Spójrz łza jak perła biała
spływa mając smak gorzko słony.
Zostaw.. chce żeby była
pamiątką skryta miedzy
księgi życia strony

Dałeś mi silne swe dłonie
w które oddalam pragnienia,
weź i serce które ciągle plonie.
Pozwól zachować
najwspanialsze wspomnienia

Widzisz? słońce się za horyzontem chowa
gasząc blask swoich promieni
Cichną już w marzeniach szeptane słowa
dzień w nieprzenikniona
ciemna noc się zmieni

Wzlecę tam gdzie księżyca tracza
blaskiem swoje gwiazdy wola,
póki sil by odejść jeszcze starcza....
Słyszysz? Ten szum...
to skrzydła anioła...

Zaciekawiła mnie konstrukcja wiersza, a w szczególności udana próba świadomego zakłócenia rytmu tradycyjnej czterowersowej strofy z rymem przestawnym. Dodatkowy wers wtrącony jako przedostatni w każdej zwrotce mógłby tutaj wzmóc pewne napięcie, jak oddech zaczerpnięty przed wygłoszeniem pointy. Trochę jednak tej pointy zabrakło, na przykład w postaci jakiegoś nietuzinkowego i zaskakującego stwierdzenia. Moim zdaniem wiersz stracił przez to nieco na wyrazistości. Czyta się go łatwo, ale pamiętać o nim będzie trudno …
Warto też pouzupełniać ogonki w polskich literach i poprawić inne "literówki"