Niepocieszony jest czwartą powieścią tego autora — pisarza japońskiego pochodzenia stale mieszkającego w Anglii. Do tej pory Ishiguro uważany był za pisarza realistycznego. Do pewnego stopnia jego powieść U schyłku dnia odbierana była jako bardziej brytyjska niż powieści rodowitych Anglików, ale jego najnowsze dzieło zaprzecza temu stereotypowi klasyfikowania. Niepocieszony większości krytyków wydaje się powieścią trudną do określenia, ale dla mnie jest to klasyczna powieść kafkowska, której nie powstydziłby się nawet sam autor Zamku. Realistyczne dialogi i konstrukcje postaci przeplatają się z absurdami rodem z nocnych koszmarów, kiedy to bohatera powieści wyciąga się z łóżka i w piżamie ciągnie na ekskluzywne przyjęcie ku czci zdechłego psa. Bohater potrafi zobaczyć, co dzieje się za ścianą, słyszy prowadzone tam rozmowy; jego jazda windą na pierwsze piętro trwa czasami kilkanaście minut, ale go to wcale nie dziwi. Porusza się on w labiryntach rodem z Procesu Kafki, a czas wydłuża się lub skraca w zależności od przebiegu wydarzeń. Powieść jest labiryntem, podróżą w zakamarki pamięci, w której wszystko się miesza. Czy jest absurdalnym snem bądź dotkliwą jawą, czytelnik sam musi to rozstrzygnąć. Bohater przyjeżdża, by dać koncert, ale okazuje się, że przez mieszkańców miasta wykorzystywany jest do tylko im wiadomych celów: ktoś chce pochować psa przy akompaniamencie jego gry, ktoś inny pochwalić się znajomością z nim przed przyjaciółmi, a grupa boyów hotelowych zamierza poprosić go o przemówienie w ich sprawie. Usiłuje on więc odnaleźć swoje miejsce wśród otaczającej go rzeczywistości, ale z góry skazany jest na porażkę. Powieść obfituje w absurdalny humor, tak dobrze znany z powieści Kafki. Dialogi przy pierwszym zetknięciu wydają się nadmiernie rozbudowane, ale po chwili czytelnik daje się im wciągnąć i zawładnąć. Małomiasteczkowy świat powieści, choć pozornie odległy od codzienności, wydaje się jednak szalenie bliski i porażający. Polecam.