Widziałem złotą obrączkę
Pachnącą świeżym metalem
Widziałem złotą obrączkę
Zdobiącą matczyny palec
Który zakrywał usta dziecka
Skrzywione w niemym grymasie
I gąsienice czołgu widziałem
Gdy zjeżdżał z tamtych dwojga
Pozostawionych sobie na zawsze


Jeden z moich pierwszych… 20 lat minęło…

------------------ Dodano: Dzisiaj o 13:17:16 ------------------
Tytuł powinien brzmieć

Zmierzch Timisoary 89

Niestety coś się pokrochmaliło.
Przepraszam

Edit by Rudi: Tytuł można zmienić.

Trafił do mnie-naprawdę. właściwie ciężko mi jest coś więcej powiedziec. zbudował odpowiedni obraz zadumy i rozgoryczenia-tak go odebrałem.

No to mną wstrząsnęło! Zaczyna się tak niewinnie, by pod koniec zmiażdżyć czytającego ogromem nieszczęścia i bólu, wypowiedzianego za pomocą zaledwie trzech linijek wiersza. A nastrój ten potęguje jeszcze obraz dziecka z zakryta buzią matczyna ręką. Doskonałe połączenie i gra słów, jeśli słowo doskonałe w ogóle tu pasuje.
Tak na marginesie, to przypomniał mi się fragment filmu (niestety nie pamiętam tytułu), dobitnie powielający opisaną przez Ciebie sytuację, a opowiadający jak to radzieccy żołnierze wydobywali zeznania o miejscu ukrycia bojowników dżihadu od ludności cywilnej w Afganistanie. Mianowicie rozkładali przesłuchiwanego w szerokim rozkroku na ziemi, a zdolny czołgista bardzo powoli najeżdżał na nogi gąsienicami czołgu. Podobno po dojechaniu do kolan nie było takiej osoby, która nie powiedziałaby wszystkiego, co chcieli wiedzieć oprawcy.

Jeden z lepszych utworow jakie czytalam na tym forum. Lubie taka kompozycje gdzie koniec zaskakuje. Poczatek buduje atmosfere spokoju (rymy poteguja to wrazenie ) a koncowka kompletnie ja przekresla. Podobalo mi sie jak autor potrafil w kilku wersach zamiescic tyle rozpaczy, bolu i niemego strachu.

uff mocy wiersz, naprawde przeszły mnie dreszcze, smutny a zarazem porywający bardzo przypadł mi do gustu