Wirował we mnie wiatr
i piachem pluł mi w twarz
osuszał duszę mą
Z tajemnic łez strumieni

A potem w tangu darł
uśmiechów smug mych ślad
i zanim przebrzmiał
ostatkiem westchnął ach...

A w smutnym jęku tym
wichury skowyt był
płomienia nikły blask
nim wicher w końcu zgasł.