Zdecydowanie Bridget Jones - również po około 20 stronach się poddałam. Dan Brown - tu dotrwałam do końca i mnie nawet wciągnęło, ale styl był tak straszny, że myślałam chwilami ze nie dotrwam. Nie wiem czemu wszyscy się oburzają treścią - przecież wiadomo, że facet pisał to dla kasy i żeby zrobić medialny szum. Straszne jest to, że ludzie skupili się na wywrotowych treściach i nie widzą, że pod względem stylistycznym to gniot, i to jest wg mnie ważniejsze niż to że Maria Magdalena była w ciąży...

Nie mam pojedynczych typow odwaze sie umiescic tutaj cala grupe "pisazy"(z umyslnie)tak zwanych socrealistow ,mysle ze starszym forumowiczom jeszcze to cos mowi.U nas Brandys ,Konwicki,Broniewski(nie kwestionuje calej tworczosci ale ta rezimowa)a z nadania" Opowieść o prawdziwym człowieku "Borisa Polewoja, "Jak hartowała się stal" Mikołaja Ostrowskiego.Mialem watpliwa przyjemnosc przeczytania tych dziel,byly lekturami,zazdroszcze wam ze ich wam zaoszczedzono.Dlatego z umiarem szafujcie wyrokami bo wiekszosc z wyzej wymienionych ksiazek to dziela w porownaniu do tej makulatury.Jezeli ktos chce sie zapoznac z namiastka tych dziel to podaje link do "Slowa o Stalinie"Broniewskiego,na ksiazki szkoda czasu takie same hymny pochwalne.

http://www.poezja.org/index.php?akcja=w ... ch&ude=813

Szanowni czytelnicy i bibliofile, zanim odradzicie komus przeczytanie tej lub innej książki, zapytajcie siebie, czy macie na ten temat obiektywne zdanie. Dla mnie wypowiadać sie o książkach może ktoś, kto przeczytał ich kilkaset i nie jest zwolennikiem tylko jednego typu literatury. Miłośnik horrorów niech nie chrzani o beznadziejności literatury historycznej, a miłosnik romansów niech nie krytykiuje horrorów. Nie doszukujmy sie też sensu w powieściach sensacyjnych czy science fiction. Dobra książka ma po prostu ciekawić i trzymać w napieciu, tak - żeby chciało sie po nią sięgnąć nawet w autobusie.
Osobiscie nie mam nic do Folleta, jak i do twórcy kodu Leonarda... To wszystko fikcje literackie i dopatrywać sie w nich sensu czy prawdy może tylko głupiec, bądź nawiedzony katolik.

Właśnie o to mi chodziło - nie chodzi konkretnie o treść, sens itp ale o styl i o to JAK się czyta - czasem książka jest o totalnej durnocie ale czyta się ją wyjątkowo przyjemnie i "bezboleśnie", a czasem mimo naprawdę fascynującego tematu autorowi brakuje lekkiego pióra. I wydaje mi się, że tak należy rozpatrywać wartość literacką bo o takowej była mowa.

Jestem zdania że każdy z nas lubi co innego.Jednej osobie się spodoba książka a druga będzie na nią psioczyć.Najlepiej samemu sprawdzić i nie zniechęcać.

Otoz to nie bawmy się w jakąs ze tak powiem krytyke kazdy lubi co innego u jednych moze wywoływać wymioty i ogulna dezaprobatę a u innych całkowicie inna reakcje wiec nie mozemy bawic sie w cos tak znienawidzonego przez pisarzy chyba ze wymieniamy elementy ksiązki bez zbędnego jej oceniania.

Masz całkowita racje, ogólnie nie lubię jak ludzie po przeczytaniu mówia mi "nie czytaj jej - bo nie warto"
Zdarza się, że jakas książka mi się nie podoba, lecz jestem wytrwała i zawsze czytam do końca

Właśnie, oceny książek są bardzo subiektywne i nigdy nie zwracam uwagi czy ktoś ją poleca albo zdecydowanie odradza. Sama muszę się przekonać.

Co do nielubianych książek to obecnie nie wiele ich jest, bo zwykle gdy jakaś mnie nudzi, to jej dalej nie czytam i już, a biorę książki tylko tych autorów, których wiem, że ich dzieła będą przynajmniej przeciętne. Więc ich nie potępię.

W szkole średniej natrafiłam tylko na 2 lektury, których nie mogłam strawić - Ferdydurke i Cierpienia młodego Wertera.

Według mnie Krzyżacy. Nudne jak flaki z olejem, a jeszcze kazali mi to całe czytać... Może to według niektórych bardzo dobra ksiązka, ale według mnie jest nuuudna... :/

Mnie ostatnio do szału doprowadził "Czerwony Mars". Podszedłem do niej z nieskrywaną radością bo i fantastyka i taaaka gruuuba. Myślę sobie : wreszcie coś na dłużej, co nie skończy się po kilku dniach ale wystarczy co najmniej na 4-5 dzionków. No i miałem z tym rację. Starczyło mi nawet na tydzień. Jeszcze w życiu nie czytałem takiej nudy. To była nuda przez duże "N". Nawet nie podchodziłem do kolejnych części tego cyklu. No ale to była tylko jedna z ostatnich pozycji na które się nadziałem. A zdecydowanie nie trawię wszelkich tomików poezji. Jeżeli coś jest wierszowane to już jest u mnie przegrane. Jestem chyba zbyt pragmatyczny na coś takiego. Rozumiem malowanie obrazów - byle nie był to żaden kubizm, ale wykręcanie słów tak żeby ładnie się rymowały... Nie trawię...

Mnie ta książka trochę nudziła do połowy, potem było ciekawiej, ale w sumie i tak przeczytanie jej zajęło mi ze 2 tygodnie.
Co do Sienkiewicza, to pamiętam, jak ciężko mi się czytało W pustyni i w puszczy, ale też do połowy. Gdy dotarli do puszczy akcja zrobiła się bardziej interesująca i wciągająca.

Przeczytałem w życiu chyba tysiące książek najróżniejszego gatunku i długości. W czasach szkolnych byłem postrachem bibliotekarzy i naprawdę ciężko wskazać książkę najgorszą, bo zwykle są to takie o których się nie pamięta. Moim zdecydowanym typem jest "Chleb" Aleksego Tołstoja. oraz powieść sf " Mutanci" T. Markowskiego, bardzo popularna w Polsce na początku lat 90-tych. Ta pierwsza za ogólna beznadziejność tematyki i fabuły....tego naprawdę nie dało się czytać choć jestem upartym człowiekiem, a druga za całkowity bezsens fabularny i niepotrzebne epatowanie seksem, co miało łatać dziury w akcji zamiast jej wzbogać

Zazwyczaj raz zaczętą książkę czytam do końca, nieraz zajmuje mi to dłuższy czas, nieraz w międzyczasie przeczytam jakąś inną. Ale książki "Duch czasu" Mirosława P. Jabłońskiego, po prostu nie dałem rady przeczytać do końca. Książka straszna, z tego co zrozumiałem głównym bohaterem jest jakiś człowieczek z przerośniętą ręką (nie pamiętam którą) i kompleksem na punkcie matki, którego życiowym celem jest zgwałcenie niedźwiedzia polarnego. Czy mu się udało, nie wiem, ale nie żałuję tej niewiedzy. Książki zdecydowanie nie polecam.

W nawiązaniu: przeczytałem w całości (miałem polonistkę, która potrafiła mnie do tego zmusić), ale do tego stopnia mnie zirytowła, że wyrzuciłem z pamięci całą jej treść (chyba chodziło o awans społeczny biednego chłopa w społeczeństwie socjalistycznym?) , z wyjątkiem powtarzajacego się co kilka akapitów refrenu "(...) Ty Michale Toporny, urodzony w izbie, w której była glina zamiast podłogi(...)". Owszem, ta książka jest okropna, ale chyba trafiłem na coś gorszego: to dwie pozycje Andrzeja Rodana "Ostatnie dni Sodomy" i "Życie seksualne Papagejów". Potraktuję je razem, bo właściwie jest to prymitywna pornografia, upakowana wulgaryzmami; pisana zdaniami, które nie wiadomo gdzie się zaczynają i kończą. Nie nazwał bym tego nawet grafomanią, to już dysgrafomania. Oczywiście, obie książki czymś się różnią: pierwsza opisuje ostatnie dni drugiej wojny światowej, a druga traktuje o polskich emigrantach. W obu książkach znalazłem tylko jedno warte uwagi zdanie: "Zdolności regeneracyjne bezinteresownego skurwysyństwa są nieograniczone". Z tym się mogę zgodzić.

Wspominam niektóre z moich przeczytanych książek i właściwie każda z nich była wartościowa. Oczywiście w różnym stopniu i każda z innego punktu widzenia. Myślę jednak, że najwięcej bólu sprawiło mi czytanie "Matki" Maksyma Gor(z)kiego i "Komu bije dzwon" Ernesta Hemingwaya. Pierwszy z nich wysmażył ideologiczną bajkę o dojrzewaniu młodych komunistów i ich rozterkach. Nie byłoby tak źle, bo uważam, że interesujące jest opisywanie powstawania i funkcjonowania idei w umyśle i zachowaniu człowieka, gdyby nie fakt, iż wyraźnie była to idea jedynie słuszna. Zadna polemika wewnetrzna nie wchodziła tu w grę.
Druga z wymienionych książek to przykład nieznośnego stylu, rozwlekłych opisów i ślimaczych dialogów. Miał rację Raymond Chandler kpiąc w swoich kryminałach z tych dialogów Hemingwaya. I to w 100 %!