Nigdy nie pozwolę ci odejść

agnieszka3201

Druga część gorąco przyjętego erotyku Marty W. Staniszewskiej. „Nigdy nie pozwolę ci odejść” to przesycona pikantnymi scenami pełna miłości historia dwojga kochanków, którym los wciąż rzuca kolejne kłody pod nogi. Czy pochłonięci intensywnymi przygotowaniami do ślubu zauważą, że jest ktoś kto nie kibicuje im w ich szczęściu?


	Cytuj: „Ciepły piasek szeleścił pod ich ciałami. Jej idealną twarz oświetlała jedynie słaba, srebrna poświata Łysego. Kształtną nagość ukryło przed zachłannymi oczami ludzi jego masywne, napięte do maksimum ciało. Nikt nie miał prawa jej teraz oglądać, oprócz niego. Nie było takiej możliwości…. Rozchyliła usta i w chwili, gdy z łatwością wślizgiwał się do jej środka, wydobyła z siebie boski jęk rozkoszy. Najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszał, mieszał się teraz z szumem fal i gwarem miasteczka gdzieś w oddali. Wycofał się i znów powtórzył powolne, mocne pchnięcie, delektując się każdym odurzonym przyjemnością westchnieniem z jej ust.”

Sophie i Aleks pamiętali tamtą noc na plaży lepiej niż sami przypuszczali. Wryła się w ich pamięć na tyle skutecznie, aby uczucie, które wtedy zapłonęło nigdy nie umarło a jedynie przyczaiło się ukryte i głodne nowych wrażeń. Gdy więc spotkali się ponownie nie umieli zapanować nad pragnieniem swoich ciał i umysłów. Pochłonęło ich bez reszty.
Obrazek

Dziś są szczęśliwi i cieszą się sobą, choć zmuszeni byli pokonać wiele przeszkód, aby znaleźć się w tym miejscu. Czy ich miłość wytrzyma kolejną próbę? Co jeśli pojawi się ktoś, kto będzie chciał rozdzielić ich niezależnie od konsekwencji?
Pełna namiętności i miłości historia dwojga kochanków których uczucie przetrwało czas i przestrzeń. Czy przetrwa zderzenie z codziennością i zagrożeniami, których żadne z nich nigdy by się nie spodziewało?


	Cytuj: „Aleks wyprostował się i spojrzał teraz na mnie. Jego wzrok i wyraz twarzy przejęły mnie strachem. Były idealną kombinacją cierpienia i furii. Patrzyłam, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu, jak bez słowa odwraca się plecami i opuszcza klub, a tuż za nim podąża Johnny, który najwyraźniej widział całą sytuację. Gdy znikali za drzwiami, Tibs posłał mi najbardziej pogardliwe spojrzenie, jakiego kiedykolwiek dane mi było doświadczyć. Mój świat roztrzaskał się na miliony cząsteczek. Nie wiedziałam, co robić, gdzie się podziać. Musiałam mu wyjaśnić, przeprosić, ubłagać. Przebiłam się przez zwarty tłum i wybiegłam z klubu, lecz ani Audi, ani Bentleya nie było w zasięgu wzroku. Obok limuzyny zaparkowanej tuż przed wejściem stał Charlie. Jego mina mówiła mi, że widział zdarzenie lepiej, niż można by przypuszczać. – Charlie, czy wiesz, dokąd pojechał Aleks? Muszę to wiedzieć, błagam powiedz mi!”

Nigdy nie pozwolę ci odejść

Kto przegląda forum