Posiadam srebrne Czytadło i się cieszę, bo:
- Faktycznie obudowa jest w odcieniu e-papieru (lipcio ma rację), do tego u góry i na spodzie są srebrzyste, chromowane elementy i dopiero one by mi przy czarnym przeszkadzały ( i tak puszczają nieznośne "zajączki").
- Podejrzewam, że pod spodem (pod farbą) jest siwej barwy stop aluminium i z czasem się pojawią rysy- bardziej szpecące na czarnym, granatowym czy wiśniowym korpusie.
- Wakacyjne doświadczenia z elektroniką przegrzaną słońcem (załatwiony telefon, bo czytałem na leżaku, oraz aparat foto w obudowie podwodnej) odstraszają mnie od eleganckiej czerni, niestety. A przecież latem pod słonkiem będzie się chciało poczytać, nieprawdaż? Tutaj granicą jest bodaj 40`C czyli naprawdę niewiele.
- Brudzić się srebrny czytnik nie powinien, chyba że masz zwyczaj robienia ołówkiem notatek na marginesie, hi-hi. I tak wszystko zejdzie gumką- gwarantuję.
Brudzi się od łap futerał (zwłaszcza popielata, wewnętrzna strona- zaskakująco szorstka, ale: nie zsuwa się z np. kolan, przemyślna rzecz), lecz można go bezstresowo umyć "Ludwikiem", czy tam czym. Jest faktycznie szyty nicią i traktowany wodą z umiarem nie puchnie ani się nie rozkleja (ale NIE do zmywarki, OK?).
- jedyny zarzut do wersji srebrnej mam do zewnętrznej strony oprawy- futerału: na zdjęciach wydaje się, że ma kolor jasnej eko-skóry, w rzeczywistości ma barwę, za przeproszeniem, sraczkowatą. No, sorry!
Nie jest to ochra, ani miodowy, ani jasny orzech, może jakiś azjatycki gatunek grzyba kapelusznika, ale niesmak pozostaje: zawsze czytam z futerałem złożonym z tyłu albo wręcz bez. ZAWSZE.
Czyli: srebrny kolor jest tym jedynie słusznym. Trafia w mój praktyczny gust.
A jeśli do lata zatęsknię za męsko-niebieskim, to obszyję z zewnątrz eko-skórę dżinsem ze starych portek, obowiązkowo z kieszenią- jak śpiewniki w harcerstwie! I będzie to jak kolekcja dzieł Edwarda Stachury- kto pamięta?
|
