Brzmienie ciszy

Gdy się nad miastem snuje nocka dżdżysta
A wiatr w zaułkach porywa papiery,
Wychodzi w teren spragniony sadysta
A imię jego jest – czterdzieści cztery

Dziecku w kolebce on łeb urwie chytrze
Lub żywcem podusi centaury
Skrwawione palce o kołderkę wytrze
I dalej w świat pójdzie wymarły

Może napotka spóźnionego gościa
Zaczai się nań w ciemności
Rozkoszne dreszcze przebiegną po kościach
Z nieprzemożonej radości

Niech ryczy z bólu ranny gość
Niech trzeszczy mu kość pacierzowa
A kiedy będzie miał już dość
Niech w cieniu lipy się schowa

Gościu, siądź pod jej liściem a odpocznij sobie
Nie najdzie nikt tu ciebie, przyrzekam ja tobie
A gdy cię jednak znajdzie módl się o swą duszę
Bo za miliony będziesz kochać i cierpieć katusze

Bić albo nie bić - Oto jest pytanie
I co robić jeśli gość przetrzyma lanie?
Czy mu trzewia wyrwać, czy udusić pasem?
Czy przemyć oczodoły zasadą czy kwasem?

Tak dumał sadysta, bo nie bez kozery
Imię jego brzmiało – czterdzieści cztery

Wreszcie rozpoczął dzieło – gościa wziął w pazury
I począwszy od góry odarł go ze skóry
Tu przerwał – lecz nóż trzymał, bo mu się zdawało
Że gość jęczy jeszcze, a to echo grało

Gość cicho leży niczym kłoda
Pod lipowym cieniem
Bo gdy w szaleństwie jest metoda
Reszta jest milczeniem

Już żadne słowa, słowa, słowa
Nie mącą nocnej ciszy
Tylko spóźniona senna sowa
Poluje na ćmy i myszy

Skrzydlaty poświst tej gonitwy
Szeleści dookoła
Ona nie słucha... głosów z Litwy
Je ćmy, nikt nie woła

Pomysł bardzo dobry, baaardzo dużo odniesień do klasyki (właściwie to sama klasyka ) i czarnego humoru. Najbardziej podobają mi się zwrotki pierwsza i ostatnia. Środkowe wydają się troszkę niedopracowane, w wielu miejscach rytm wiersza jest zaburzony, podobnie jak styl językowy (chociaż to drugie jest chyba nie do uniknięcia przy nawiązywaniu do tak zróżnicowanych źródeł).

Super - i dobra satyra, i dobrze napisane. Faktycznie, jak napisał grzmot, rytm wiesza jest momentami zaburzony.
Można było tego łatwo uniknąć, spędzając trochę więcej czasu nad doborem i kolejnością słów.

Jedno pytanie: co zawinił biedny Kochanowski, że go tak razem z romantykami w jeden wiersz wepchnąłeś?
No i Szekspir (ryczący z bólu jak ranny łoś, gdyby mógł to przeczytać)?

Czy to zemsta za lektury szkolne, szczególnie nielubiane? Czy przypadkowa zabawa słowem (w obu wypadkach efekt jest sympatyczny)?

Bajeczna historyjka Dziękuję autorowi, bo od dawna nie zdarzyło mi się znaleźc tutaj niczego równie zabawnego. Zgrabnie napisane i myślę , że wieszcz uśmiechnąłby się również, choc jego czterdzieści cztery został odarty z aureoli męczennika.

Mickiewicz pewnie by dołączył do co zdumionych Kochanowskiego i Szekspira

Kiedy czytałam Twój wiersz, jakoś nie zauważyłam zaburzenia rytmu wiersza.

W końcu wiersz jest o "sadyście", a jaki jest "rytm" w działaniu sadysty?...

SUPER
profesjonalne i genialne
trzyma w napieciu do konca, nie tylko sens swietny ale dobor slow i srodki stylistyczne tez. brawo!! oby takich wiecej bylo do czytania sama przyjemniosc

Genialne. Po prostu genialne. Cudownie bawisz się słowami i odniesieniami do różnych dzieł literackich. Masz niesamowitą lekkość pisania i cudowne poczucie humoru.
Przeczytałam już, w tym dziale wiele utworów, z których większość nie była poezją. Muszę przyznać, że nie trafiłam tu wcześniej na nic tak dobrego.
Bardzo dobra satyra. Dziękuję za to.