Gabriel Garcia Marquez, laureat nagrody Nobla, wybitny pisarz kolumbijski, autor najbardziej znany ze „Stu Lat Samotności”, w 1975 roku pisze powieść „Jesień Patriarchy”, będącą wizją – symbolem dyktatury w regionie Karaibów. Uznaje się ją jako traktat o władzy w wydaniu latynoskim. Autor jest znany ze swojej przyjaźni z Fidelem Castro oraz sympatyzowania z grupami rewolucjonistów co bez wątpienia miało wpływ na jego twórczość.

Powieść jest zapisem schyłku życia dyktatora, który boryka się ze wszystkimi problemami związanymi z utrzymaniem władzy oraz słabościami starzejącego się i niedomagającego ciała. Bohater żyje w ciągłym strachu przed wrogami, rozwiązując potencjalne zagrożenia terrorem i represjami.

Kolejnym motywem (przejawiającym się także w wielu innych dziełach Marqueza) jest samotność i nieuchronność przeznaczenia. Dyktator żyje samotnie w swoim pałacu a uczuciem, którego najbardziej mu brakuje jest miłość.

Jest to kolejna powieść Marqueza, którą czytałem i mimo iż uznawana ona jest przez niego samego jako najlepsze dzieło, sposób narracji przypominający baśń, forma zawierająca zdania wielokrotnie złożone, ciągnące się przez wiele stron, brak akapitów, powoduje że ta powieść absolutnie do mnie nie przemówiła. Co więcej – miałem poważne problem by przez nią przebrnąć. Być może jeszcze do nie nie dorosłem. Z drugiej strony przedstawiony opis dyktatury jest bardzo sugestywny i kilka wątków niewątpliwie zasługuje na uwagę. Przytoczę tutaj jedną ze „złotych myśli” która mi utkwiła w pamięci: „gdyby gówno miało jakąkolwiek wartość to biedacy rodziliby się bez dupy”. Daje jej ocenę (3/5).