Ponadczasowa powieść, klasyka literatury. Pacyfistyczne, antywojenne przesłanie, które nigdy nie straci na wartości.

Jeśli by na ziemię przyjechali kosmici (obojętne z jakimi zamiarami), to właśnie tę książkę bym im podarował spośród całej literatury wojennej.

Dla mnie sama jedna scena w okopie, do którego wpadają dwaj żołnierze przeciwnych armii podsumowuje cały bezsens wojny. Mistrzostwo świata. Gdyby każdy człowiek przeczytał i zrozumiał tę powieść, może nie byłoby wojen?

Ktoś czytał? Proszę o wasze wypowiedzi. Dziwne, że dotąd nie miała powieść Remarque'a osobnego wątku na "wojennej" tablicy.

A czytałem i to wiele razy , ale wahałbym się czy zaliczyć ją do kategorii "wojennej" . Wojna w twórczości Remarqua jest tylko tłem na którym pokazuje grę ludzkich namiętności, choć trzeba przyznać , że "Na zachodzie bez zmian" jest najbardziej"wojenną" pozycją w jego twórczości. Ale to jest urok książek...dla jednego wojna dla drugiego namiętności, a każdy ma rację i przyjemność z czytania. Polecam "Trzech towarzyszy" , " Noc w Lizbonie" , "Czas życia i czas śmierci" tego autora.

Przedmówca ma racje. Jedynie Na zachodzie bez zmian" i ,, Droga Powrotna' można zaliczyć do literatury wojennej. Chociaż Drogę.. do około wojennej. Ramarque jest w swojej twórczości głębokim pacyfistą co daje wyraz w ,,Noc w Lizbonie''. Piętnuje wojnę jako taką. Przewiduje w swej wcześniejszej twórczości II wojnę światową. W drodze powrotnej widać to na końcu gdy dzieci są trenowane na następnych bohaterów, czyli wojowników. Na zachodzie bez zmian miał dwie ekranizację. Polecam ta starszą z 1930 roku.