Bladzac po czarnym niebie mego swiata,
poszukuje zmarszczek, ktore wyrzezbily mijajace lata.
Doswiadczenia zyciowe dodaly mi odwagi,
a niepowodzenia doczesne upragnionej powagi.
Zachowuje pelny dystans do mych mysli
i nie zastanawiam sie co sobie ktos pomysli.

Moze jestem szalona. Moze czarujaca
ale od milosci uciekalam w podskokach zajaca.
Uciekalam tak przez cale me zycie,
zdrapujac szponami z serc ludzkich poszycie.
Ogolacajac je z uczuc wszelkich
bo nie bylo miedzy nimi wielkich.

Jednak kochalam mocno i wiele razy
lecz wracalam zawsze do swej tajemniczej bazy.
Tam byla samotnosc, cisza, wytchnienie;
tam widzialam kazde male skinienie;
tam byla moja niebianska swiatynia...
Teraz jest to jedna, wielka ruina.

Zaden z nich nie stanal ze mna przy oltarzu
w kosciele z Najswietsza Panienka w witrazu.
Nigdy z mych slow nie padlo slowo: "kocham",
bo wiedzialam, ze sie wkrotce odkocham.
Zadnemu z nich nie poswiecilam zycia.
Balam sie tajemnic mych odkrycia;
balam sie ograniczen i niewoli,
pragnelam wolnosci i swawoli;
balam sie wymowek i oszczerstw,
pragnelam komplementow i pochlebstw.
Uciekalam przed publicznym ponizeniem
a teraz klaniam sie im z unizeniem,
bo lata mlodosci i urody ulecialy.
Teraz czasy starosci i surowosci nastaly.

W chwili tej byc sama to dla mnie przeklenstwo.
Chcialabym miec chociaz male malenstwo,
ktore do serca moge przytulic,
moimi troskami i pociechami obtulic.
I powiedziec to w koncu... komus... szybko:
"Kocham Cie skarbie" - to wyjasnia wszystko...