W dół Staropijarską gdzie ulica lekko zgina się w pół aż do placyku pod kościołem
A może to Nowopijarska?
Ciągle się mylę
Na tym placyku pod kościołem najbardziej skryta wśród drzew ławeczka
Nie słuchałyśmy tam mszy
A jednak było w tym coś ze spowiedzi i coś z modlitwy
I była wiara
Długo później niż zza rogu wylał się zmierzch
Wysupływałyśmy z codzienności kruche marzenia
I przyklejałyśmy im skrzydła
Wszystko było wtedy nie tak
I wszystko takie jak być powinno właśnie
Gdy zmierzch pęcznieje jak sen
I budzisz się rankiem na ławce

A ptaków nie ma

Ładne wspomnienie, jak najbardziej poetyckie.
Piękno w prostocie, harmonia w trafnym doborze słów.
Gratuluję.