Tak się złożyło że najpierw przeczytałem Trylogię Tolkiena. Urzekła mnie okrutnie. W podziw wprawiały mnie opisy krain, ich historii i mieszkańców. Są tak dobre i dopracowane, że potrafią aż zmęczyć ilością szczegółów i powiązań. I tak też czasem było. Żeby dobrze się poruszać po tym świecie, często musiałem wracać do wcześniejszych opisów, bo przeoczyłem (nie zapamiętałem) jakiś szczegół. Ale to w fantasy norma, zwłaszcza gdy książka wciąga . Czasem miałem wrażenie że ten świat jest realny, tyle że jakoś głośno się o nim nie mówi. Po Tolkienie przeczytałem "Diunę" ... Konsternacja, zaskoczenie i olśnienie. Genialne ! Facet z niczego zrobił coś. No bo jak można inaczej wyrażać się o piasku na pustyni i czerwiach w konfrontacji choćby z Mordorem? W warstwie opisowej i faktograficznej brak płaszczyzny na której można by te światy porównać. A jednak Diuna ujęła mnie bardziej niż Trylogia. Dlaczego? Z całym szacunkiem ale Trylogia powstawała kilkadziesiąt lat i Tolkien miał dużo czasu żeby wiele rzeczy dopracować "do bólu". To dopracowanie jest wadą cyklu - przeładowanie informacją. [Nasunęło mi się teraz takie porównanie że sprawne przebrnięcie przez Tolkiena i zapamiętanie możliwie największej ilości informacji można porównać do wysiłku jaki należy włożyć do jako takiego opanowania metaloznawstwa]. Przeciwnie Herbert. Ascetyczny i jałowy świat, nie tolerujący niczego co nie jest związane z piaskiem. Ta asceza świata otaczającego wymaga skupienia się na świecie wewnętrznym bohaterów, co udał mu się wybornie. Czego nie potrafię powiedzieć o Tolkienie.

P.S. Trylogia przez dłuższy czas od jej powstania cieszyła sie co najmniej mierna popularnością.

Świat Tolkiena to skończona całość oparta na mitach. Na jego temat napisano już wiele bardzo mądrych analiz. Mnie jednak intrygują inne światy - nie te oparte na mitach, czarach, elfach i wojownikach z mieczami płonącymi magicznymi poświatami. Wszelkich miłośników Sapkowskiego bardzo przepraszam ale muszę powiedzieć głośno jedną kwestię: Tolkien stworzył i zamknął ten rodzaj fantasy. Tak jak J.S.Bach zakończył pewien etap rozwoju muzyki. Można pozmieniać jakieś nutki. Można zmieniać kolejność i uzbrojenie przeciwników ale... to jest nudne!
To już nawet taka Fundacja (ciągle się zastanawiam czy Gwiezdne Wojny to nie plagiat) daje jakiś świeży powiew.
A co powiecie o świecie, w którym żyje "Wędrowiec Tuff"? Ekolog odwiedzający planety o problemach 'globalnych' o rewelacyjnie zarysowanych właściwościach poszczególnych światów i finezyjnie rozwiązujący ich problemy. Gorge R.R. Martin jest również fantastycznym twórcą nowych światów.

Światem który zrobił na mnie ogromne wrażenie był ten wykreowany przez Margaret Weis i Tracy Hickman w Dragon Lance czyli Krym. Niby podobne do tego tolkienowskiego a jednak jak by troche mniej mroczny mimo iż jest to świat który przeszedł kataklizm i rządy smoków;>

NIestety nie czytałem Świata Czarwonic - choć bardzo chciałem, nie udało mi się zdobyć całości, a w kawałkach nie chcę. Dlatego w mojej dotychczasowej "karierze" czytelnika dominuje świat Sapkowskiego...a może nawet nie tyle świat, co jego bohaterowie. Kreacje są genialne (fo co zrobili z filmu jest natomiast żenujące).

Myślę tak samo! Świat wykreowany przez Andre Norton jest niesamowity! Mi osobiście twórczość Tolkiena nie przypadła do gustu - nie wiem, może muszę do tego dojrzeć? - ale sama złożoność jego wyobraźni jest powalająca i nikt mu chyba nie dorówna.
Ze światów fantastycznych... Hm, czy mogę tu Jeźdzców Smoków z Pern wrzucić? Mój ulubiony świat, zarys historyczny - jest, wielowątkowość akcji - jest, przeróżne krainy - są.

Światy fantastyki hmmm... odnośnie światów fantastyki to podoba mi się ten wykreowany przez A.Sapkowskiego. w Wiedzminie. Kontakty pomiędzy poszczególnymi państwami, sytuacje polityczne, magia... zostały ujęte w sposób precyzyjny aż do bólu za co chwała A. Sapkowskiemu. Wszystko jest jasne i przejrzyste.

Jednak do najlepszych światów stworzonych w klimatach fantastyki zaliczył bym settingi do gry D&D jak np. Greyhawk który szary niby nudny ale jednoczesnie dziwnie realny i bliski, zapomniane krainy, które są barwe pełne magi i epickości, czy moze Midnight mroczny i nieprzyjazny w którym na każdym zakręcie czai się śmierć.

Bezwzględnie świat Stevena Eriksona. Wszystkie inne w tym i Tolkienowski (choć bardzo przezemnie ceniony) są jak bezbronne kanarki próbujące rownać się ze smokiem. Niedoceniacie lub poprostu nieznacie potęgi i skali tego świata. Pokłon dla twórcy. Sentymentem darze także dziadka Tolkiena lecz jak dla mnie w wielu miejscach jego świat pozostaje zbyt mdły.

Powiedz mi proszę, co takiego ma w sobie Eriksonowski świat, że Tolkienowskie Śródziemie to przy nim kanarek? Malazańską księgę poległych czytałem i uważam ją za najlepszą serię fantasy na jaką kiedykolwiek miałem przyjemność się natknąć. Przyznam, że świat w niej przedstawiony jest w niej niezwykle ciekawy, to jednak biorąc pod uwagę szczegółowość z jaką zostało wykreowane Śródziemie, to ciężko mówić tu o kanarku i smoku.

Moja wypowiedź miała być jak najbardziej subiektywna oczywiście. Chyba poto jest forum, niechciałem przy tym nikogo urazić. Świat Stevena Eriksona posiada głębie i paradoks "realistycznej-fantastyki" jeśli mogę tak to nazwać. Podobnie do świata Tolkiena obejmuje całe dzieje a może nawet więcej. Pozostaje także fakt iż świat Eriksona niezostał jeszcze ukończony i to jest w tym najpiękniejsze.

Nie martw się, nie uraziłeś mnie. Zainteresowało mnie po prostu Twoje porównanie i byłem ciekaw argumentów na poparcie tej tezy. Świat Eriksona, choć według mnie genialny, nie może się jeszcze równać pod względem rozmachu z Tolkienowskim (choć jest dla mnie znacznie ciekawszy). Jest jednak, jak zauważyłeś, wciąż w fazie tworzenia i ma szanse go przerosnąć.

Moim ulubionym światem fantasy jest... Świat Dysku Pratchetta. Genialna parodia standardowego fantasy, lecz również i naszego świata. Wiele aluzji czy pomysłów poprostu mnie powala, jak chociażby sam fakt że zabobon z czasów antycznych iż świat jest płaski na czterech słoniach jest autentycznym faktem u Pratchetta.

Mi najbardziej podoba się świat Forgotten Realms. Jest bardzo rozbudowany i ma niesamowity klimat. Podoba mi się także to, że jest pełen tajemnic i magii. Jest to mój ulubiony setting w grze D&D.

Jak mój przedmówca również uważam że świat zapomnianych krainy bardzo ciekawy i z pieczołowitościom przedstawiony w najdrobniejszych detalach. Jak gdzieś czytałem FR jest tak dobrze przedstawiony jak tylko może być coś co jest wytworem ludzkiej wyobraźni.

Ale czy Fr nie ma zbytniego natłoku wydzrzeń ostatnio? Moim zdaniem powinny one być bardziej rozciągnięte czasowo- np. powrót elfów- zrywaja się zupełnie nagle i niesamowicie szybko (jak na tak dlugowieczną rasę)- niedawno mieliśmy Czas Kłopotów, teraz Powrót i Pomrok... :/
Już prędzej powiedzialbym że Śródziemie jest lepiej wykreowane- w FR brakuje mi czegoś na wzor Silimarilionu- zbioru legend (który mi się bardzo podobał), które byłyby powszechnie kojarzone i znane. O Bitwie Nieprzeliczonych Łez słyszała chyba większość ludzi zainteresowanych Tolkienem, a co takiego jest w Zapomnianych krainach? Nie ma pożądnej mitologii.

Zdecydowanie świat Śródziemia Tolkiena, jego bogactwo z rasami mitami historią, geografią , bohaterami, wojnami, intrygami, śmiercią zniszczeniem ale i nadzieją , bohaterstwem, odwagą, poświęceniem. Zdecydowanie ten świat jest świetnie przemyślany i zorganizowany( np. języki i mitologia).