Lustro.


Przepraszam

Czy przypadkiem się nie znamy?

Nie!

Odburknął gość z przeciwka

Poczym odszedł jedną z dróg

A ja dalej tam siedziałem

Przepijając w szklany owal

W którym nie było już nic…

Od razu pomyslalam o ksiazce "Alicja. Po drugiej stronie lustra". Nasze odbicie jest tym czym jestesmy na prawde. Brakuje mi niestety w wierszu jakis emocji oraz porownan. Utwor nie poruszyl wyobrazni ani nie sklonil do przemyslen.

Jak dla mnie, to jest wiersz o pijaku, który pije sobie "do lustra" z braku innego towarzystwa.

Bo jakieś "towarzystwo do picia" chce mieć, ale nawet lustro już go nie chce "widzieć"...

--------

Francois de La Rochefoucauld (francuski pisarz i filozof z XVII wieku) miał powiedzieć:

Więcej ludzi utonęło w kieliszku niż w morzu.


Tego akurat chyba nie trzeba komentować...

Nie zgadzam się z wnioskami zawartymi w komentarzach przedmówczyń. Moim zdaniem autorowi celnie udało się wyrazić wiele treści bardzo prostymi narzędziami i wcale nie potrzebował kwiecistych określeń i wyszukanych metafor. Nie sprowadzałbym też zawartości tego utworu do problemu pospolitego pijaka spotykającego się z wszechobecną pogardą. Problemem jest raczej przeraźliwa samotność nieboraka przed lustrem, który pije, bo jest samotny, a nie dlatego jest samotny, że pije. Jego osoba wzbudziła u mnie bardziej współczucie, niż pogardę. Oczywiście, każdy ma prawo do własnego punktu widzenia.

Ogólnie zamysł był niezły, motyw lustra w poezji jest tak wielowątkowy i tak można go rozwinąć, że pod koniec nie chodzi już o lustro, a coś zupełnie innego. Tutaj, niestety, tak nie jest.
Nie wiem o co chodzi w tym wierszu, o pijaka, jak ktoś wcześniej zauwazył? O jego samotność? Nie przemawia to do mnie. Wydaje mi się, że zabrakło przemyślenia motywu. Nic nie zapada w pamięć, nic nie zostaje w głowie. I nie chodzi tu o środki. Forma przejrzysta ale treść nijaka.