Barthelme nie napisał zbyt wielu książek, dlatego każdej, która ukazuje się w polskim przekładzie, staram się poświęcić trochę uwagi. O książkach Barthelmego trudno powiedzieć, że są powieściami, nawet jeśli stanowią jedną dużą całość, bo w myśl koncepcji twórczej autora, zawsze składają się one z fragmentów, lub większych całostek układających się w pewien spójny obraz. Tak samo jest z „Królewną Śnieżką”, będącą próbą reinterpretacji motywu Śnieżki we współczesności. Oczywiście nie jest to ani Śnieżka z bajki czy filmu, ani zresztą do końca współczesna rzeczywistość, ale tak to już jest u Barthelmego, że wszystko jest wymieszane, rzeczywistość ze światem baśni, stereotypy z faktami historycznymi, psychologia z wróżbiarstwem oraz humor z tragedią. Książka ta należy do wczesnego etapu twórczości autora, moim zdaniem był to jego najlepszy okres, gdyż powstała w roku 1965, i jest znacznie ciekawsza niż „Król”, będący analogiczną próbą reinterpretacji mitu rycerzy króla Artura, napisany w roku 1990. Na równi z mitem Śnieżki autor zajmuje się współczesnym mu językiem, tym potocznym jak i językiem mediów, kpiąc sobie z jego stereotypów czy braku precyzji. W książce pojawiają się szalone fragmenty artykułów prasowych, dysputy filozoficzne czy psychologiczne analizy charakteru Śnieżki, parodia wystąpienia sądowego a także dziwny kwestionariusz dla czytelnika, zadający mu pytania sprawdzające zrozumienie tekstu powieści. Barthelme, w jednym z opublikowanych wywiadów stwierdził, że czytelnik lubi masę takiego niepotrzebnego szajsu, który nie jest związany z głównym wątkiem powieści, więc konsekwentnie stosuje ten zabieg, ku uciesze własnej i czytelników. Książkę taką jak „Królewna Śnieżka” można zrecenzować albo poprzez drobiazgową analizę, albo poprzez równie drobiazgowe streszczenie, ale ani nie mam na to tyle miejsca, ani nie jestem przekonany co do celowości takiego działania, więc poprzestanę na tych kilku uwagach i polecę książkę tym, których zaintrygowały moje wywody.