Podeszli do mnie, na ręce wzięli
I wzwyż ponieśli ku słońcu.
A gdy zrobili, co zrobić chcieli,
W przepaść zepchnęli mnie w końcu.

Najpierw laurowy wieniec na skroni,
Psalmy o wielkim herosie,
A potem kikut obciętej dłoni
I bliskość ognia na stosie.

Gdy jeszcze trwały dni pełne chwały
Pomnik mój stanął - wielki, wspaniały,
Cały z marmuru i złota.

Lecz, gdy przestały śpiewać hejnały,
Blask złota przygasł, został spróchniały
Marmur, czarny od błota.

Powiem szczerze, że spodobało mi się. To pisanie w pierwszej osobie jest bardzo ciekawym zabiegiem, ożywiającym niejako to, co nazywamy martwym. Ale zgadzam się z tym, że każde dzieło (tu pomnik, jaki by nie był) ma swoją duszę. Wiersz wydaje się być krzykiem (kogoś lub czegoś) zmuszającym do zastanowienia się nad stawianiem i zdejmowaniem z piedestału, nie tylko pomników. To połączenie złota z błotem wyszło kapitalnie, tworząc wyraziste przeciwieństwo. Doskonały jest też kikut obciętej dłoni, stawiający jak żywo przed oczami poniszczone fragmenty pomników.
Mam nadzieję, że to nie koniec Twojej twórczości, ponieważ zainteresowało mnie Twoje podejście do świata.

Świetny tekst:) Bardzo mi się spodobał. Szczególnie ta metafora o przemijającej chwale... A w dodatku pisanie w pierwszej osobie wprowadza nastrój zadumy

przypomina mi utwór mury autorstwa Jacka Kaczmarskiego, mówi o przemijaniu i zmianach,
bardzo podoba mi się twój utwór choć wole takie ze szcześliwym zakończeniem

To pisanie w pierwszej osobie nie jest żadnym artystycznym zabiegiem. Ten wierszyk napisałem naprawdę o sobie, ale dawno temu, we wczesnych młodzieńczych latach, po pewnym kolejnym życiowym rozczarowaniu. Dzisiaj inaczej patrzę już na pewne sprawy i myślę, że nie tak ułożyłbym te strofy. Mam jednak do tych rymów jakiś szczególny sentyment, dlatego odważyłem się poddać je niezależnemu osądowi. Nie zawiodłem się, więc dziękuję za wszelkie konstruktywne komentarze .

Według mnie ten fragment ma też zastosowanie w zwykłym życiu (o czym pewnie wiesz). Przychodzą 'przyjaciele', uwielbiają nas, wykorzystują nas, a potem zostawiają w najmniej oczekiwanym momencie. Poza tym uważam, że wiersz oddaje wiele sytuacji z życia, zwykłego i szarego. Bardzo mi się spodobał i miło mi się go czytało. Natychmiast utożsamiłam się z osobą, która to opowiada. Świetne!