Poezja to część literatury pięknej obejmująca utwory wierszowane w odróżnieniu od prozy. Niektóre utwory liryczne pisane są wierszem białym-bez rymowym. Z taką niewątpliwie poezją mamy do czynienia tutaj, w wierszach Krzysztofa Orlickiego. Całkiem niedawno całkiem przez przypadek natknęłam się na poezję tego młodego lecz jakże dojrzałego mężczyzny. Jego wiersze są doskonałą interpretacją różnych stanów ludzkiego umysłu: od miłości, przez ból, odrzucenie na zachwycie kobiecą urodą skończywszy. Ten młody poeta potrafi bardzo plastycznie opisać każdy z nich. Jest w tym co robi doskonałym doskonałym fachowcem. Chciałabym przytoczyć kilka z jego wierszy, by uświadomić iż nie są to moje tylko na jego temat wypowiedzi. Zapraszam do świata poezji Krzysztofa Orlickiego.

Krzysztof Orlicki to poeta urodzony 08.04.1979 r. w Braniewie. Zainteresowania: psychologia, filozofia, sport, muzyka, film, poezja, polityka. Ulubieni pisarze: Erich Maria Remarque, William Wharton, Eric Emanuel Schmitt, Janusz Leon Wiśniewski. Ulubieni poeci: Rilke, Sylwia Plath, Baundalier, Szymborska, Twardowski, Rafał Wojaczek, Piotr Kasjas. W 2011 r. zadebiutował tomikiem poezji „Miłość to piękna idea”. Dorobek twórczy autora: „Samotność to smutna idea”, „Kobieta po piękny skarb”, „Ból”, „Tęsknota”, ”Nadzieja”, „Wiara”, „Szczęście”, „Smutek „,”Pustka”, „11 Dusza”, „12 Bóg”, „13Wiecznosc”, „Pamiętnik mój przyjaciel”.

Z pisarzem można spotkać się jedynie na Facebooku, jest tam też dostępna jego twórczość – Krzysztof miał przykre doświadczenie z wydawnictwem, które to podobnie jak innych w nim wydających zwyczajnie zostało oszukanych

(http://forum.gazeta.pl/forum/w,151,1151 ... adwan.html)


SPOTKANIE

Z nieba przyfrunął śliczny motyl. I usiadł na mym ramieniu. By chwile odpocząć. Ku mojemu zdziwieniu. Przemówił ludzkim głosem. Wyznał mi, że jest bardzo samotny. I podróżuje do ukochanej. Chciałby moc z kimś podzielić się sobą i miłością. Nie szuka ideału. Pragnie czułości, wrażliwości i dobra. Powiedziałem mu, żeby nie rezygnował z marzeń. By słuchał głosu serca. Zapewniłem, iż wkrótce odnajdzie swe szczęście. Uśmiechnął się. Pożegnał i odleciał.


WIĘZIENIE

Ty i ja. Odrębne dwa byty. Zamknięte w 4 ścianach samotności. Tu żyjemy i tworzymy. Wypatrując promieni słońca. Szukamy siebie. Malujemy obrazy naszymi marzeniami. Brak nam sił i odwagi. By przerwać zaklęty krąg. Co noc płaczemy w zimne poduszki. Dzień przynosi chwilowe ukojenie. Kurczowo trzymamy się nadziei. Że przyjdzie kiedyś taka chwila. W końcu wyfruniemy przez uchylone okno. I opuścimy ciasna klatkę. Spotkamy się w przestworzach nieba. Gdzie czeka na nas szczęście. A wieczna miłość połączy nasze serca…

CZYMŻE JEST MIŁOŚĆ?

Miłość nigdy nie umiera. Żyje w każdym. Przybiera rożne postacie. Łączy ludzi. Niektórzy twierdzą, że jej nie ma. Innym jej brakuje. Nie jest uczuciem łatwym. Miłość jest sztuką. Odmienia człowieka, życie. Musimy wciąż uczyć się kochać. Musimy uczyć się odpowiedzialności. Musimy okazywać troskę. Musimy okazywać szacunek. Musimy poznać drugą osobę. Musimy kochać bliźniego tak jak siebie samego. Musimy kierować się pokorą, odwagą i wiarą. Miłość sprawia, że zwyciężamy samotność. (z tomiku „Miłość to piękna idea”)