Krótkie wprowadzenie wyjaśniające: posiadam bardzo kruche naczynka krwionośne i wystarczy odpowiednie uciśnięcie nosa a momentalnie dostaję krwotoku. Umiejętność tą wykorzystywałam czasami w szkole w czasie odpytywania

Otóż w czasach liceum zaczytywałam się książkami Musierowicz. Pewnego dnia czytałam jedną z nich (nie pamiętam już tytułu) w szkole. Niestety koniec przerwy międzylekcyjnej zmusił mnie do przerwania arcyciekawego wątku. Nie mogąc się doczekać końca lekcji, wywołałam u siebie krwotok i pod pozorem udania się do pielęgniarki spędziłam całą lekcję w toalecie czytając książkę.

Obecnie jeśli nie mam czasu na czytanie biorę w tajemnicy przed wszystkimi dzień urlopu, jak co dzień odwożę dziecko do babci i zamiast do pracy wracam do domu na kilkugodzinny seans z lekturą.

No, niezły pomysł z babcią i dzieckiem, choć mnie pewnie ktoś by wytropił! Ale tak na poważnie, to kiedyś potrafilem zejść pół miasta, żeby dostać ciekawą pozycję - to w czasach, kiedy o wszystko było trudno. Wtedy tez i czytanie do białego rana było na porządku dziennym/tzn.nocnym/; ostatnio zarwaną noc miałem dość dawno, przy "Powtórce" Grimwooda, polecam. Zdarza mi się "upychać" rózne sprawy i redukować niepotrzebne zajęcia, co nie wszystkim się podoba. W ten sposób "zredukowałem" ostatnie Święta, bo czytałem R.R. Martina. A ze strasznie-powaznych-przestępstw to w podstawówce udałem chorego i zostałem w domu, żeby czytać "Lot 627", chyba Szczypiorskiego.

Ja niestety zawsze miałam końskie zdrowie i we wszelkie symulowanie chorób nikt nie chciał wierzyć Pozostawały stare, dobre wagary. Chociaż za czasów szkolnych to częściej po prostu na lekcjach zaszywałam się w najciemniejszym kącie sali i czytałam pod ławką.
Na studiach nie raz i nie dwa odpuszczałam sobie nie tylko zajęcia, ale i przygotowania do egzaminów. Cud, że nigdy nie miałam żadnej poprawki. Przez książki (no z drobną pomocą innych czynników) byłam zmuszona napisać pracę licencjacką w tydzień, równocześnie pracując na cały etat + nadgodziny. Okazało się, że człowiek jest w stanie przeżyć tydzień bez snu
Zarywanie nocy na zasadzie "a jeszcze jedna strona, a to doczytam do końca rozdziału i idę spać, a to może jeszcze następny, ale po tym to już na pewno idę spać, a dobra jeszcze jeden" to norma.
Raz zdarzyło mi się nawet w pracy odsyłać wszystkich klientów do kolegi, bo byłam bardzo zajęta czytaniem e-booka na służbowym komputerze. Niestety szefowa zainteresowała się, nad czym to ja tak pilnie pracuję, że dla klientów nie mam czasu i skończyło się rumakowanie

Co tu dużo szukać, właśnie skończyłam kolejny tom opowiadań Piekary i zaczynam przygotowywać się do jutrzejszego egzaminu, nad którym wszyscy inni siedzą już od miesiąca

Motyw z wywoływaniem krwotoku niezły, ja takich szaleństw nie mam na koncie. Tradycyjnie najczęściej niedosypiam. Największe poświęcenie z mojej strony, to czytanie w samochodzie. Cierpię na chorobę lokomocyjną, więc powinnam wpartrywać się linię horyzontu i mruczeć uspokajające mantry, ale jeśli mam coś do czytania, co już mnie wciągnęło czytam mimi mdłości. Najwyżej do jakiś czas musimy zrobić krótki postój.
Choć w pracy nikt mi w komputer nie zagląda, ale taki młyn, że nie dałabym znaleźć choć chwili, nie mówiąc o tym, że skupić się nie można.

Zarywanie nocy i uczenie się do egzaminów w ostatnim momencie, bo "tylko dokończę rozdział", to normalka. No i jeszcze po co gotować, skoro zza ksiązki i tak nie widzę tego co jem . Dzięki książkom poznaję też lepiej moje miasto, wysiadając od czasu do czasu nie na tym przystanku co trzeba . Zajęć nie opuszczam, a czytanie na nich jest w większości przypadków niemożliwe . Za to całkiem przyjemnie czyta się w czasie spacerów: słoneczko świeci, wietrzyk wieje, a człowiek idzie przed siebie zaczytany, nieobecny. Ludzie go omijają, samochody zatrzymują się i nawet słupy wysokiego napięcia zdają się schodzić z drogi

Ile ja juz razy miałem tak , że dzień przed kolosem miałem 5 h czasu i 3h czytałem W liceum to jeszcze jakos sie sprawdziany przynajmniej na dop'a zdawało ale na stucdiach to juz mam niezły sajgon i czasem naprawde musze się nakombinować żeby znaleźć te pare h w tygodniu na dobrą lekturkę. Na szczęście jeszcze autobus zostaje, jak siedze to 40 minut mam do spokojnego czytania

Ja aż tak ekstremalnych środków uskuteczniania czytania nie stosowałem. Kiedyś, kiedy jeszcze chodziłem do ogólniaka - a było tak, że mieszkałem w małej miejscowości oddalonej od miasta, w którym była szkoła średnia, o jakieś 6 kilometrów - to czasami, zamiast wracać autobusem do domu, wolałem iść pieszo i czytać podczas marszu poboczem. Całkiem niedawno, korzystając w trakcie przeglądania szkolnego forum na Naszej Klasie okazało się, że jestem żywą legendą - jedna z nauczycielek z podstawówki wspominała, że codziennym elementem krajobrazu, który widziała jadąc samochodem, byłem ja, maszerujący z nosem w książce

Obecnie, korzystając z mojej (już obecnie kochanej ) Blackberry zamykam się w pracy na WC na jakieś - przynajmniej - półgodzinne czytanie, wykorzystując w ten sposób przydziałową przerwę na posiłek. Cóż, głód intelektualny bierze górę

I to wszystko, czym mogę się pochwalić, niestety... Gdzie mi tam do puszczania krwotoków nosem, ech...

Ale z innej beczki, byłem swego czasu "na robotach" w Niemczech. Przesrane było strasznie. Po całym dniu, nie mogłem się schylić i rąk nie czułem (pominąwszy fakt, że miałem je niemal całe poharatane do krwi) i nie wiem, jak bym przetrwał ten trudny czas, gdyby nie wieczorne czytanie - choć zmęczony byłem diabelnie - eBooków na laptopie. Nie wiem, jakbym zdzierżył tą emigrację, gdyby nie książki. No, ale to już OT troszkę

Widzę , że wielbiciele książek mają ze sobą wiele wspólnego U mnie też wystąpiły pewne przypadłości Zamiast uczyć się do egzaminu czytałam "Paragraf 22", a moje troskliwe koleżanki w obawie, że obleję chowały książkę i pozwalały przeczytać kilka rozdziałów , gdy " odrobiłam pańszczyznę" Czytam w każdej wolnej chwili (aż dziw , że nie oślepłam jeszcze ) Nie było mi dane zaznać uroków spaceru z nosem w książce , ale nałóg był tak silny, że po powrocie ze szkoły zasiadałam do mamusinego obiadu z jakimś opasłym tomiskiem w dłoni .

Standardowo kolo, egzamin oczywiście nie zając nie uciekną. Książka która mnie wciągnie to już całkiem inna historia nigdy nie wiadomo czy nie dostanie nóg i nie ucieknie mi gdzieś. Więc od zawsze przyjmowałam zasadę - książkę przeczytam natychmiast a reszta poczeka. Aktualnie czytana książka włożona w podręcznik od biologii gdyby ktoś przyszedł sprawdzić czy się uczę Czytanie z latarką pod kołdrą Czytanie przy lampkach które świecą się na choince gdy reszta rodziny poszła wieczorem do kościoła a ja byłam "chora"
Reszty nie jestem w stanie teraz sobie przypomnieć ale trochę tego było

A propos czytania po drodze przypomniała mi się zabawna historyjka. Kiedyś w drodze z przystanku do pracy czytałam któregoś wówczas najnowszego Pratchetta. Oczywiście świata poza książką nie widziałam, to w końcu zaliczyłam zderzenie czołowe. Z facetem, który idąc czytał dokładnie tę samą książkę. Do dziś się kumplujemy.

Kurcze, Misriya prawdopodobieństwo wystąpienia takiego zd(e)arzenia, jest niczym szansa jedna na milion, która - jak wiadomo - trafia się...

Dla mnie czytać to prawie jak oddychać, dlatego nie zlicze zarwanych nocy, a także obowiązków odkładanych na po przeczytaniu książki, a potem jest następna i nastęona i następna ... tak że zawsze coś mam zawalone
A od momentu gdy sa ebooki to w robocie tez się zbytnio nie wysilam, bo pół dnia spędzam na czytaniu

hihihi widze ,ze nie tylko ja jestem specjalistka od zderzen czolowych w trakcie spacerow z nosem w ksiazce niestety moje zderzenia nie sa az tak przyjemne, jednak zdecydowanie bardziej spektakularne...
wracalam kiedys do domu z biblioteki i oczywiscie nie moglam sie juz doczekac zeby zaczac czytac ksiazke. uskutecznialam wiec lekture po drodze. dochodzilam juz do domu, gdy zupelnie zaczytana, nie zauwazylam zaparkowanej na poboczu ciezarowki!!!, no i skonczylo sie dosc bolesnym zderzeniem czolowym z naczepa. zeby tego bylo malo, swiadkami calego zdarzenia byl moj sasiad z grupka kolegow ktorym, cala scena niewatpliwieprzyspozyla wiele radosci. nie musze chyba mowic, ze przez nastepnych pare tygodni wstydzilam pokazywac sie im na oczy.

Podam i ja mój sposób na czytanie. Kiedy jeszcze chodziłem do szkoły, rodzice często pędzili mnie do nauki. Ja chciałem poczytać książkę. Brałem okładki z podręcznika lub zeszytu, w środek książka , wersalka i pilnie się uczyłem. Musiałem jedynie, mniej więcej co pół godziny zmienić okładki. Dobrze, że przynajmniej z prawdziwą nauką nie miałem problemów...

Naprawdę fascynująca książka? Cóż... Najczęściej czytam ją w szkole!!! Na lekcji (bezpardonowo), na przerwie, potem w autobusie, w domu przy obiedzie, w toalecie, w łóżku... Potrafię czytać wszędzie! Szkoda, że coraz mniej jest książek, które wciągają do tego stopnia, by zatopić się w nich całkowicie. Pamiętam, że gdy czytałam SoLL pochłaniałam w wakacje kilka tomów dziennie aż się rozchorowałam.