Wirował we mnie wiatr
i piachem smagał twarz
osuszał duszę mą
Z tajemnic łez strumieni

A potem w tangu darł
uśmiechów dawnych ślad
i zanim przebrzmiał
ostatkiem westchnął ach...

A w smutnym jęku tym
wichury skowyt był
i furii nikły blask
nim wicher w końcu zgasł.