Mój pierwszy wiersz. Napisany jesienią ubiegłego roku. Nie jest idealny ale zdecydowałem się go tu zaprezentować. Może podpowiecie mi co zmienić.

Zwiędłe liście

Złote liście lecą z drzew,
Przemijają zgodnie z życzeniem Wiatru.

Bez Odwrotu,
Bez Pożegnania,
Bez Bólu i bez Łkania.
Bez Imienia,
Bez Tożsamości,

I bez okrutnej Odpowiedzialności.

Siedzisz na ławce w parku
I marzysz by wzlecieć tak jak one.
Wysoko, poza granice Czasu.

By być wolnym tak jak one.

Jak one chcesz żyć bez Trosk,
Bez Problemów.
Chcesz istnieć bez Uczuć,
Bez Poniżenia,

Bez Odrzucenia, ale i bez Zrozumienia.

Złote liście lecą z drzew,
Rozrywają kajdany milczenia.
Przecinają więzy czułości,
Nie znając litości dla miłości.

I gdy wreszcie znajdziesz się o cal od Śmierci,
Poprzez białą mgłę pamięci
W czarnej toni świadomości
Ujrzysz blask Gwiazd i Księżyca...
- Jej Oczu i Oblicza.
Na ustach poczujesz powiew Wiosny,
W Sercu zrodzi się krzyk radosny.
Cichy krzyk rozpaczy

Pomyliłeś gwiazdy z ich odbiciem

Lecz zrozumiesz Piękno.
Życia.

Złote liście lecą z drzew,
Wirują w gniewnym tańcu.
Okrywając świat żałobą
Po jeszcze jednym niemym kochanku.

Wow... mój pierwszy wiersz wcale taki dobry nie był! A Ty, już zacząłeś poruszać temat życia, czasu, miłości... Ten liść Szczerze powiedziawszy, niczego nie zmieniałbym w tym utworze. Nie ma najmniejszej potrzeby, by go zmienić, naprawdę. Bardzo mi się podoba

Heh zabawne jak czlowieka zmienia uczucie... Mi coś zgrzyta pod koniec ale skoro uważasz, że jest dobrze, to mi nic do gadania

Musisz być bardzo dojrzałym wewnętrznie człowiekiem i skoro to był Twój pierwszy wiersz, to nic innego nie zostaje, jak tylko pogratulować. Piękne jest to, że podreślasz wyższość rzeczowników, które nie mają swojej materii, widać, że na pierwszym miejscu stawiasz odczucia i wszystko co z nimi związane. A tak na koniec dodam, jak coś jest idealne, to każda zmiana może to zeszpecić, dlatego nic nie zmieniaj .