A, i o czym zapomniałem poprzednio: dla nowych towarów jest to zawsze nie mniej niż dwa lata (jak sprzedawca napisze mniej, to i tak nie jest to ważne, ale jeżeli napisze więcej, to będzie ważne), natomiast w przypadku używanych, ten minimalny termin wynosi 6 miesięcy.

Art. 10. 1. Sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu; termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku.

Ale gwarancja to coś osobnego od odpowiedzialności z tytułu zgodności towaru z umową. Stąd mogą mieć roczną (albo i nawet dniową, ich wybór) gwarancję.

Mylisz się Mori. Od 2003 roku przepisy kodeksu cywilnego o rękojmi i gwarancji NIE mają zastosowania do sprzedaży konsumenckiej. Udzielenie gwarancji jest więc w zasadzie bez znaczenia, bo wszystko, co może znaleźć się w gwarancji jest i tak należne konsumentowi na mocy ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej... A gwarancja nie może tych uprawnień ograniczyć. Wystarczy zajrzeć do ustawy.

Czy przy sprzedaży konsumenckiej można korzystać z uprawnień wynikających z przepisów o rękojmi za wady fizyczne lub gwarancji (określonych w Kodeksie cywilnym)?

Sprzedaż konsumencka jest szczegółowo uregulowana w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej (DzU z 2002 r. nr 141, poz. 1176 z późn. zm.). Przewiduje ona, że przepisy o rękojmi za wady fizyczne i o gwarancji określone w Kodeksie cywilnym (art. 556-581) nie znajdują zastosowania przy sprzedaży konsumenckiej. W zamian za to ustawa ta określa uprawnienia konsumenta przysługujące mu z tytułu tzw. niezgodności towaru z umową. Konstrukcja tych przepisów jest zbliżona do rękojmi, ale są też znaczące różnice dotyczące zwłaszcza trybu składania reklamacji, odstąpienia od umowy, ograniczonych możliwości zmiany umowy przez kontrahentów.

W ustawie z 2002 r. art. 13 określa uprawnienia gwarancyjne konsumenta. Przewiduje, że gwarancja jest bezpłatna, ale jednocześnie jest dobrowolna. Może jej udzielić nie tylko producent, lecz także np. importer, dystrybutor lub sprzedawca towaru. Otrzymanie gwarancji na zakupiony produkt nie wyklucza też skorzystania z uprawnień przysługujących konsumentowi z tytułu niezgodności towaru z umową.

A prawda jest taka, że każda awaria sprzętu w okresie 2 lat od zakupu, w tym awaria baterii, ekranu, itp cześci uprawnia do naprawy lub wymiany urządzenia na nowy. Można też żądać pokrycia wszystkich kosztów które się z tym wiążą, np. transportu.

Już nie macie czego wymyślać, prawda?...

Nie. To, czego udziela Arta Tech to zapewne gwarancja dystrybutora, a to jest czymś różnym od odpowiedzialności z tytułu zgodności z umową. Co więcej, to klient ma prawo wyboru na co konkretnie się powołuje.

Czy przy sprzedaży konsumenckiej można korzystać z uprawnień wynikających z przepisów o rękojmi za wady fizyczne lub gwarancji (określonych w Kodeksie cywilnym)?


(pogrubienie moje)

Też nie do końca tak różowo jest. Trzeba jeszcze udowodnić, że to nie z Twojej winy (czyli np. w wyniku uszkodzenia mechanicznego). Gdyby było inaczej, wiele naszych firm poszłoby z torbami

Zgoda, że to jest coś innego, ale nie zmienia to faktu, że w 99% przypadków odpowiedzialność z ustawy jest bardziej korzystna dla konsumenta i że dla niego gwarancja po prostu nie ma racji bytu. Zwłaszcza, jeśli sprzedawca jest jednocześnie dystrybutorem (zobacz co ArtaTech pisze na swoich aukcjach i na stronie - zero informacji o 2-letnim okresie odpowiedzialności). Inaczej mówiąc, tzw "gwarancje" to jest relikt poprzedniego stanu prawnego i mają sens tylko wtedy, kiedy chce się zrobić konsumentowi dobrze - np. przedłużyć okres odpowiedzialności za produkt do 100 lat.

Dokładnie to samo napisałem.

Nieprawda. To podmiot odpowiedzialny musi udowodnić, że coś nie podlega wymianie.

Czy muszę udowodnić przedsiębiorcy, że rzecz, którą mi sprzedał, jest wadliwa?

Udowadnianie wadliwości towaru w praktyce często zależy od momentu składania reklamacji. Gdy towar jest niezgodny z umową (np. telewizor nie działa), to przed złożeniem reklamacji nie trzeba robić żadnych badań rzeczy, zamawiać ekspertyz rzeczoznawców itp. Z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej (DzU z 2002 r. nr 141, poz. 1176 z późn. zm.) wynika bowiem, że niezgodność towaru z umową polega na tym, że nie nadaje się on do tego, do czego jest zwykle używany. Jego cechy nie odpowiadają wtedy właściwościom towaru danego rodzaju. Z powodu braku opinii rzeczoznawcy sprzedawca nie może odmówić przyjęcia reklamacji od kupującego. Musi w terminie 14 dni ustosunkować się do zgłaszanych zarzutów, ponieważ jego milczenie będzie oznaczało, że aprobuje żądanie kupującego, a więc też twierdzenie o niezgodności towaru z umową.

Art. 4 ust. 1 ustawy przewiduje ponadto domniemanie, że jeśli niezgodność towaru z umową została stwierdzona przed upływem sześciu miesięcy od wydania produktu kupującemu, to kwestionowany mankament istniał już w czasie transakcji. Oznacza to, że to sprzedawca – chcąc się zwolnić z odpowiedzialności z tytułu niezgodności towaru z umową – powinien udowodnić kupującemu, że sprzedał mu pełnowartościowy produkt.

Sytuacja konsumenta komplikuje się, gdy minęło już sześć miesięcy od wydania towaru – nie obowiązuje już wtedy domniemanie, że niezgodność towaru z umową istniała w momencie transakcji. W razie sporu to konsument będzie więc musiał wykazać np., że towar był wadliwy już w chwili zakupu. Tak wynika z ogólnej zasady sformułowanej w art. 6 Kodeksu cywilnego. Przepis ten przewiduje, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z niego wywodzi skutki prawne. Dowodem nie musi jednak być koniecznie opinia rzeczoznawcy.

Sytuacja konsumenta komplikuje się, gdy minęło już sześć miesięcy od wydania towaru – nie obowiązuje już wtedy domniemanie, że niezgodność towaru z umową istniała w momencie transakcji. W razie sporu to konsument będzie więc musiał wykazać np., że towar był wadliwy już w chwili zakupu. Tak wynika z ogólnej zasady sformułowanej w art. 6 Kodeksu cywilnego. Przepis ten przewiduje, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z niego wywodzi skutki prawne. Dowodem nie musi jednak być koniecznie opinia rzeczoznawcy.