Witam!

niedawno zapoczątkowałem dyskusję nt. Artura Baniewicza w dziale fantastyka. Po ukończeniu cyklu o Debrenie z Dumayki wziąłem się za powieści sensacyjne tego autora.

Po przeczytaniu "Drzymalski przeciw Rzeczypospolitej" muszę przyznać, że jest to literatura bardzo ciekawa, ładnie napisana. Czyta się przyjemnie i lekko, spora doza niezłego humoru - słowem, książkę przełknąłem ze smakiem (nie dosłownie). No i nie było tak beznadziejnego zakońćzeina jak w "Gdzie księżniczek..." :) NO i sporo mniej wydarzających się nieprawdopodobieństw.

Co o tym sądzicie? Jak na tle tej książki wypadają inne powieści sensacyjne Baniewicza?

"Afrykanka "
Akcja tej powieści toczy się w ogarniętej wojną domową Etiopii, w niedalekiej przyszłości. Oddziały ONZ, w skład których wchodzą też Polacy, usiłują zapobiec chaosowi. Zestrzeliwują oni niezidentyfikowany śmigłowiec
Kapitan-lekarz Jacek Szczebielewicz wraz ze specjalną komisją lecą sanitarnym "Sokołem" aby zbadać szczątki maszyny. Razem z nimi leci pewna, tajemnicza, czarnoskóra dziewczyna.
Nikt nie przypuszczł, że żołnierzom przyjdzie o nią stoczyć prawdziwą, krwawą wojnę. Wplątani w paskudną intrygę żołnierze giną od kul, od napalmu, rakiet i oszczepów.
Szybka akcja, podejrzenia, tchórzostwo, zdrada, opisy walk, bohaterstwo ale również miłość, pożądanie, wszystko to na 634 stronach bardzo dobrej powieści. Polecam.

"Góra Trzech Szkieletów". Dawno czytałam, więc przepraszam za ewentualne pomyłki. Miejsce akcji to Bałkany, gdzieś w byłej Jugosławii. Ale zaczyna sie w Polsce. Do żołnierza (czy tam detektywa) zgłasza sie kobieta z prośbą o pomoc w odszukaniu ojca jej chorego dziecka. Problem w tym ,że jej dziecko poczęło sie w wyniku gwałtu, dokonanego przez trzech żołnierzy, obecnie stacjonujących na Bałkanach (Serbia to była bodajże), więc znalezć trzeba wszystkich. Żołnierz/detektyw po początkowych oporach przyjmuje zlecenie, a dalej mamy to, co w "Afrykance" i "Drzymalskim" - spisek, śledztwo, podejrzenia, krew, strach, zwątpienie, determinacja, walka o przeżycie, szacunek, pożądanie, miłość...Cxzyta się szybko, akcja wartka, ksiązka trzyma w napięciu, mnie poza tym skłoniło do zainteresowania się, o co, na Astrapa, chodzi w tej całej byłej Jugosławii (nie powiem, żebym to zrozumiała;). Zdecydowanie Baniewicz lepiej radzi sobie w sensacji (political fiction?) niż w fantasy

Popieram - Baniewicz zdecydowanie lepszy w sensacji niż fantasy. Chociaż "Afrykanka" mi się dłużyła - można było odchodzić tą "cegłę" na poczet szybszej akcji. Ale może się czepiam. Natomiast "Drzymalski..." jest godny polecenia. Duża porcja humoru, wartka akcja - czy trzeba coś więcej?

Jedyne, co mogę zarzucić Baniewiczowi to trzymanie się de facto jednego schematu. Zarówno w "Górze trzech szkieletów", "Dobrym powodzie by zabijać", jak i w "Afrykance" mamy do czynienia z podobnym "scenariuszem". Polska misja wojskowa w obcym kraju, pożądny oficer WP, kobieta w potrzebie (ostatecznie kończy w ramionach tegoż oficera) + pewna grupa odszczepieńców w polskich mundurach w roli niezbędnych "czarnych charakterów".
Przy lekturze kolejnych książek tego autora taka powtarzalność "scenariusza" w pewnym stopniu kłuje w oczy.

EDIT: Właśnie kupilem e-booka "Kisuny" Baniewicza (kosztował połowę tego co egzemplarz drukowany). Oczywiście już dodałem do Biblioteki

W międzyczasie udało mi się przeczytać wszystkie sensacyjne książki Baniewicza. A więc" Drzymalski przeciw Rzeczypospolitej", "Dobry powód by zabijać","Góra trzech szkieletów", "Kisuny" oraz "Afrykanka" o której wspominałem wcześniej. I najlepsza jest wg mnie "Afrykanka". Niezły jest też "Drzymalski...", ujdzie "Góra..".
Niestety "Dobry powód..." jest nieco zbyt cyniczny na mój gust. Nie potrafię mieć dobrego zdania o bohaterze, który zabija niewinnych ludzi ( w tym przypadku Francuzów), zaś w "Kisunach" autor pozabijał tyle kobiet w ciąży, że było to niesmaczne. Przykro mi, ale podchodzę do bohatera i jego przygód emocjonalnie, a te książki po jednym przeczytaniu ląduja w kąt, bo to przeżycia traumatyczne. Autor zbytnio silił się na superealizm i dodał za dużo cynizmu. A ja mam wystarczająco dużo cynizmu i głupoty na świecie by jeszcze o tym czytać. Wolę bohatera realistycznego, ale z iskrą w oku, któremu się coś uda, niż powielać martyrologię narodu polskiego i wspominać, że tak się staraliśmy, ale się nie udało. Gdybym skończył na "Afrykance" miałbym o wiele lepsze zdanie o twórczości tego pana, niż po "Kisunach".
Schemat mi nie przeszkadza tam bardzo ( choć faktycznie się powtarza), gdyż opisy sytuacji sa niezłe. Dobija mnie ten cynizm.