Nikt nie potrafi zapamiętać poprawnej formy jego imienia, nawet król Raratrin, a przecież Sendilkelm jest naczelnym wodzem jego wojsk. Jednak gdy królewskie konie zaczyna nękać dziwna choroba a u podrzędnego ulicznego kupca nagle można nabyć potężne magiczne przedmioty główny bohater powieści (prawie) bez prostestów i zastanawiania wyrusza do odległych Timajów Chmurnych by odkryć przyczynę dziwnych wydarzeń. Towarzysze podróży Sendilkelma są równie zwariowani jak czekające na nich przygody i nękający ich wrogowie.

Wydawałoby się – banalna fabuła. Jednak galeria postaci (począwszy od zmysłowej Anielicy Smierci, poprzez Kamienną Łzę – wielowiekowy meteoryt poszukujący swojej ukochanej a skończywszy na magu popijającym coca-colę) i swoisty humor zasługują na uwagę. Duży plus należy się także za stworzenia plastycznego świata będącego tłem dla właściwej opowieści. Każde, nawet najmniejsze stworzenie pojawiające się na kartach powieści ma własną osobowość; rybki gnilduszne marzą, by usłyszeć człowieczy śpiew, wędrowny sokół jest bliski załamania nerwowego a kaczki nawet po śmierci nie wyrzekają się zemsty na ludziach, którzy je zabili. A to zaledwie parę przykładów.
Rozdziały poprzedzone są krótkimi cytatami będącymi zazwyczaj fragmentami wykładów maga Karcena o magii i czarii. Całość dopełniają czarno-białe ilustracje autorstwa samego Zwierzchowskiego. Ponadto na końcu książki znajduje się mały słowniczek i mapa.
Wszystkie te drobne rzeczy sprawiają, że wymyślony świat ożywa i cieszy nas przez paręnaście godzin, bowiem książka jest dość gruba (558 stron).Fabuła, choć w miarę prosta to jednak z zaskakującymi zwrotami akcji wciąga i sprawia, że trudno oderwać się od lektury. Jak najbardziej polecam.