Witam. Ku swojemu dziwieniu nie znalazłem na forum ani słowa o Marku Hłasce. Ostatnio wygrzebałem jego kilka tomów i jeszcze raz przeczytałem "Nawróconego w Jaffie", "Sowę, córkę piekarza" i "Wszyscy byli odwróceni". Przypomniałem sobie jak on potrafił pisać dialogi! Faceci i kobiety w jego powieściach mówią niczym bohateriowie amerykańskich filmów, pod których wielkim urokiem był Hłasko. Wszystko jest takie oderwane od naszej współczesnej rzeczywistości, że aż przyjemnie się w tym zanurzyć. Moim zdaniem nic się nie zestarzały. Ciekaw jestem waszej opinii.

Przygotowując się do matury natrafiłam na nazwisko "Hłasko" i czytając rózne opracowania i streszczenia opowiadań naszła mnie ochota by zapoznać się z jego twórczością. Bez trudu odnalazłam zbiory opowiadań w miejskiej bibliotece, pełna entuzjazmu przeczytałam jedno i... i zaczęłam się zastanawiać czym on tak facynował młodzież w latach 60-tych. Po kilku dniach refleksji doszłam do wniosku, że może jestem zbyt surowa i zaliczyłam drugie podejście. Tym razem zabrałam się za lekturę "Cmentarzy". I o ile przez "Ósmy dzień tygodnia" przebrnęłam to "Cmentarze" porzuciłam w połowie i nie mam zamiaru do nich wracać. Wspaniałe dialogi o których wspomina Kafka mi wydały się sztywne i sztuczne. Z jednej strony Hłasko starał opisywać otaczającą go rzeczywistość, pokazywać jej nicość i marność ale cały klimat psuły właśnie dialogi, jak na mój gust, zbyt uduchowione i poetyckie.

Odświeżyłam niedawno zbiór opowiadań "Pierwszy krok w chmurach". Hłasko przemieszał w nim piękno i brzydotę, opisał brak miłości i frustrację, która drąży bohaterów, rozczarowanie światem. Obnażył chamstwo, obłudę i marazm. Moim zdaniem ta proza się nie zestarzała i ciągle ma siłę rażenia.

Jestem "jednodniową forumowiczką" i z zachwytem odkryłam, ze ktoś wspomniał Hłaskę. Czytam go notoryczniei nieustannie odkąd pierwszy raz wpadło mi dawno, dawno temu w ręce opowiadanko "Pierwszy krok w chmurach". Potem przyszły następne pozycje i tak doszłam do punktu, w którym wiem, że od Hłaski się nigdy nie uwolnię i nie mam zresztą najmniejszego zamiaru tego robić. Zrozumieć Hlaskę to również znać jego biografię. Pojąc czemu stał się kultowym pisarzem to znać historię. Wiele pozycji Hłaski stanie się nudnymi, bądź niezrozumiałymi jeśli nie pozna się okoliczności w jakich powstawały i człowieka, który ją tworzył. Jeśli jednak poniesiemy ten trud- nagle stanie się oczywiste, że to literatura ponadczasowa.
Ps. Kafka: jeśli nie czytałeś, polecam szczególnie ostatnią książkę Hłaski, wydana juz po jego śmierci: "Palcie ryż każdego dnia".

Czytałam 'Pierwszy krok w chmurach'. Przyznam szczerze, że jestem pod wrażeniem. Jak już inni użytkownicy forum wspomnieli, literatura ponadczasowa. Bardzo podoba mi się prawdziwość płynąca z jego utworów. Gorzko, ale realistycznie. Jestem pewna, że jeszcze wrócę do twórczości Hłaski.

W moim wypadku pierwszy kontakt był dość specyficzny. Moja siostra, starsza ode mnie o 8 lat, zaczytywała się nim w liceum. Miała na półce kilka książek Hłaski i pewnego dnia jedną jej podebrałam Czytałam cichaczem, pod kocem, bo "byłam na to jeszcze za mała". Zaczęłam od Pierwszego Kroku W Chmurach, potem Sowa i już poleciało. Nie jest to lektura lekka, ale warta czasu na nią poświęconego. To prawda, że dużo łatwiej się ja czyta, znając realia, ale i bez tego robi wrażenie.

Czytam często do niego wracam w "Pierwszy krok w chmurach"...mam zaznaczone ulubione cytaty;] każdy Polak powinien chociaż raz przeczytać jego książki... cągle są na czasie..

Edit by Rudi: Ost za spam.

gdy zacząłem czytać Hłaskę (była taka moda choć stary nie jestem) nie rozumiałem wszystkiego. Świat kierowców z Nastepnego do raju był ciekawy dla młokosa ale gdy wróciłem do tego po latach, z pewnym doświadczeniem, potrafiłem wyczuć zarazem pozytywne i negatywne przesłanie autora. Wbrew pozorom Hłasko nie przekazywał tylko braku nadziei. Drugą pozycją, która już kilka razy została przeczytana to Ósmy dzień tygodnia. Zgorszenie i problemy lokalowe tej trudniej "miłości".

W czasach licealnych wchłonęłam zbiór opowiadań Hłaski i wtedy naprawdę mnie fascynował. Niedawno znów do niego powróciłam i jakoś już mnie to nie bierze z taką siłą. Chyba wtedy przyciągała mnie tematyka niespełnionej miłości, miłości, która pada ofiarą rozkładu społecznego. Ale na drugą stronę teksty takie jak Pętla chyba nigdy nie przestaną być aktualne.