Gdzie się wybierasz
po przez gąszcz zadumania
z ciężką głową wbitą ciasno między dłonie
sztywna wpasowana
w zdrewniały nagle pejzaż.

Gdzie zmierzam pustą alejką podążam przez
białą kartkę.
W zaułki mojej wyobraźni
skąd trudno cokolwiek mi wydobyć
gdyż jest zamknięta w sobie.

Dokąd zmierzamy zostawiwszy
miłe nam wszystkie strony życia
z ciasną pętlą nie-do-wiary na szyi
ze wzrokiem skamieniałym.

Mam pewne uwagi do formy i treści utworu.
Co do formy:
Każdy autor decyduje sam o przyjętej strukturze wiersza i oczywiście nikomu nic do tego. Mam jednak wrażenie, że gdyby poprawić nieco podział zwrotek na poszczególne wersy i wyodrębnić początek każdej zwrotki, utwór zyskałby na swojej rytmice i stałby się lepiej „przyswajalny” dla odbiorcy. Myślę, ze wyeksponowanie retorycznego pytania, zawartego na wstępie każdej strofy, uporządkuje przekaz i zwróci uwagę czytelnika na zasadnicze myśli zawarte w utworze. Mogłoby to wyglądać następująco:

„Gdzie się wybierasz
poprzez gąszcz zadumania …
...
Gdzie zmierzam
pustą alejką podążam przez białą kartkę …
…
Dokąd zmierzamy
zostawiwszy miłe nam wszystkie strony życia …”

Co do treści:
Treść jest jasna, czytelna, a sposób jej prezentacji interesujący. Poczucie zagubienia dręczy dziś wiele osób, choć niewielu się do tego otwarcie przyznaje. Myślę, że utwór może poruszyć jakieś czułe struny w niejednym umyśle.

Dziękuję za krótką recenzję moich prób literackich. Pisanie jest dla mnie formą utrwalania stanów emocjonalnych ,do których z ciekawością po jakimś czasie wracam.