...na jednej ze ścian wisiało wielkie poroże łosia. Judym wpatrywał się w nie nienawistnym wzrokiem. Miał wrażenie, że oczodoły zwierzaka patrzą na niego wyzywająco. Zupełnie, jakby potwierdzały te idiotyczne plotki krążące po mieście, że ludzi w Typinie zabija łoś.
- Dlaczego to robisz? – zapytał w myślach. – Dlaczego zabijasz ludzi w moim mieście?
- Sami nawijają mi się pod ręce – odpowiedział łoś.
- I nie możesz się powstrzymać?
- Taka już moja natura. Cóż mogę na to poradzić?
- No to ja ci pomogę – odpowiedział Judym i podszedł do łosia. Miał ochotę złapać poroże za łopaty i zerwać je ze ściany, a potem wyrzucić przez okno, ale wciąż tylko na nie patrzył. A gdy tak stał i patrzył, przypomniał sobie, że właśnie to poroże leżało na stole w warsztacie, gdy Zając przyjechał powiadomić rodzinę o śmierci tapicera.
- Kto je tutaj powiesił? – zapytał.
- Ja z siostrą – odpowiedziała wdowa po tapicerze.
- Tą, u której pani była, gdy zamordowano męża?
- Tak.
Sosnowska miała bardzo dobre alibi. Jej siostra już mniejsze. Bo chociaż nikt jej tutaj nie widział w godzinach, w których mógł zginąć tapicer, to nie miała też świadków na to, że jej tu nie było. Judymowi przyszło teraz do głowy, że mógł ją widzieć Jacek Kochański. Szantażował ją potem, więc jego też zabiła. Popatrzył pytająco na poroże łosia, ale ono milczało.

To malutki wycinek z mojego opowiadania "Łoś", które zostało wyróżnione w w roku 2011 w I Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Augustyna Barana organizowanym przez Polskie Muzy. Całość dostępna jako e-book między innymi na allegro, ale nie tylko. Większy fragment dostępny na stronie wydawnictwa E-bookowo.

Czy to możliwe, żeby łoś był seryjnym mordercą? To pytanie zadaje sobie wielu przerażonych mieszkańców Typina. Chcesz znać odpowiedź - przeczytaj Łosia. Łoś da ci odpowiedź, a także rozrywkę i - jakże przydatną - wiedzę w zakresie pozbywania się ciał. Autor wyszedł bowiem z założenia, że dobry kryminał powinien nie tylko bawić, ale także uczyć

Prezent pod choinkę: opowiadanie Pies Ogrodnika do pobrania za darmo z mojej strony http://andrzejboruszewski.pl/

Oto fragment:

Znowu usiadł w fotelu i niepomny niedawnej nauczki znowu go rozbujał. Biblia to oddalała się od niego, to przybliża, jakby ktoś nią go kusił. Co mu szkodzi, weźmie ją do ręki setny, a może pięćsetny raz. Przecież nie kusi go diabeł, bo Biblią miałby go kusić? Zważył ją w dłoni chcąc ocenić, czy jest wystarczająco ciężka, by pomieścić te wszystkie odpowiedzi, które się jej przypisuje. Zawsze wydawała mu się na to stanowczo zbyt lekka. Może źle się do tego zabierał? Może trzeba jakoś inaczej? Wrzucił książkę pod płozy fotela i wyobraził sobie, że wyciska z niej prawdę.

Wyłaziła pomału, na raty. Najpierw dłoń, potem szeroki, biały rękaw, za nim bark. Głowa wyskoczyła od razu w całości. Włosy ciemne, kręcone, wbrew czternastemu wersetowi jedenastego rozdziału Pierwszego Listu do Koryntian długie do ramion. Twarz śniada, ale oczy niebieskie, nie brązowe. Tułów długi, szczupły, również w białej szacie. Tylko z boku czerwona, nieduża plama. Nogi, ukryte pod materiałem aż do samych stóp, ukazały się ostatnie. Na nich, co przyjął ze zrozumieniem, zakurzone sandały. Dla pewności rzucił okiem na nadgarstki. Wszystko się zgadzało. Już otwierał usta, by zadać jedno z wielu nurtujących go pytań, gdy postać zaczęła się rozpływać w powietrzu. Im intensywniej się w nią wpatrywał, tym bardziej niewyraźna się robiła. Aż w końcu zniknęła zupełnie zanim zdążył o cokolwiek zapytać. Nie zdziwiło go to ani trochę. Zawsze tak było, że im bardziej Mu się przyglądał, tym mniej widział. Tym razem było jeszcze gorzej. Zniknęło wszystko.