Myślimy, ze to co nas otacza
Jest dobre, ważniejsze niż
Nasze wlasne uczucia.
Nasze wnętrze.
Nie zdajemy sobie sprawy z
Tego co naprawde ważne.
To co teraz jest wokół nas
Zniknie gdy i my znikniemy
Ważne rzeczy
Będa trwać wiecznie.

Po pierwsze, nie czuję tu ani grama poezji (mimo że nie jestem dogmatycznym wyznawcą rymów).
Po drugie, nie zgadzam się z tezą utworu. Nie wygląda ona na przemyślaną.

Osobiście dla mnie najważniejsze jest to, co nietrwałe, ulotne i kruche. Takie jak moje życie i moich bliskich, oraz czas, w którym żyję.
Dla mnie wieczność jest nieistotna, gdyż mnie nie dotyczy.

Ale cóż moja opinia znaczy wobec wieczności?...

Zgodzę się z przedmówcą - ani grama poezji. W dodatku zdania złożone dość nieporadnie. Zgodzę się i z tym, że autor tezy nie przemyślał. Mam wrażenie, że utwór powstał na kolanie, napisany w ciągu kilku minut - wybacz, jeśli się mylę i "wiersz" ten jest wynikiem wielu dni wybierania odpowiednich słów, by wyrazić myśl. Wynikiem wielu niedospanych nocy i wyrzuconych, pokreślonych kartek. Kunszt bowiem wymaga czasu.

Podobnie jak elohim.sabaoth, uważam, że najważniejsza jest teraźniejszość. Tu i teraz. Wczoraj już się nie liczy, a jutro może nigdy nie nadejść.

Chciałam też zauważyć, że przeczysz sama sobie. Mówiąc, że myślimy (tu daleko idące uogólnienie - jak się okazało błędne), że to co nas otacza
jest ważniejsze niż nasze wnętrze - wskazujesz na wielką wagę naszych uczuć. Później mówisz, że to co nas otacza zniknie razem z nami - i tu błąd, bo ja umrę, ale moje biurko zostanie (nie rozpłynie się przecież w nicości wraz ze mną).
"Ważne rzeczy będą trwać wiecznie." -> Nasze uczucia raczej nie przetrwają wieków. Cóż, więc jest takie ważne, że przetrwa wieki? Budynki i konstrukcje runą, książki się rozpadną, słowa i ludzie popadną w zapomnienie, świat się skończy, a wszechświat skurczy i znów wybuchnie. Myśląc o wieczności można tylko popaść w depresję, bo nic nie przetrwa próby czasu. Czy zatem nic nie jest ważne?