Ktoś rozlał‚ czarne farby,
Na obraz mojego życia.
Serce przestało czuć,
Choć wciąż bije.
Choć ciało funkcjonuje,
To jednak jakoś dziwnie -
Jak maszyna.
Wszystko stało się szarą rutyną.
Pozostał‚ smutek, gorycz
I smak głębokiej porażki.
Ostra rysa przecięła linię życia.
W jednej chwili zburzył się świat,
Solidnie stawiany latami.
W umyśle pojawiają się ponure myśli,
Coraz silniejsze pragnienie śmierci
Czy się odważę?
Nie wiem.
A może gdzieś na końcu tunelu,
Zaświeci jeszcze słabe światło nadziei.

Brawo, to jest świetne:) Podobają mi się przenośnie, a zwłąszcza końcówka "Coraz silniejsze pragnienie śmierci/ Czy się odważę?/ Nie wiem./ A może gdzieś na końcu tunelu,/ Zaświeci jeszcze słabe światło nadziei." To jest super. Samobójstwo jako ratunek, jako ostatnia iskra nadziei na lepsze... życie? Ciekawe, mądre i dobrze pomyślane. Taki paradoks przecież towarzyszy tylu ludziom, którzy targnęli się na swoje życie, a cała reszta społeczeństwa nie potrafi zrozumieć ich motywów. Ten wiersz dosłownie oświecił mnie i wiele dzięki niemu zrozumiałem. Do tego całość czyta się dosyć lekko, choć klimat jest nostalgiczny to jednak nie przygnębia; cytowana końcówka mimo wszystko podnosi na duchu (sic!)
Wspaniała i złowieszcza zarazem gra uczuć.