Znieczulony na wszystko dookoła
Myślami kopie wielki dół
Zakopuje w nim te wszystkie myśli, chwile i słowa
By potem móc znów
w mą apatie pogrążyć sie...
Dzięki Tobie i przez Ciebie
Nie chce mi sie nic
Nie cieszy mnie żadna rzecz
Nie słyszę śpiewu ptaków
Nie widzę kolorów
Tylko szarość
Ma apatia dopada mnie
I zostanie już przy mnie
By nie czuć bólu
Nie czuć słonych kropli na policzku
By nie czuć nic

Dobrze opisujesz stan apatii ale czegos brakuje. Wiersz nie wywoluje takiego smutku jakiego sie spodziewalam.
Podczas czytania wersy :



wybily mnie z rytmu. Nie pasuje mi 2x "mnie" linijka pod linijka i skoro podmiot mowi o sobie to bardziej pasuje bym a nie by. Ja bym to napisala tak:






Mam nadzieje, ze nie napisales tego pod wplywem wlasnych doswiadczen z uczuciem apatii, chociaz chyba kazdy z nas jej doswiadczyl choc raz. Tez czasem znajduje sie w tym dziwnym stanie, szczegolnie jak sie pokloce z pewnym jegomosciem... i tez wtedy mam ochote zakopac ale nie mysli tylko jego!

Jak dla mnie to Twój opis apatii jest za bardzo "żywy".

Mam nadzieję, że prawdziwa apatia jest ci obca i oby tak już zostało.

Gdybym mogła coś zasugerować, to pominęłabym te dwie linijki:


"Ma apatia dopada mnie
I zostanie już przy mnie"

Po "Tylko szarość" dałabym wielokropek.


Oczywiście to moje jak najbardziej subiektywne uwagi.