oddzielona od otoczenia
szklaną ścianą
której przezroczystość
doskonale imitowała nieistnienie

unosiła się w cieczy
której niska temperatura
wysysała energię życia

zawieszona na granicy
między być albo nie być

nie mogła utonąć

początkowo
starała się uchwycić
czegoś stałego i pewnego
czegokolwiek

bezsilnie miotała się
by zrozumieć
że nic jej nie pocieszy

oplątana wodorostem obojętności
tak bardzo chciała przestać być

znikała

gram po gramie
minuta po minucie
coraz bardziej stawała się nikim
coraz mocniej nie czuła nic

iskra na granicy świadomości
przebłysk uczucia
zapowiedź końca wiecznego lodu

złapała się tego mocno i pozwoliła
by wypełniło pustkę komórek ciała

stała się blaskiem

- Mamo! Rybka umarła!

hmm nie bede oceniał nie powiem czy jest dobrze graficznie ortograficznie czy inne ficzne"" rzeczy bo nie mnie o tym mówić
ale Powiem że Wiersz ładny zmusza do myslenia zwłąszcza koniec mi sie podobał pomimo tego ze jest to smutny wiersz to jakos tak nie wiem dlaczego na początku wydawało mi sie że piszesz o jakiejś osobie zakochanej Oczywiście nieszczęśliwie ale jednak Zakochanej może i bredze ale odniosłem takie wrażenie Miło było poczytać

Jak dla mnie to wiersz o głębokiej, dojmującej samotnośći. I uczuciu izolacji, dystansu między ludźmi.
Akurat niekoniecznie w wyniku nieodwzajemnionej miłości, choć pewnie też, dlaczego nie.

Jest coś takiego, czego szukają bohaterowie powieści Hłaski, z czym obnoszą się bohaterowie Sartra.
Ten wiersz jest o tym "czymś ", z jednym wyjątkiem: napisany jest z kobiecą subtelnością.

Dla mnie to wiersz, przede wszystkim, o samotności, które po jakiś czasie przechodzi nawet w depresję i może się źle skończyć...

To bardzo poruszający utwór, w dodatku dobrze napisany