Kaci zakątek.


Stała sobie szubienica

W szczerym polu

W krzyżu dróg

Stała sobie samotnica

A wiatr pieścił, bujał, huśtał

Jej pętlicę ile mógł

Stała sobie wszetecznica

Obok niej przechodził Bóg

I zapytał, gdzieś po chwili

Gdy nie wiedział pierwszy raz

Kto cię stworzył

Kto dał siłę

Byś tak życie niewoliła?

Kto?! Ryknęła śmiechem młodym

Krwią karmionym od stuleci

On! Ten tutaj wiatrem gnany

Na długości pętli swej

To ten człowiek co brzmi dumnie

Albo raczej jego cień….

Wielkie uznanie dla umiejętności doboru słów i budowania klimatu. Myślę, że to jest niesprawiedliwe, że tak dojrzały wiersz pozostał dotąd niezauważony. Utwór brzmi dla mnie jak krzyk rozpaczy kogoś, kto musi znosić wszelkie upodlenie zgotowane przez los i pozbawionego jakiegokolwiek wsparcia. Bardzo pesymistyczne, ale muszę przyznać, że zrobiło na mnie wrażenie. Napisz coś jeszcze, naprawdę powinienieś,a ja może lepiej zrozumiem twoje intencje i ich podłoże.

Brawo ! Ja również jestem pod wrażeniem. Homo faber , który pada ofiarą własnych dzieł i potrafi wprawic w zdumienie nawet Stwórcę . Mnie utwór skojarzył się ze średniowiecznym moralitetem. Byc może ze względu na ponadczasowe przesłanie .Posłużenie się personifiakacją dało znakomity efekt . Szubienica syta krwi ,karmiona nią od wieków wydaje pełen goryczy sąd o człowieku : jest on dumny ze swych dzieł, a tak często sieje zło i zniszczenie.