Monika Szwaja
Klub Mało Używanych Dziewic

Jest ich cztery: Michalina, Marcelina, Agnieszka i Alina. Kiedyś chodziły do jednej klasy, ich przyjaźń przetrwała długie lata, mimo opuszczenia szkolnej ławy. A teraz łączy je jeden szczegół - wszystkie są stanu wolnego; choć może nie tak do końca, gdyż Marcelina ma niebawem wyjść „za ten mąż”. Wybranek jednak, zgodnie ochrzczony przez koleżanki narzeczonej „Szczurkiem”, jakoś nie pali się do żeniaczki, i jest jakby bardziej zainteresowany stanem majątkowym Marceliny, niż nią samą. Ale od czego ma się wierne przyjaciółki?
Michalina, bardzo zdolna projektantka zieleni, od lat żyje przytłoczona wrednym charakterem swej matki, a jej egzystencja toczy się głównie na trasie praca – dom, dom – praca.
Agnieszka jest dyrektorką liceum. Kobieta piękna i z klasą, niestety, za towarzysza życia ma wyłącznie spasionego kota imieniem Rambo.
Alina, matka zbuntowanej nastolatki, również jest samotna.
Nic dziwnego, że pewnego dnia postanawiają znaleźć jakiś wyższy cel w życiu, pozostawić po sobie coś więcej niż gustowny nagrobek, być nareszcie pożyteczne w szerszym zakresie. Opieka nad dziećmi w hospicjum? Noszenie zakupów starszej pani? Praca społeczna przy kościele? Wszystko jest dobre, byle nie kisić się dłużej we własnym sosie. W ten sposób powstał nieformalny Klub Mało Używanych Dziewic – wiadomo, już nie dziewice (nie w wieku trzydziestu paru lat), ale też nie „używane” aktualnie.
A gdy się zrobi krok w świat, nagle okazuje się on być nadzwyczajnie ciekawy, pełen zadziwiających ludzi (tych dobrych i tych niezbyt miłych). Przez karty powieści defiluje pochód wspaniałych postaci, żywych, barwnych i pełnokrwistych. Czasem pióro autorki nadaje im rys karykaturalny, ale to dodaje tylko więcej smaczku. Pojawiają się też nienachalne wątki romansowe, a całość jest po prostu przezabawna. Humor Szwai jest subtelny, inteligentny i nie ma nic wspólnego z padaniem pyskiem w tort. Co tu dużo gadać, po paru godzinach lektury nagle ocknęłam się z wzrokiem wbitym w ostatnią stronę i wybuchnęłam świętym oburzeniem: no jak to, już koniec?! A co dalej z Marceliną i jej domem? Chwila, a wątek Agi czemu niedokończony?! A tam się ten profesorek pojawił, i co z nim?!!
I w te pędy poleciałam do księgarni po tom drugi pt. „Dziewice, do boju!”
Z zapowiedziach tom trzeci „Zatoka trujących jabłuszek”.

Klub Małoużywanych dziewic - Monika Szwaja
Książka z kategori zwanej przez moje znajome (a ostatnio przeczytałam, że przez pewną znaną pisarkę także) babskim czytadłem. Książka ciepła, wciągająca i dotego nie jest tak do końca przewidywalna. Osobiście bardzo lubię styl pisania Moniki Szwaji. Opisy Wrocławia nie są nyżące. Klub Małouzywanych dziewic jest książką, którą przeczytałam ja, moja przyjaciółka jak i moja mama i jej przyjaciółki. Zdecydowanie autorka trafia w gusty kobiet w różnym wieku. Na nadchodzące zimowe wieczory lektura jak dla mnie idealna.
Jest to jednak pozycja nie wymagająca od czytelnika specjalnego wysiłku - czysto rozrywkowa. To że postacie są barwne i sympatyczne opisała moja przedmówczyni (albo przedpisawczyni )W każdym razie bardzo polecam.
w kategori literatury rozrywkowej daję 10/10

Dziewczyny, macie rację, w kategorii rozrywkowa, na zimowe wieczory, bezkonkurencyjna. Chociaż Jestem nudziarą mnie znudziła, ale Artystka wędrowna za to zachwyciła, dlatego też postanowiłam kupić Dziewice, od razu trzy, bo mieszkam zagranicą i mam dostęp ograniczony, dając kredyt zaufania autorce i mając nadzieję, że i tym razem mnie nie zawiedzie. W ogóle z tą literaturą "kobiecą" to jest tak, że już sama nazwa sugeruje, że jest gorsza, bo mówi o naszych sprawach, przez co stawia się ją na poziomie niższym. Gdyby spojrzeć na to zagadnienie w ten sposób - kobiety różnią się od facetów, nie ma dwóch zdań, przeto potrzebują czasami powieści traktujących o ich sprawach i postrzegajacych świat poprzez pryzmat wrażliwości (czasem nadwrażliwości, ale nikt nie jest idealny) kobiecej, dlatego potrzeba nam i takich autorek jak Szwaja, a facetom od tego wara. Jak nam przechodzą PMSy i inne wymysły, czytamy też powieści spłodzone przez facetów i do głowy nam nie przyjdzie krytykować fakt, że to oni je napisali, bo jesteśmy bardziej elastyczne i wyrozumiałe. Nawet jeżeli pół książki to brednie o piłce nożnej i wyższości deasla nad benzyniakiem.

Seksizm, seksizm i jeszcze raz seksizm! Oczywiście nie w powieściach pani Moniki, a na tym forum!:)
Co to za szufladkowanie? Babskie czytadła, powieści dla kobiet? To co, ja wszystkie te książki przeczytałem nielegalnie? Dziewczyny nie odbierajcie mi tego!!!
A tak na poważnie: Uwierzcie mi drogie Panie, że wielu facetów czytuje Szwaję, choć może nie wszyscy się do tego przyznają. Ja już jestem w takim wieku, że na wizerunku macho niekoniecznie mi zależy, więc czytam wszystko co mi się podoba, choć przyznać się muszę, że ostatnio, z lenistwa (kocham być leniem) najczęściej tzw literaturę lekką. Lekką, co nie znaczy, że kiepską. Myślę, że wszyscy tęsknimy do świata, w którym los jest sprawiedliwy, ludzie przeważnie dobrzy, a dobre uczynki, nie zostają słusznie ukarane. Świat w powieściach Moniki Szwai jest właśnie taki, a język jakim jest opisany jeszcze podnosi jego walory. Dla mnie, szczecinianina, dodatkowym plusem jest to, że znam miejsca opisywane w tych powieściach. Słucham, jazzu w Royal Jazz Clubie, pijam Guinness'a w Cutty Sarku i ponad wszystko pragnę wierzyć, że mieszkańcy mojego miasta będą kiedyś tacy jakimi opisuje ich autorka.

Może się mylę, ale książka zdaje się niedawno dodawana do gazet, fajna, letnia lektura, szału nie ma ale czyta się w miarę płynnie i bez głębszych refleksji.