Przyjaźń ma smak pomarańczy,
Zapach kwiatu róży.
Lekkość liścia, co z wiatrem tańczy,
Siłę grzmotu podczas burzy.

Dłoni ciepło zrozumienia,
Dusz bezustanna rozmowa.
Uśmiech wśród łez wzruszenia,
Pociechy magiczne słowa...

Za ten smak pomarańczy,
Za róży zapach, który motyl goni,
Za liść, który tańczy,
Za ciepło dłoni,
Za dusz rozmowę,
Za pociechy słów wiele,
Za serca połowę…

Dziękuję Wam Przyjaciele...

podoba mi się ten wiersz, ponieważ jest w nim wiele ożywień natury oraz zastosowałaś rym typu ABAB w tym miejscu:
"Za dusz rozmowę,
Za pociechy słów wiele,
Za serca połowę…

Dziękuję Wam Przyjaciele..."

rozmowę do połowę oraz wiele do przyjaciele

A ja powiem z trochę innej beczki. Mówią, że przyjaźń jest starszą siostrą miłości, a granica między tymi dwoma jest bardzo cienka, szczególnie wśród płci przeciwnej. Ja dodałbym, że przyjaźń ma smak świeżej pomarańczy, ożywczej i krzepiącej. Tego za co dziękujemy przyjaciołom nie spisałby na wołowej skórze, ale tych kilka wersów znakomicie to przybliża. Na uwagę zasługuje też delikatność wiersza, bez zbędnego patosu i podkreślenie wielką literą jak ważni w życiu są Przyjaciele.

Zapachniało świeżością, optymizmem i radosną życzliwością dla ludzkiego rodzaju. Soczysta, pachnąca pomarańcza nieodparcie kojarzy się z tekstem znanego przeboju Tadeusza Woźniaka, którego klimat, podobnie jak w prezentowanym utworze, też jest przesączony bardzo pozytywną nutą. Pewnie dlatego przetrwał tyle lat i ciągle jeszcze go często słychać przy wtórze ogniskowej gitary. Życzę autorce, aby jej utwory zawsze dźwięczały tą melodią, bardzo sympatyczną w odbiorze.