A kiedy będę pyłem, będę piachem,

będę tańczyć z Wiatrem ponad światem

będę rodzić kwiaty, karmić drzewa,

aby ptak, co noc wśród drzew mógł śpiewać.



Kiedy będę pyłem, bedę światem,

moje włosy bedą babim latem,

usta twoje deszczem rozcałuję,

choć bez ciała i krwi...

Czytając to, przypomina mi się cmentarz, gdy jest wiosna...
Klimat wierszu mi się strasznie podoba. Taki unoszący się w powietrzu
Każdy inaczej pojmuje tą śmierć...

bardzo ciekawe podejście do śmierci, wiersz wydaje sie taki leki i nie sprawia wrażenia przemijalności życia

Wow! Naprawdę coś. Jak nie przepadam za poezją tak to mnie poruszyło do głębi. Wiersz tak lekko traktuje taki ciężki temat śmierci nic mu nie ujmując. Śmierć ukazana jako początek innego,nowego życia (nie mylę się?-nie jestem najlepsza z analizy wierszy). Mam nadzieję, że twojej poezji jeszcze dużo znajdę, a im więcej tym lepiej. Prawda?
Życzę Ci dorwyrko dużo weny twórczej

Pozdrawiam Wniebowzięta Ka

Ciekawy wiersz, mówi o śmierci, ale nie o końcu tylko bardziej o początku. Coś w stylu radosna śmierc.

Nie powiem że jestem zaskoczony ,tyle postów ,wierszyk siedzi w dziale już od ponad miesiąca nikt go prawie nie widział a teraz jak miło:)) (to zdanie nie dotyczy Ka i Justyny-Karoliny w Waszym komentarzu widzę dużo szczerości)
A co do wiersza nie będę mówił za Linkiem o gniotach i nagrodzie Nobla ale doskonale oboje wiemy że masz lepsze kawałki .I zaśpiewane przez Ciebie wiele zyskują

Podoba mi sie optymizm plynacy z tresci; widac, ze autor traktuje zycie jako uwiezienie duszy w ciele:)

optymistyczna, piękna wizja. Mało w dzisiejszym świecie takich pozytywnie nastawionych ludzi...Większość boi się śmierci . A w końcu CZYMZE JEST SMIERC JESLI NIE WYZWOLENIEM?

Ja bym się tu bardziej dopatrywał panteistycznej wizji świata niż pozytywnego patrzenia na śmierć. Aczkolwiek jako chroniczny przeciwnik pytań o to, co poeta chciał powiedzieć, wolę patrzeć na to, co odbiorca chciał dostrzec.
A co ja dostrzegłem?
-Panteizm - po śmierci ciała staję się światem (przy odrobinie manipulacji i nieco innym rozłożeniu akcentów można też doszukiwać się skrajnego materializmu;-))
*nie jest to raczej panteizm w wydaniu azjatyckim;-)
-Niespełniona miłość (???) to kolejny wątek godny spojrzenia. Ostatnie dwa wersy to sugerują...

Swoją drogą ciekawe, czy dorwyrka miała choć blade pojęcie, że takie mogą być interpretacje:) Ja zwykle nie wiem o czym mówią ludzie, którzy podejmują się interpretacji moich tekstów:D

Miała, nawet nie blade a całkiem jasne, zawodowo zajmuje się interpretacją wierszy.Dlatego też nie chciała wrzucać swoich tekstów tutaj ,zresztą już tego nie zrobi.To ja ją do tego namówiłem i nie żałuję .Swoją drogą panteizm ,śmiem twierdzić ,nie ,w tym wypadku jestem pewny ,trafiłeś kulą w płot i to taki wielgachny parkan.Ale jak powiedziałeś "co odbiorca chciał dostrzec"

Smierc nie jest koncem jest poczatkiem,pieknie to pokazalas jestem naprawde podekscytowany.Wiersz jest uduchowiony mam wrazenie ze zyje wlasnym zyciem.Jego uniwersalizm jest doskonaly,mozesz mu dac jakie chcesz imie("Nadzieia","Nirwana",...).Nie wiem jaka jestes ale sadze ze ktos kto tak pisze jest wolna i wyzwolona persona.To co chcialas wyrazic jest twoja prywatna sprawa wiec nie nam to interpretowac.Mam diametralnie inne odczucia niz inni komentatorzy widze w nim refleksyjna radosc wynikajaca z tego ze dzien nie konczy sie zachodem slonca.
Powinnas umiescic tu inne swoje wiersze chyba ze to jedyny napisany w potrzebie chwili.

Świetny wiersz! Daje nadzieję na... lepsze życie po śmierci . No i zmusza do refleksji nad własnym życiem. Chociaż mówi o śmierci, jest lekki i optymistyczny. Nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że jest... zwiewny. Nie wiem jak wiersz może być zwiewny. Nieważne. Ważne że jest cudowny.

Ciekawe i piękne. Nawet po śmierci można być szczęśliwym. Bez powłoki cielesnej można dojść tam, gdzie za życia. A może dojść i robić to, co się pragnęło /usta twoje deszczem rozcałuję/, lecz było nieosiągalne? Wiersz jest lekki, radosny. Duch po prostu cieszy się, że jest duchem a nie żywym człowiekiem. Gratuluję.

Pokazuje radosc w zwiazku ze swoja smiercia, chociaz rzadko kto tak do tego podchodzi...czytajac ten wierszy wydaje mi sie jakbym byla na cmentarzu przy grobach bliskich i myslalabym czy dusza i myslalmi sa wsrod nas...

Mimo, ze wiersz jest o "zyciu", ktore bedziemy wiedli po naszej smierci to bije od niego radosc. Staniemy sie czescia przyrody i staniemy sie podatawa do nowego zycia. Bardzo lekko sie go czyta i jest wyrazisty.