Chciałbym abyście podzielili się ze mną swoimi uwagami na temat tej książki. Po przeczytaniu uważam, że jest dość ciekawa i warta uwagi.
Która opowieść pielgrzymów według was była najlepsza i dlaczego?

Dla mnie najciekawsze były dwie opowieści - księdza i Kassada. Pierwsza, gdyż bardzo zaskakujący i ciekawy był koniec opowieści oraz to, że aż chciało się czytać żeby dowiedzieć się co się "tam" (ci co przeczytali wiedzą, a tym co nie czytali nie będę psuł zabawy ) znajdowało. Natomiast opowieść Kassada ze względu na szybką akcje oraz to, że był tam wątek "bohatera od zera" co bardzo lubię.
Natomiast inne opowieści były ciekawe, ale już nie tak zaskakujące i szybkie w sensie akcji, oczywiście tylko według mojej opinii.

Dla mnie to b. ciekawa książka, warta polecenia. Choć w sumie to S.F., z którym nie przepadam uważam, że to literatura obowiązkowa. IMO wszystkie opowieści były ciekawe, nie chce się wypowiadać która mi się bardziej podobała, bo to jest kwestia gustu. Kawał dobrej roboty:D Jedyne co trochę rozbawiło mnie w opowieści Kassada to jego "upadek" na planetę i te opowieści o regeneracji w zawiesinie RNA:D:D:D Rozumiem, że książka ma już prawie 20 lat ale czytając o takich kuracjach nie mogłem powstrzymać się od śmiechu:D No ale to tylko wina "wieku" tego ciekawego dzieła.
Polecam również kontynuację Hyperiona: "Zagłada Hyperiona". Podobnie jak "jedynka" trzyma w napięciu i jest nie gorsza od poprzedniczki!

Panie i Panowie, ciut mnie dziwi że tak mało osób wypowiada się na tema tego wspaniałego dzieła(). Jak dla mnie jeśli chodzi o pierwszą część czyli wspomniany Hyperion, jest jak dla mnie opisana w nie konwencjonalny sposób gdyż ukazuje dziejów znanych rejonów ludzkości z punktu widzenia kilku różnych postaci. Dość dawno nie spotkałem tego typu książki. Najciekawszą opowiedzianą historią, była opowieść konsula. Nie będę zbytni się na ten temat rozpisywał by nie psuć frajdy przyszłym czytelników, powiem tylko że jest to człowiek który pomimo smutku i goryczy noszonych w duszy umie odnaleźć swoje miejsce w galaktyce.
Oczywiście godne polecenia są również dwie pozostałe części które ukazały się w Polsce czyli Upadek Hyperiona oraz Endymion.

Dan Simmons - ten gość mnie powalił. Nie wiem jak to się stało, ale nie trafiłem na niego wcześniej. Teraz wpadło mi w ręce nowe wydanie Hyperiona. Jak młodszy byłem to trochę liznąłem poezji Keatsa, całkiem odjechany poeta z przełomu wieków. Jak niektórzy nasi z Młodej Polski. Był ciekawy ale do czasu, kiedy jego wizje przeciwstawione zostały koncepcji przyszłego świata. W życiu bym nie uwierzył, że z twórczości tego wierszoklety można wykuć takie pomysły. A Simmons potrafi. Jak wpadniecie w te tomy to gwarantuję nikt was nie zobaczy przez najbliższe lato...Generalnie to cztery tomy (Hyperion, Zagłada Hyperiona, Endymion, Triumf Endymiona), aktualnie wydane pierwsze dwa. Na resztę czekamy. Dla mnie najciekawsze jest budowanie kultu Chyżwara, potwornej istoty, która wpłynęła na losy wszystkich pielgrzymów. Z ciekawszych opowieści wydaje mi się opowieść poety, zwłaszcza ze względu na jej finał w drugim tomie. Moim zdaniem opowieść się nic s nic nie zestarzała.

Już jest wydana trzecia część, właśnie przymierzam się do zakupu. Widziałem ostatnio w Empiku. Jak czytałem drugą część to nie była już tak porywająca jak poprzednia, ale dalej czytało sie z przyjemnością.

masz na mysli endymiona? hyperion i endymion to chyba najlepsze sf wszechczasow (przynajmniej dla mnie ). w endymionie jednej rzeczy nie moglem wybaczyc autorowi - ze zmienil glownych bohaterow, poza tym powiesci endymiona sa rownie dobre jak hyperion. no i co za zakonczenie! (kto czytal ten wie co mam na mysli)

„Hyperion” to powieść, która rozczarowuje. Dan Simmons, spotkany gdzieś poza literackim Parnasem, wzbudziłby zapewne nie lada entuzjazm, ale postawiony wśród klasyków gatunku – wypada, niestety, blado. Jego powieść, porównywana często z genialną „Diuną”, ustępuje w rozmachu i wyobraźni dziełu Franka Herberta. „Hyperion” jest znacznie bardziej kameralny, jego świat nie tak spójny i imponujący.
W głównym wątku tej powieści właściwie nic się nie dzieje – gdyby odrzeć „Hyperiona” z dygresji prezentujących dzieje bohaterów, stałby się zaledwie wstępem do większej całości. Opowieści pielgrzymów, choć bardzo ciekawe, nie znajdują w głównym wątku sensownego powiązania i czynią z książki raczej zbiór opowiadań, niż spójne fabularnie dzieło literackie.

Cóż, każdy ma prawo do swojej opinii . Ja w ciągu swoich 35 lat życia przekopałem się przez tony książek fantastycznych m.in. takich rodzynków jak np. "Ludje kak bogi" Sniegowa, co obrazuje jaki na przełomie lat 80 a 90 był rynek wydawniczy. Obecnie mamy tak duży wybór, że trudno jest trafić na naprawdę dobrą książkę, napisaną chociaż przez sprawnego rzemieślnika, nie mówiąc już o mistrzu gatunku. O tym, czy Simmons jest jedynie rzemieślnikiem czy też mistrzem, niech każdy oceni sam. Zapewniam jednak, że przeczytanie cyklu Hyperion, Ilion czy też Terroru nie będzie straconym czasem. A co do Diuny Franka Herberta, trudno polemizować w tej kwestii - jest to klasyka gatunku. Tylko nie wiem, czy autorowi poprzedniego postu chodziło tylko o pierwszy tom, czy tez o cały cykl. Bo cykl choć naprawdę dobry i trzymający poziom w kolejnych tomach mimo wszystko trochę go traci.

Hyperion poznałem parę ładnych lat wstecz ,lecz wtedy dostępny był dla mnie tylko pierwszy tom . Co gorsza wydanie które posiadam nie zawierało żadnych informacji na temat kontynuacji, więc z lektury pamiętam przede wszystkim swoiste rozczarowanie z powodu zakończenia zostawiającego zbyt duży niedosyt . Teraz gdy dostępne są kolejne tomy chyba powrócę do tej pozycji bo czytało się to bardzo przyjemnie

Hyperion imo sam w sobie może byc traktowany jako oddzielna całość. Często słyszałem że jest najlepszym tomem cyklu. Cuż. Mnie powalił zmiażdżył, przeżuł, wypluł i podeptał cały cykl. Każdy kolejny tom zmienia odbiór poprzednich. Być może Hyperion jest napisany najzręczniej (bo faktycznie kazde z opowiadań przesiąknięte jest indywidualnym stylem bohatera) ale cały cykl nabiera nowych znaczeń.
Musze powiedzieć, że na mnie największe wrażenie zrobiła historia tragicznej miłości bohaterów ostatnich 2 tomów - autor naprawdę musiał być kiedyś zakochany jesli tak to opisał . Przypomniał mi jak cenne jest to co mam i jak ważne jest by chłonąć kazdy moment związku (kocham Cie Słonko ). Dodatkowo filozoficzne rozważania, dylemat pomiędzy poswięceniem i miłością, świadomość nieuchronności kresu...
Nie przedłuzając tych osobistych wynurzeń - cykl Hyperiona jest jedną z najważniejszych ksiązek jakie przeczytałem.

Czy coś w tym zadniu nie kłuje Cię w oczy?