVinci przeczytalam za jednym zamachem, w dość długiej podróży autobusowej. Jest łatwym i przyjemnym czytadłem, pod warunkiem, że wyrosło się z wierzenia w bajki. Nie nazwałabym tej pozycji złą książką, ale nie nazwałabym jej tym bardziej książką świetną ani ambitną.

Nieszczególnie podobały mi się książki Eduardo Mendozy "Sekret hiszpańskiej pensjonarki" i "Przygoda fryzjera damskiego" - zagmatwane, niejasne, wulgarne. Autor stworzył misz-masz wątków, w których czytelnik z łatwością się gubi i po przeczytaniu myśli "ale o co tu właściwie chodziło?"

Kod nie był taki zły... najgorsze było to, że można było pzrewidzieć część posunięć autora. Szybkie czytadlo z niezłymi opisami sztuki i architektóry. Po przeczytaniu dla mnie na plus, ze chce się obejrzeć miejsca opisane w książce... A teoria o Marii Magdalenie wywołała dyskusje w aKościele o roli kobiet.. To też było potrzebne.

Ostatnio "przemęczam" cylk 7-tomowy S.Kinga "Mroczna Wieża".
Odradzam jej czytanie. Ja sama kończę 7 część tylko dlatego, by mieć to już za sobą
Generalnie całość wygląda tak, jakby autor sam nie wiedział, co ma dalej napisać, wprowadza dziwaczne, nie wyjaśnione wątki (coś na zasadzie "LOST-ów"), zapożycza symbole z innych książek (np. znicze z Hary Pottera, szafę z Narni, świetlne miecze z Gwiezdnych Wojen), w dodatku cały czas reklamuje inne swoje książki (na zasadzie: jeden bohater do drugiego: Czytałeś Bezsenność Kinga? Nie, a kto to taki, ten King?)
Na dodatek wprowadza siebie (co mnie już całkiem zniesmaczyło) jako bohatera i stworzyciela. Oszem, próbuje rozbawić nas ukazując siebie jako zapijaczonego, leniwego gawędziarza, ale...
Poniżej krytyki
Pozdrawiam - Midraszka

Wytwór pani Doroty Masłowskiej "Wojna polsko -ruska pod flaga biało czerwoną"

W chwili wydania tegoż dzieła od 7 miesięcy znajdowałem sie na zarobkowej emigracji . W jednej z nielicznych chwil kontaktu z polska telewizją zobaczyłem program literacki wychwalający pod niebiosa tą pozycję . " Młoda zdolna , niezwykle utalentowana , nowy obraz rzeczywistości , nowa fala polskiej literatury " to tylko mała część peanów dla pani Masłowskiej jakie tam padły . Jakiś czas później dostałem cynk ,że w jednej Dublinskiej księgarni można dostać to cudo . Książkę zakupił kolega po odbiór jechałem prawie 250 km i co - strasznie sie zawiodłem . W wieku 26 lat po 2 latach pracy w szkole odkryłem , że nic nie wiem o młodzieży . "Wojna polsko-ruska.." była i jest dalej zbieraniną lużno powiązanych ze sobą myśli . Sadziłem , że to ze mną jest coś nie tak naszczeście po rozmowach z przyjaciółmi dotarło do mnie inni podobnie oceniają to dzieło .
Jak to powiedział jeden z kumpli , jest to książka w której dojrzali krytycy próbują dojrzeć świat młodzieżowy nie bardzo już pamiętając jak on wyglądał .

Nie zgodzę się z przedprzedmówca twierdzącym,że "MW"zła.Osobiście uważam serię za bardzo dobra,ale każdy ma swoje zdanie.
Zaś za najgorsza książkę,a właściwie książki uważam 4 i 5 część trylogi! Bourne'a.Mistrz Ludlum stworzył doskonałą całość,która bardzo konsekwentnie zakończył,a tu nagle pan Lustbader daje nam mieszankę Jamesa Bonda z nie wiem kim.Jego Jason jest młody,potrafi niemal wszystko(kluczem rzuconym z jadącego motoru zniszczyć jadący samochód).Ponadto autor za szybko wykańcza głównych bohaterów

Okey troche to sie nie zgadzam, a troche to juz tak.
Ksiazka byla fajna, nawet bardzo.
Jesli czlowiek jest madry to przestanie na tej jednej i cos nowego kogo innego sobie znajdzie... ja nie przestalam, szkoda.
Do diaska jak juz jedna przeczytasz jego ksiazke to juz wiesz jak beda przebiegac i konczyc sie wszystkie inne... szkoda.

Jedyne co mnie tak naprawde wkurza, a raczej meczy juz teraz, to ta banda pomylencow ktora swiecie wierzy w to co napisano w tej ksiazce i zameczjaca tym innych.

Ludzie czy wyscie nie slyszeli o fikcji literackiej?!

Na bogów! Może mnie uświadomisz, ale czemuż to przemęczasz ten cykl skoro tak bardzo Ci się on nie podoba? Rozumiem, przemęczyć jedną książkę - przynajmniej ja tak mam, że jak coś zaczynam to kończę - ale jak by mi się pierwszy tom cyklu nie spodobał to bym sobie resztę odpuścił.

Pominę fakt, że absolutnie się z Twoją opinią o MW nie zgadzam, a Twoje argumenty tak mnie rozłożyły, że aż mi się nie chce w tej chwili kontrargumentów wytaczac

He, he, już cię uświadamiam, czemu ją przemęczam

Po pierwsze, jak wspomniałam gdzieś tam, King na początku mnie zafascynował. Dlatego liczę, że jednak pod koniec mnie pozytywnie zaskoczy
Po drugie - jeśli nie przeczytam całości, to moja opinia będzie pierwiastkowa, niekompletna. A zawsze przecież mogę wam napisać: Słuchajcie, ludziska, przeczytałam całość i w końcu nie okazała się taka zła!
Po trzecie - to chyba genetyczna przypadłość... mój wujek poszedł raz na japoński film. Opowiadał potem, że dawno jeszcze się tak nie wynudził na filmie. Przez cały czas bohater wracał z wojny i wracał... i wracał... bez żadnej akcji. Zapytano go - to czemu nie zrezygnowałeś i nie wyszedłeś z seansu?
Odpowiedział...
- Bo miałem nadzieję, że w końcu gdzieś dojdzie!

Pozdrawiam was - Midraszka

Doi najgorszych książek, jakie miałam w rękach z pewnością mogę zaliczyć:
a) A. Ursu „Złodzieje cieni” – ciekawa ksiązka dla osób, które uwielbiają mitologię. Ja się do nich, niestety, nie zaliczam. Przez Mitologię Parandowskiego ledwo przebrnęłam. Połączenie mitologii ze współczesnym światem – nie dla mnie.
b) K. Meyer „ Merle i Królowa laguny” – książka wybitnego niemieckiego pisarza, która, wedle opinii, miała być ciekawą wciągająca powieścią. Niestety, bardziej przerażała niż fascynowała. Dobrnęłam tylko do miejsca, w której człowiek pracujący przy wyrobie luster daje dziewczynce „lustrzane oczy”. Brr…
c) K. Paterson „Most do…” – bardzo smutna (i w sumie to nudna) książka opowiadająca o moście prowadzącym do wymyślonej krainy, który pod koniec staje się powodem śmierci jednego z głównych bohaterów. Książka przypomina trochę film „Mój chłopak”. Jeśli ktoś widział…
d) R. Ziemkiewicz „Wybrańcy bogów” – z trudem brnę do końca, strasznie się nudząc. Obiecałam sobie jednak, że ją skończę, choć to stanowczo nie moja bajka.
e) White – po prostu nie znoszę stylu tego autora. Czytając jedną z jego książek pobiłam własny rekord: znudziła mi się po dziesięciu stronach. Zwykle przy nudnych książkach, udawało mi się dobrnąć do około trzydziestu.

Odnośnie Mrocznej Wieży. Też w pierwszej chwili myślałam, że to nie dla mnie. Sięgnęłam po drugi tom, potem po trzeci. Dalej poszło już z górki. Moim ulubionym jest czwarty. A zwłaszcza postać Suzan. Mua!
Niestety, inne książki tegoż autora mogłabym umieścić w punkcie f), ale Mroczna Wieża (wyjątkowo) bardzo mi się podobała.

A Czy po „Kod” warto sięgnąć?

to nie prawda, że wszystkie lektury są mało interesujące i nie ciekawe... jednak zdarzaja sie takie..jedną z nich była w moim życiu wlasnie ksiązka pt Chłopi autorstwa Władysława Reymonta..
szczerze to nie przeczytalam calej, gdyz nie dalam rady..
po pierwsze odrzucila mnie grubosc ksiązki
a po drugie.. po przeczytaniu ok.100 stron uznalam ze nie jest ona w moim typie, bylo w niej za duzo opisów przyrody , ktore totalnie wybijały mnie z wątku..
dlatego osobiscie nie polecam tej ksiązki.
pozdrawiam!

Litości...

A może po prostu książka nie trafiła w Twoje poczucie humoru, co? Ja na przykład nie piszę, że wszystkie romanse to szmira a literatura szpiegowska to łajno, tylko dlatego, że akurat te gatunki literatury są dla mnie najmniej pociągające.

Osobiście uważam, że "Autostopem przez Galaktykę" to książka, której niewiele brakuje by być genialną i doczekała się równie dobrej ekranizacji. A że kogoś po prostu nie bawi, nie oznacza, że jest "porażką" i "pomyłką".

To może tyle ode mnie

Mnie najbardziej odrzuciła książka "Nad Niemnem" Elizy Orzeszkowej zresztą jak zdąrzyłem zaobserwować nie tylko mnie. Dawno się tak nie nudziłem czytając książkę. Chcąc niechcąc musiałem jednak dotrzeć do końca.

Oprócz tego w sumie mogę jeszcze dodać "W pustyni..." H.S.'a

Większość lektur jest rzeczywiście (delikatnie to ujmując) do niczego: nudne, ciągnące się w nieskończoność książki, które nikogo już nie interesują i które nie dorastają do czasów współczesnych. Przyznam jednak, że kilka z nich bardzo mi się podobało. Wynika to chyba z tego, że przeczytałam je po raz drugi po-jakimś-tam-czasie i lepiej je zrozumiałam. Do niektórych lektur trzeba po prostu dojrzeć. Uwielbiam „Nad Niemnem” Orzeszkowej. To wspaniała książka! Nie wiem, co was tak w niej drażni. Dobrze wspominam też „Medaliony” Nałkowskiej (i ogólnie wszystkie lektury poruszające ten temat), „Ten obcy” Jurgielewiczowej, „Chłopów” Reymonta, Trylogię Sienkiewicza, czy „Przedwiośnie” . Odrzucił mnie natomiast „Pan Tadeusz”. Nigdy nie lubiłam poezji, a poezja w „takim wydaniu” była dla mnie nie zjadliwa tak samo jak Quo vadis?. Uch, przy opisach omal nie zasnęłam.
Prawda jest taka, że w kanonie strasznie mało jest teraz książek, które odpowiadałyby temu pokoleniu. Już od najmłodszych lat „faszeruje” się nas lekturami, które SA nie zjadliwe i dla współczesnych dzieci nie maja żadnego sensu. Weźmy choćby takiego „Janka Muzykanta”, „Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela”, czy „Anielkę”. Dzieci bardziej przeraża się tym, że wsadzono dziewczynę do pieca, niż zainteresują się sposobem życia tamtych ludzi. Do wywalenia jest tez kilka innych książek. Uważam, że kanon lektur powinien zostać stworzony na nowo. Powinno się go dopasować do naszych czasów i mentalności dzieci i młodzieży. Jasne, historię należy znać. Ale chyba można znaleźć jakiś bardziej interesujący Sposób przybliżania jej dzieciom, niż lektury, które – przyznajmy z ręką na sercu – mało kto czyta. Dzieci wola kupić lub odszukać w necie gotowe, króciutkie (acz treściwe) opracowanie, a wolny czas spędzić z przyjaciółmi w dyskotece, kinie, czy barze.