Dałem Ci dobro byś czynił dobrze
Dałem rozum byś wybierał mądrze
Dałem Ci wolę byś sam decydował
Dałem naturę byś z nią obcował

Dałem Ci drzewa by dały Ci chłód
Dałem zwierzynę by nie męczył Cię głód
Dałem Ci źródła byś gasił pragnienie
Dałem słońce by przepędzić życia cienie

Dałem Ci piękno byś był wrażliwy
Dałem Ci dzieci byś był szczęśliwy
Dałem Ci Eden by był domem Twym
Dałem Ci siebie byś był dzieckiem mym

Wszystko wziąłeś lecz nie wykorzystałeś
Panem tu byłeś, cały świat u stóp miałeś
Zapomniałeś wtedy o mnie i mnie opuściłeś
Syna Ci dałem, do krzyża go przybiłeś

Doskonale ujęte, choć bardzo brutalne spojrzenie na człowieka, który z założenia jest wielką zagadką, a tu jak widać większość rzeczy zrobił nie po myśli (czyjej? pewnie swego Stwórcy). Cały wiersz przypomina mi trochę fragment kazania kościelnego, ale wcale nie mówię, że to złe. Niewątpliwie masz talent w dobieraniu słów i tworzeniu swoistej atmosfery w wierszu. Osobiście to również mi sie spodobało. Obrazowo pokazany przekrój przez piękno tego świata, którego jednak nie umiemy uszanować i niszczymy bezpowrotnie.