Mną osobiście najbardziej wstrząsnęła powieść "W księżycową, jasną noc" Williama Whartona. Nie zagłębiając się zbytnio w szczegóły - to wspomnienia autora z okresu II wojny światowej, podczas której służył on w armii amerykańskiej w Europie. Brak tutaj wielkich wydarzeń, przełomowych bitew czy aktów niewyobrażalnego heroizmu. Jest wojna. Brudna, bezlitosna i prawie bezsensowna z punktu widzenia szeregowców rzuconych na front.
Wiadomo powszechnie, że powieści Whartona są napisane ze szczególnym udziałem autobiografii, w tym przypadku czuć autentyczny szacunek dla autora, iż odważył się przelać gorzkie chwile w opowieść. Książka nie zostawia złudzeń - wojna, nawet ta w obronie wyższych racji, jest złem. Przybliża przeżycia wojenne, podczas których Whartom doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, a także głębokiego wstrząsu psychicznego. Wątek ten powraca w wielu innych dziełach tego autora, bardziej lub słabiej rzutując na całe życie artysty i pisarza.
Na podstawie powieści powstał również film (1992), nie hollywoodzki hit, ale kawał uczciwego aktorstwa. Serdecznie polecam niebanalną historię o zwykłych żołnierzach, rzuconych w otchłanie wojny. Warto przeczytać, warto wspomnieć tych, co polegli w Wielkiej Wojnie Ojczyzn.

Hmm. Przeczytałem ta książkę jakiś czas temu. Może mam dziwne poczucie humoru ale nie podszedłem do niej zbyt poważnie. Opisane w niej wydarzenia są trochę surrealistyczne. Nie wiem w jakiej części są to rzeczywiste wydarzenia ale np. sposób dobierania ludzi do zwiadu lub ganianie nago po śniegu by by uznanym za wariata i zwolnionym jest tak niewyobrażalny że po prostu nie można do niej podejśc poważnie.
Jako podejście bardziej humorystyczne do wojny (raczej czarny humor) książka jest dośc dobra i możnaby ją polecic ale jako lekką lekturę.
Nie twierdzę oczywiście że nie ma w niej jakiegoś głębszego przesłania- bo to jest dośc wyraźne- surrelalizm i szkodliwośc wojny. Należy jednak zwrócic uwagę że jest to perspektywa amerykanina. Nie wie on o co walczy i co by było gdyby nie walczył tylko zostawił Europę swojemu losowi. Z perspektywy chociażby Polaków wygladało to zupełnie inaczej.

Jedna z nielicznych książek, które na lata wryły mi się w pamięć. Mimo, że od czasu jej przeczytania minęło jakieś 10 lat do tej pory pamiętam to przeogromne uczucie żalu po nieudanej akcji. Śmierć tych dzieciaków była tak bardzo bezsensowna. Mam nadzieję, że akurat tego motywu Wharton nie zaczerpnął ze swoich wspomnień.

Świetna lektura! Takie historie-mam tu na myśli epizod świąteczny z Ciotką-chyba tak się nazywał?- w roli głównej naprawdę się zdarzały. Wspomnę choćby epizod wspólnego picia wódki przez Rosjan i Niemców podczas oblężenia Wrocławia w przerwach między ostrzeliwaniem.... Wojna u Whartona miewa również humorystyczne akcenty i chyba tym mnie ta pozycja zauroczyła.
Film również polecam

Na pewno powieść Whartona nie umywa się do polskiej literatury wojennej typu Białoszewski, Grudziński czy Szczypiorski, ale dla mnie to po prostu porządna książka. Mówiąca sporo o napięciach, stresach, życiu żołnierza w czasie wojny i o jej osobliwym surrealizmie. Pamiętam historię jednego z bohaterów, żołnierza, który zwariował, a przecież wydawał się okazem zdrowia. Robi wrażenie, warto przeczytać, choć faktem jest, że amerykanie patrzą z innej perspektywy - uboższej niż nasi pisarze, bo nie tak osobistej, nie aż tak naznaczonej cierpieniem. Film chętnie bym obejrzał, jeśli jest dostępny.

Ta książka nie jest zapisana zawiłym językiem i to jest jej atut. To standard u tego pisarza. Nie jest zbyt; rozbudowana, naładowana emocjami żołnierzy. Pokazuje bezsens wojny i żołnierzy walczących po dwóch stronach barykady chcących z niej wyjść cało. Najtragiczniejszą postacią jest oczywiście Matka. Nieświadom tragedii jaką uczynił, sądzi że uratował swych towarzyszy przed śmiercią. To właśnie oni się kierowali między innymi swym postępowaniem jego dobrem. Polecam jeszcze Whartona ,, Szrapnel" Ciekawe wspomnienia z nieprawdopodobnej i dziwnej wojenki.

spx l2 cs-600

Edit by Rudi: WTF? +1 ost.