Trochę jestem zdziwiony że jeszcze nikt nie napisał żadnej recenzji książki Martina. Martin jest dla mnie w tej chwili alfą i omegą fantasy. No może Erikson może się z nim równać, ale obu cenie za nieco inne jakości które prezentują w książkach.

Wracając jednak do "Gry o Tron". Jeśli kiedyś uważałem Andrzeja Sapkowskiego i jego cykl o wiedźminie za ideał realistycznego i "mrocznego" podejścia do rzeczywistości to zupełnie się to zmieniło po przeczytaniu pierwszego tomu "Pieśni Lodu i Ognia". "Gra o Tron" opowiada o królestwie z długą i krwawą historią. O ludziach którzy powodowani swymi namiętnościami rządzą, zdradzają(tak w łożu jak i salach obrad), którzy pamiętają, nienawidzą. Postacie nie są dwuwymiarowe, nie są carte blanche czekającymi na wypełnienie dopiero akcją toczącą się w książce. Ma się wrażenie że żyją, że są niezależne od autora, myślą same za siebie. Podczas czytania nigdy nie miałem wrażenia że autor na siłę wprowadza swoje pomysły by pchnąć akcje do przodu. Tu nie ma miejsca na deus ex machina, tu wszystko wynika z naturalnego biegu akcji. Oczywiście nie zrozumcie mnie źle, zwroty akcji są tu na porządku dziennym, ale nie są wywołane nagłym objawieniem się bogów, czy potężnych czarodziei. Jeśli główny bohater jest otoczony przez bandytów pragnących jego krwi to nie oczekujcie nagłej interwencji boskiej bo jej nie będzie. Martin nie boi się uśmiercać głównych postaci, więc liczcie się z częstym trzymaniem kciuków by ulubiona postać przeżyła.

Jednym słowem "Gra o Tron" to początek cyklu który dla mnie i dla wielu stał się już klasykiem gatunku. Polecam.

Ocena 5/6