Właśnie skończyłem czytać "Śmierć w Breslau" i powiem szczerze że mam w związku z tą książką bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony mamy stosunkowo sprawnie napisany kryminał, posiadający ciekawie opowiedzianą intrygę, dobrze naszkicowane tło historyczne, społeczne i obyczajowe, którego największą, w moim odczuciu, zaletą jest jednak sposób w jaki autor "opowiada" swoich bohaterów. W dużym uproszczeniu można chyba powiedzieć że "ci ludzie są jak ludzie"
... dobra teraz możecie się śmiać, uważam jednak że dobrze napisane postacie nie są wcale we współczesnej literaturze tak często spotykane. Z drugiej strony największą wadą książki są właśnie jej bohaterowie, a właściwie bohater, główny zresztą. Co tu dużo mówić, Mock to szumowina i kanalia rzadkiej wody, osobnik który dla własnej korzyści nie cofnie się przed żadnym draństwem i świństwem. A że przy okazji łapię jeszcze większe kanalie to już inna sprawa. W każdym razie mnie osobiście taki bohater bardzo uwierał, może gdyby nie była to tak świetnie napisana postać nie przeszkadzało by mi to tak bardzo (przepraszam za niekonsekwencję, że czynie wyrzuty autorowi za coś, co przed chwilą tak mocno chwaliłem 
). Brnąc dalej w niekonsekwencję, a wymieniając wady, kolejną rzeczą co do której mam dość mieszane uczucia jest "realizm" książki. Co czytałem jakąś jej recenzję, to autor wprost rozpływał się jaki to ten Wrocław opisany w powieści jest cudownie żywy i doskonale oddany. Moim zdaniem ta żywotność opiera się na dość prostym zabiegu. Mianowicie średnio co dziesięć stron (nie liczyłem, ale tak to chyba mniej więcej wypada) bohaterowie wybierają się w podróż samochodem, lub w jednym chyba wypadku tramwajem, przez miasto. I tu następuje wyliczenie całego siągu niemieckich nazw ulic, z dorzuconymi od czasu do czasu znajdującymi się przy nich gmachami. Mnie ta wyliczanka za trzecim razem zaczęła nieco irytować. Kolejny zabieg, także dość często powtarzany wygląda mniej więcej tak: bohater podchodzi do okna i tu następuje na przykład opis bawiących się na podwórku dzieci... Może niepotrzebnie się czepiam, zabiegi te spełniają bądź co bądź swoją role, budując klimat książki, niemniej jednak jak dla mnie są to pewne zgrzyty w dość trzeba to jednak powiedzieć jasno dobrze naoliwionej maszynerii. W każdym razie ja raczej na pewno sięgnę po kolejne tomy, starając się nie zwracać uwagi na wymienione, nieco mi osobiście przeszkadzające, cechy pisarstwa Marka Krajewskiego.
Niemniej jednak mnie nie chodzi o to że Mock jest jakąś wielką zagadką a motywy jego postępowania są na razie przed czytelnikiem ukryte, bo nie są. Jego motywację poznajemy aż za dobrze - to po prostu rzadko spotykana kanalia. Niezależnie od powodów dla których stał się takim a nie innym człowiekiem jest to wyjątkowo "anty"bohaterski bohater powieści 
Co dobre raz, czy dwa razy z każdym kolejnym staje się coraz mniej strawne. Tym bardziej że nie wymagało to chyba jednak aż tak wielkich przygotowań. Mam wrażenie żę autor rozłożył sobie mapę przedwojennego miasta, powiedział: "aha, tu umiejscowimy bohaterów a tu będą chcieli się dostać", po czym jadąc palcem po mapie spisywał kolejne nazwy ulic. Jak juz mówiłem pomysł fajny, ale zdecydowanie przedobrzony z ilością zastosowań.