Mokry, lepki czas przepływa przez palce
rozpoztartych dłoni.
Łapię czas,
zaciskam palce,
zaciskam dłonie.
Czuję lepki posmak przeszłości gdzieś
między wszechświatem, a opuszkami moich palców.
Tęsknię
i trwam___

Moje uznanie za doskonale dobrane słowa opisujące wszędobylski czas, wiecznie przeciekający nam między palcami. Od samego początku czuje się motyw przemijania w wierszu, nie wiem czy taki był zamysł, ale to moje wrażenie. Spodobał mi się też zwrot lepki posmak przeszłości oraz dalszy fragment przywodzący na myśl zapewne szczęśliwe chwile które minęły, z nadzieją i niemal pewnością, że kiedyś jeszcze powrócą. Bardzo częsty motyw powrotu do szczęśliwej przeszłości, doskonale jest widoczny w tym wierszu i choć w kilku słowach, ale za to przemawiających do wyobraźni.
Biorąc pod uwagę oprawę wiersza, czy przedłużony podkreślnik na końcu jest odpowiednikiem wielokropka? Pytam, ponieważ tak jakoś psuje według mnie układ wiersza, a lepszy byłby ten wielokropek.

Tempus fugit Wiersz spodobał mi się . Szczególnie zauroczył mnie fragment :"Czuję lepki posmak przeszłości gdzieś między wszechświatem, a opuszkami moich palców. " Wspomnienia , oczekiwanie, powolny i nieubłagany czas... Skojarzyło mi się z piosenką Maanamu : "Krakowski spleen" .Razi zaś błąd ortograficzny i może troszeczkę psuje efekt powtórzenie słowa "lepki".

Dziękuję za wyrazy uznania i równie cenne słowa krytyki;) Przedłużony podkreślnik wydał mi się bardziej odpowiedni ponieważ zwykle wielokropek kojarzy mi się z zamyśleniem, a nie taki efekt chciałam uzyskać;) Przedłużony podkreślnik (cienka długa linia) według mnie bardziej obrazuje czas. Bez początku i końca, jednostajny i nieprzerwany. To trwanie umieszczone między jednym a drugim "końcem" wieczności.<- myślę ze umieszczenie słowa "końcem" w cudzysłowiu jest wystarczająco czytelne, ponieważ powszechnie uważa się że wieczność nie ma końca;)

Myślę, że przesłanie tych strof może głęboko poruszyć wielu odbiorców. Wspomnienie dawnych niespełnionych marzeń jest zmorą wielu ludzi, którzy chętnie uciekają myślą do szczęśliwych chwil z przeszłości - zwłaszcza tej młodzieńczej, kiedy czas nie uciekał tak szybko przez palce... Trochę zgrzyta ostatnie słowo "trwam"- w kontekście wcześniejszych wynurzeń sugeruje stan pewnej spełnionej usatysfakcjonowanej kontestacji. Podejrzewam, że nie taki był zamysł.
A może się mylę i powinieniem przeczytać ten utwór jeszcze kilka razy ...
W każdym razie słowa uznania - utwór robi wrażenie.