Powieść pisana jest z perspektywy 15-letniego autystycznego Christophera. Nasz bohater organizuje swój świat za pomocą jedynych narzędzi, jakie rozumie: matematyki i logiki. Wszystko, co wymyka się z ich ram, jest nieprzewidywalne obce i przerażające. Christopher je tylko potrawy, które mają kolor czerwony, swój nastrój uzależnia od przejeżdżających samochodów i nie rozumie, co oznaczają te dziwne grymasy na ludzkich twarzach. Mimo to Christopher decyduje się na rozwikłanie tajemniczego morderstwa psa sąsiadki. Myślicie, że dostaniecie ckliwy bełkot, dobry dla zdezelowanych licealistek - nic bardziej mylnego! Książka jest w swej prostocie genialna i bardzo autentyczna. Nie ma w niej ckliwości. Jest za to możliwość ujrzenia świata i życia z zupełnie innej (lecz także możliwej - wcale nie fantastycznej) perspektywy. Opowieść wciąga i porusza (ryczałam jak bóbr, co mi się zdarza bardzo, ale to bardzo rzadko), ale to, co mi się w niej wydało najcenniejsze, to to, że daje jasną odpowiedź, po co człowiekowi są uczucia i jak trudno bez nich żyć.

O tak, miałam niezaprzeczalną przyjemność czytać tę książkę... co prawda dość dawno, jednakże pamiętam jakie wywarła na mnie wrażenie ;] pożyczyłam ją przypadkiem od koleżanki, następstwem była nieprzespana noc... bardzo ciekawie ujęte kąty widzenia, a elementy logistyczne wprost wspaniałe ;]

Edit by Mori: Tekst nie spełnia wymogów działu Recenzje. +1