Dzban

Był dzban co wodę gdy do niego wlano
Radował gospodyni duszę co dzień rano
Lecz przyszedł czas gdy go odstawiono
Bo nowy dzban z wodą wniesiono
I choć rano pocieszał duszyczkę
To odstawiono go za koszyczkiem
Daremnie czekał dobrego słowa
Wieczorem cieszyła skorupa nowa
Bo tak już zawsze na świecie bywa
Że gdy nowe nadchodzi to stare zbywa

Bardzo ciekawie wypowiedziany problem przemijania. Ja osobiście odczytałem jeszcze jeden morał: otóż nie zapominajmy o tym co było, co nas kiedyś cieszyło, co było udziałem naszego życia. Historia jest tłem naszego istnienia, ale cóż, tak to jest, że gdy nowe się rodzi to stare odchodzi.

Jak napisał buczo11 problem przemijania bardzo ciekawie ujęty i przeniesiony na świat martwy.
Widzę tutaj jeszcze jeden problem: pamiętajmy, że zapominając o tym co było możemy głęboko zranić "Daremnie czekał dobrego słowa".

Moim zdaniem w tym wierszu jest ukazany motyw przemijania polegający na tym, że jak nowe przychodzi to stare odchodzi w zapomnienie.
Na początku cieszono się z dzbana gdy był używany i się sprawdzał, natomiast gdy go odłożono.
Czekał na powrót do niego jak osierocone dziecko czeka na matkę która przyjdzie się nim zaopiekować.
Zostawione z dobrym słowem czekało, ale niestety nie doczekało się powrotu.