U zdecydowanie pierwsze było SDM, a dokładnie śpiewanie ich piosenek przy ognisku na obozach - nawet nazwy zespołu wtedy nie znałam. Potem były płyty SDMu i w końcu zafascynowanie całą twórczością Stachury. Choć nadal wolę słuchać jego wierszy. W piosenkach bardziej do mnie przemawiają. Choć mojego ulubionego fragmentu nigdy nie słyszałam w wersji śpiewanej:
"(...) Przeczytajmy dzieła Prousta,
jak rozpusta to rozpusta (...)"
Miło wiedzieć, że on też tak kochał książki.

Oczywiście, jak moi poprzednicy, zaczynałam od piosenek Starego Dobrego Małżeństwa. Ale "Prawdziwym Przeżyciem" było dla mnie wysłuchanie "Mszy wędrującego" w interpretacji Anny Chodakowskiej. To było coś! Piosenki, a właściwie pieśni, w jej wykonaniu zanosiły słowa Steda nieco "głębiej" niż SDM. Mam jeszcze te starą, mocno zużytą płytę winylową. Chyba znów posłucham.

Poznałam w dzieciństwie, poprzez aranżację SDM. Do dziś autor jest jednym z moich ulubionych, w czym dużą zasługę ma muzyczny podkład SDM. Jakoś lepiej słucha mi się piosenek z jego tekstami, niż czyta poezję. Zwłaszcza gdy melodie sa tak porywające, i doskonale dopasowane do twórczości Stachury.

Przeżyłem kiedyś fascynację SDM-em, ale już po przeczytaniu prozy Stachury.
Jednak jego "nieśpiewane" wiersze (np. "Dużo Ognia") - a także przekłady poezji Borgesa, Paza i innych iberoamerykańskich poetów - to dla mnie kwintesencja Steda.

Proszę Państwa !!!! Tu tylko SDM i SDM. Ale wiecie przecież, że sted też śpiewał. Ostatnio nabyłam płytę "Nowy dzień" - cudne !!!!!!!! Jestem zachwycona!!!!

Jeśli ktoś nie miał okazji to tutaj, gdzie w nawiasie pisze Stachura jest troszkę próbki. Cudne! Po prostu nowa lepsza jakość po zasłuchaniu się SDMem.

Oj jak ja dawno go nie czytałam muszę to nadrobić.

/edit by muaddib2: +1OST za spam.

U mnie na półce stoi pięć tomów Stachury w dżinsowych okładkach, czytałem wszystkie lata temu, ale nigdy nie słyszałem Starego Dobrego Małżeństwa. Nawet nie mam ochoty słuchać, bo dla mnie Stachura to przede wszystkim słowo w głowie a nie w uszach. Nie lubię poezji śpiewanej i może dla tego. Choć mnie się wydaje, że w prozie Stachury jest więcej poezji niż we wierszach. On miał tę umiejętność pisania poetyckiej prozy. To chyba jedyny prawdziwy polski hippis.

Uff. Zaczęło się od Starego Dobrego Małżeństwa. Jak chyba u większości. Potem dopiero fascynacja Stedem.
Niespokojny duch przede wszystkim. Przejawia się to w jego twórczości, tak jak motyw śmierci. W jego wierszach można z łatwością znaleźć powód jego takiej, a nie innej śmierci... Szkoda. Jednak właśnie on utwierdza mnie w teorii, że każdy artysta jest potencjalnym samobójcą. Taak. Po raz kolejny to powtarzam i zdania nie zmienię ;)

Zarówno poezja jak i proza Edwarda Stachury mają wiele współnego z piosenką i z country, która jak wiemy, opiera się na pojęciach domu i drogi. To bardzo znamienne, że cała ta formacja duchowa ujawniła się w sytuacji, gdy zabrakło domowego ciepła, a wędrować po prawdzie też dokąd ani po co nie było. Myślę, że jeogo proza od razu była czymś pośrednim między prozą fabularną a pamiętnikiemj czy dziennikiem raczej. Np. "Jednego dnia" to nowela, a zarazem relacja z jeszcze jednego przewłóczonego dnia po obcym mieśćie. Zarazem jest to katechizm włóczęgi - bliskiego wszstkim i specjalnie nikomu.

genialnie podsumowane


heh, kiedys Stachura był zabroniony, ciesze sie, ze żyję w czasach kiedy mam wolny dostęp do jego literatury. Jego teksty w wykonaniu Starego Dobrego Małżeństwa są naprawdę piękne. Jest to kolejny autor którego znam tylko i wyłącznie dzięki mojej mamuśce. Z dzieciństwa zapamiętałam 2 cytaty, które do tej pory chodzą mi po głowie :





kolejny mądry polak... a w chwilach kiedy mogę sobie o nim przypomnieć, jestem dumna z tego, ze jestem polką!

Zaczęło się od "Gdziekolwiek"- musiałam znaleźć wiersz o miłości, który potrafiłabym przeczytać na większym forum bez wstydu. I wtedy trafiłam na Stachurę. Zafascynował mnie jego język, podejście do przeżyć oraz to, że był indywidualistą. Jego wiersze są pełne niepokoju, wołania i mimo że nie są łatwe, chyba oddają to, co czują prawdziwi ludzie.

Chyba większość z nas w pewnym okresie życia przeżywa fascynację poezją, zwłaszcza tą z dobrym podkładem muzycznym. Ja napoezję StEda w wykonaniu SDMu natknąłem się ponad dwadzieścia lat temu, gdzieś pomiędzy Brassensem, Brelem, Cohenem... Stachura najlepiej trafił wtedy do mego serca i pozwolił przeżyć niespełnioną miłość. Jakże aktualne były wtedy dla mnie jego teksty. Niosły pociechę i nadzieję wbrew wszystkim przeciwnościom. Język Jego jest prosty, a zarazem tak liryczny... Dla mnie geniusz. Jak bardzo rozdarte było Jego serce, skoro nie potrafił przelać pełni swego cierpienia na papier i zdecydował się na tak desperacki krok...

Stachura - uwielbiam to jeansowe wydanie jego dzieł, stere jeszcze z lat 80/90-tych chyba