Monika Szwaja
Klub Mało Używanych Dziewic
Jest ich cztery: Michalina, Marcelina, Agnieszka i Alina. Kiedyś chodziły do jednej klasy, ich przyjaźń przetrwała długie lata, mimo opuszczenia szkolnej ławy. A teraz łączy je jeden szczegół - wszystkie są stanu wolnego; choć może nie tak do końca, gdyż Marcelina ma niebawem wyjść „za ten mąż”. Wybranek jednak, zgodnie ochrzczony przez koleżanki narzeczonej „Szczurkiem”, jakoś nie pali się do żeniaczki, i jest jakby bardziej zainteresowany stanem majątkowym Marceliny, niż nią samą. Ale od czego ma się wierne przyjaciółki?
Michalina, bardzo zdolna projektantka zieleni, od lat żyje przytłoczona wrednym charakterem swej matki, a jej egzystencja toczy się głównie na trasie praca – dom, dom – praca.
Agnieszka jest dyrektorką liceum. Kobieta piękna i z klasą, niestety, za towarzysza życia ma wyłącznie spasionego kota imieniem Rambo.
Alina, matka zbuntowanej nastolatki, również jest samotna.
Nic dziwnego, że pewnego dnia postanawiają znaleźć jakiś wyższy cel w życiu, pozostawić po sobie coś więcej niż gustowny nagrobek, być nareszcie pożyteczne w szerszym zakresie. Opieka nad dziećmi w hospicjum? Noszenie zakupów starszej pani? Praca społeczna przy kościele? Wszystko jest dobre, byle nie kisić się dłużej we własnym sosie. W ten sposób powstał nieformalny Klub Mało Używanych Dziewic – wiadomo, już nie dziewice (nie w wieku trzydziestu paru lat), ale też nie „używane” aktualnie.
A gdy się zrobi krok w świat, nagle okazuje się on być nadzwyczajnie ciekawy, pełen zadziwiających ludzi (tych dobrych i tych niezbyt miłych). Przez karty powieści defiluje pochód wspaniałych postaci, żywych, barwnych i pełnokrwistych. Czasem pióro autorki nadaje im rys karykaturalny, ale to dodaje tylko więcej smaczku. Pojawiają się też nienachalne wątki romansowe, a całość jest po prostu przezabawna. Humor Szwai jest subtelny, inteligentny i nie ma nic wspólnego z padaniem pyskiem w tort. Co tu dużo gadać, po paru godzinach lektury nagle ocknęłam się z wzrokiem wbitym w ostatnią stronę i wybuchnęłam świętym oburzeniem: no jak to, już koniec?! A co dalej z Marceliną i jej domem? Chwila, a wątek Agi czemu niedokończony?! A tam się ten profesorek pojawił, i co z nim?!!
I w te pędy poleciałam do księgarni po tom drugi pt. „Dziewice, do boju!”
Z zapowiedziach tom trzeci „Zatoka trujących jabłuszek”.
|
)W każdym razie bardzo polecam.