rozkwita
jak jasny temat
z kilku
srebrzystych motywów

łąka
pełna kwiatów
rzuconych
na pięć czarnych linii

kilka modulacji
gwałtowne crescendo
czasami staccato
rubato

symfonia
na dwa serca
nie znająca
końca

najpiękniejsza z pięknych
najwieczniejsza z wiecznych

Unendliche Melodie
Miłość…

Piękny, równy, żadnych niepotrzebnych i fałszywych nut, bez zbędnego patosu, z ciekawymi przejściami od kwiatów do pięciolinii, od wiosny do.. miłości. Poruszający

Tak czytam już któryś raz Twój wiersz i nieodparcie przywodzi mi na myśl Cztery pory roku Vivaldiego. Jedni mówią, że nie ma takich słów którymi można by opisać tę muzykę-poezję dla ucha, a każdy nie wiadomo jak długi poemat nie odda jej w pełni. Są i tacy, czego przykładem jest Twój wiersz, twierdzący, że tylko kilka prostych słów jest w stanie opisać urok tego muzycznego dzieła. To tylko moje przemyślenia, ale pewnym jest, że pierwowzorem tego wiersza równie dobrze mógł być inny utwór lub pora roku sama w sobie, niosąca przebudzenie do piękna, do miłości. Czyż nie tak?